De Col de Bavella

In Porto Vecchio besluiten we het ook weer eens tussen de wielen te proberen en huren een Renault Megane. Alhoewel de twee hoogste bergtoppen zich in het noordoosten van het eiland bevinden gaan wij voor een route langs Zonza en de Col de Bavella. Voor de wandelaars onder ons is misschien de GR20 een begrip, voor ons niet. Wij genieten van de grote hoogtes, de stoere rotspartijen. Het is weer een uitzonderlijk warme dag, met een hoge vochtigheids graad, maar vandaag kan dat ons niets schelen wij zoeken de koelte in de bergen en de auto met airconditioning ;)
Een route in bergen behelst natuurlijk wat gedraai aan het stuur en slingerweggetjes, op Corsica niet minder, alleen op de gekste momenten staat er ineens een auto stil op de weg, of twee of drie of hele rijen met geparkeerde auto’s die allemaal naar eenzelfde mooi uitzicht, een groepje koeien, wilde zwijnen of bokken willen kijken en fotograferen. Vanaf de Col komt ook veel water en zodoende zijn er een aantal bergmeertjes. Daar komt heel toeristisch Corsica samen lijkt het wel. Een hoogtepunt op de route zijn beslist de Cascades, de watervallen, Piscia di Gallo. Wij bekijken het stuwmeer en sparen onze kuiten, de afdaling naar de waterval is een aardige onderneming en inmiddels dringt de tijd...we willen ook nog voor sluitingstijd naar LeClerq om onze voorraden aan te vullen en op de boot wacht de kat.

Het laatste stuk slingerdeslang gaat snel en rond de klok van 1900 melden we ons weer bij de Don Mare. Het blijft een raar idee dat wat we nu boven ons hebben gezien, zich ook onderwater bevindt, hm.

Voor de tweede keer

In verhalen in de vorm van een logboek, over de wind, de stroom en temperaturen en het zeil- of vaar verloop ben ik niet zo sterk, maar deze dag wil ik jullie toch niet onthouden.

We vertrekken uit La Solenzara (op Corsica) nadat we elkaar over en weer de mogelijkheden voor de dag hebben voorgelegd, komen we tot de conclusie dat we hetzelfde bedoelen en zetten koers naar Porto Vecchio, een mijl of 32 verderop zuidelijker langs de Oostkust. Na een uurtje zetten we het voorzeil uit er staat 5 knopen wind, nog niet veel maar wellicht trekt het aan. Met de motor in de reservestand om toch nog iets van snelheid te behalen houden we ook dit een uurtje vol. Het is inmiddels bijna noen en deze tijd heeft ons geleerd dat de wind wat opsteekt en er een uurtje of 2 geweldig zeilweer (kan) ontstaan. Dus niet getreuzeld en het grootzeil uit. Henk gaat daar voor altijd aan dek en ik haal de lijn binnen en met de lier draai ik dan het zeil op de gewenste stand. Het waaide 7 knopen, het werden er 8,9, 10, 11 en wat helaas al eens eerder was gebeurd (ook in vorige jaren, maar ook in de tocht naar Toulon) het zeil draait met een zeillat in de mast en klemt zich vast.

En ja de wind blijft maar toenemen. Inmiddels waait het 15 knopen en hebben hem op 90 graden op de boot. Overleg over wat te doen staat we hebben nog een uurtje of 3 te gaan en het zeil kan zo niet klapperend blijven. Henk weet me te overtuigen dat hij op de giek kan gaan staan en dan het zeil vast kan binden met elastieken. Dat gebeurt dus. De wind is vlagerig en is dan weer 12 en dan weer 15 knopen. We kunnen het redden op die manier en tuffen door met alleen het voorzeil. Het is inmiddels half twee en de wind vindt het nog niet genoeg, er staat regelmatig 18-20 knopen op de meter. (Dat was heerlijk geweest!! Om te zeilen)

..20-22 knopen... Maar dan raakt het opgebonden zeil los en klappert en flappert alle kanten uit, het waait zo helemaal aan gruzelementen , dus Henk nog eens aan dek om te onderzoeken of hij het op een andere manier kan opbinden. We overleggen nog eens en bekijken de mogelijkheid het zeil in plaats van vast, los te laten. Door het rukken van de wind, en hulp van ons kan het zeil mogelijkerwijs losschieten. De elastieken weer verwijderd en getrokken aan het (achterlijk) zeil…eens in en uitgedraaid en een half uur verder en het zeil is inderdaad losgeschoten. Opgelucht halen we adem, gered. De wind laat ook van zich spreken want langs de rotsen steekt hij op en haalt de 25 knopen. Het is nog een uur tot de punt van de baai. We riskeren liever niet nog eens problemen met het zeil dus op de motor en schuin tegen de golven in. Het is zaterdag dus ook veel recreanten met snelle boten en vervelende golven. Het is een geklots van jewelste. Als we bij de haven zijn aangekomen en ons op kanaal 9 melden, krijgen we te horen dat er geen plaats is. Wat nu, ach dan maar voor anker. De vorige nacht lagen we ook al op onszelf, deze kan er nog wel bij met betrekking tot de accu’s en het stroomverbruik. Een plaatsje uitgezocht en het anker uitgegooid, het waait nu stevig en dus zien we ook snel dat het anker niet pakt. Als we het boven water hebben is het een grote massa modder en groen. Dat kan dus nog een probleem worden. Aan de andere kant van de haveningang nog een mogelijkheid, ook hier blijven we niet liggen. En waaien doet het nog steeds. We varen de baai rond gaan ergens waar het wat rotsachtiger is voor anker, hier pakt het, zo lijkt het tenminste. We nemen een duik en dan constateren we dat er wel erg hoge rotspunten zijn en stel….dat je losschiet dan wil je daar niet op vastlopen. Dus anker weer gelicht en op zoek naar andere stekkies. We zijn het wel moe, deze dag met hindernissen. Nergens vinden we een geschikte plek. Dan varen we toch nog eens naar de kant van Ilot Ziglione, aan de westkant van de haven.

Na de tweede keer hebben we prijs en liggen zo vast als een huis. De wind neemt af, de vaarbewegingen stoppen (op een dinghy na die naar de kant gaat), we maken een makkelijke maaltijd, drinken een glaasje, een rustige avond, ik verlies helaas met schaken, maar we beleven een doodstille nacht, het is bladstil en geen geluid te horen. Als we de volgende morgen in deze idyllische omgeving wakker worden zijn we het tumult van de vorige dag vergeten.

Napoleon was here!!

Als we in Elba de haven binnenvaren vragen we ons af waarom in de gids staat “crowded in summer”. Op een enkel jacht na zijn er lege plaatsen aan de kade, natuurlijk krijgen we als antwoord op ons verzoek voor een plaatsje voor de nacht een “ja”. Keurige in de kom liggen we afgemeerd, maar warrrremmm…. We hebben ons voorgenomen wat van Napoleon hier te weten te komen dus aan de slag. We laten ons eerst maar eens met het treintje vervoeren, wie weet brengt die ons wel naar het fort (hoog op de berg!!) Maar dat is niet het geval en daarom lopen we toch maar alle treden van de trappen naar het museum en de kapel. In het museum staat een kopie van de sarcofaag , die in de Dome des Invalides in Parijs staat. Het militaire fort en zijn buitenhuis zijn heringericht en te bezichtigen voor het publiek. Het ligt alleen hoog op de berg en in de hitte van die dag doen we het elkaar niet aan.
Napoleon was ooit keizer van het eiland, toen hij er in ballingschap werd neergezet, en reorganiseerde het eiland waardoor de economie verbeterde. De vlag van Elba een wiite met een rode banier met hierin drie gouden bijen is ook van zijn hand. Terug in de jachthaven is het plots een drukte van belang, toch druk in de zomer dus!!

De volgende dag zeilen we op ons gemak verder en op de kop van het westelijke Elba laten we dan ook ons anker vallen en zijn er feitelijk in open zee…voor de nacht. We duiken meerdere keren het water in en de volgende morgen is een frisse duik een goede start op weg naar Corsica!

Resume Henk

26 augustus 2009
Op 6 augustus komen we aan in Nice, de stad welke vernoemd is naar Niesje zoals ik dat heb verordineerd. Omdat ze daar nog half Italiaans zijn is de naam iets anders in de boeken terecht gekomen, maar dat laat ik verder zo……Een gezellige en mooie stad, redelijk vlak, waardoor er ook gefietst kan worden en dat hebben we dan ook gedaan. In het beste restaurant van de stad (vlg. een Belgisch echtpaar welke we daar hebben ontmoet en al 15 jaar deze kusten bevaren) hebben we de samenkomst van de 2 Niecen gevierd met een perfect diner. Mede doordat we in de haven naast zeer grote en dure superjachten lagen hadden we het daar zo goed naar onze zin, dat we een paar dagen zijn gebleven. Het rijke gevoel dat we toch al hadden werd hierdoor wel een beetje afgevlakt, maar ja in je vakantie 10 man personeel om je heen is ook geen pretje m.i.

Vaak is het zo, dat wanneer we in de ochtend vertrekken niet weten waar we die dag aan zullen komen. Het is altijd mooi weer en afhankelijk van de wind, de golven en ons humeur wordt bepaald wanneer we gaan ankeren (gebeurt weinig) of een haven zullen binnenlopen. In Monte Carlo moet je eigenlijk geweest zijn, maar het lag zo dicht bij Nice dat we het maar overgeslagen hebben. We hebben tenslotte al een paar zeer decadente steden achter de rug. San Remo, we zijn in Italië, is ons doel. Heel toeristisch natuurlijk maar wel beren gezellig.
Het varen in Italië is ook een stuk leuker geworden omdat we inmiddels verlost zijn van de honderden snelle motorjachten die de Franse Riviera terroriseren en een zeer vervelende golfslag veroorzaken.

Allasio is de volgende Italiaanse haven, voor mij een stadje dat ik nog eens wilde zien omdat ik hier 40 jaar geleden ook al eens was, toen om te kamperen en op vakantie.
Ik herkende eigenlijk niets meer. Het was wel de moeite waard er geweest te zijn, ook heel toeristisch en ook weer heel goed gegeten op een groot terras met Life muziek. (en de Muretto)

Vissersboten
De volgende dag naar Sestri de Levante. We wisten niet waar we terecht zouden komen, de pilot was wat onduidelijk, maar de af te leggen afstand klopte wel met wat we in gedachten hadden. Het bleek een heel leuk vissershaventje te zijn met eigenlijk geen plaats voor passanten. Er lagen toch 2 zeiljachten en na enig beraad hebben maar besloten om er naast te gaan liggen. Dit moest dus wel op de Griekse manier (achteruit naar de kant, op tijd je anker uit en probeer iets te vinden op de kade waar je de kont van het schip aan vast kan maken). Het anker pakte goed en een roestige ring half in het zand gevonden. Aan de grote autobanden en op een hoop gesmeten trossen konden we zien dat we misschien toch wel verkeerd lagen, wanneer er vissersboten de haven zouden binnenlopen. We besloten toch maar te verkassen naar de andere kant van onze buren, wat later bleek een goede beslissing te zijn. De vissersboten kwamen die avond af en aan en parkeerde o.a. precies op de plek waar we eerder hadden gelegen.

Aan het begin van de kade was een, op het eerste gezicht, wat bouwvallig, kantineachtig gebouwtje met een terras op de 1e verdieping. We hadden aan boord al wat gegeten en gedronken en gingen eigenlijk (om 21.00 uur) de kant op voor een ijsje of iets dergelijks. Het terras wat we zagen leek ons een leuk plekje met uitzicht over de haven en we konden ons bootje ook in de gaten houden. Het bleek een luxe restaurant te zijn met een aanbeveling van Michelin!. We waren één van de eerste bezoekers, hadden niet gereserveerd, maar konden nog net een plaatsje bemachtigen. De tent zat enige tijd later vol….We hebben ons uiteraard laten overhalen om behalve een nagerecht ook nog van alle gerechten daarvoor te genieten. Voorlopig hadden we weer genoeg gegeten…..poe,poe…

Portofino
Door naar Portofino, een zeer nauwe ingang naar een grote baai (benoemd als “de ster van de Italiaanse Riviera”) Het is een oude Romeinse vesting waar we gezien de drukte op het water en geen (of overvolle)havenfaciliteiten maar weer weggegaan zijn. De baai verder ingevaren en een plekje gevonden in Spezia. We lagen aan een lange steiger aan het begin van de haven, waar de rondvaartboten met toeristen in volle vaart in en uit vaarden. Niet leuk maar om 20.uur was dat gelukkig afgelopen.

Viareggio is de volgende bestemming, een grote en later bleek een zeer drukke haven met weinig plaats voor passanten. Naast de haven is een kanaal met toegang tot een groot Biesbosachtig rivierengebied. Hier een mooi plekje gevonden waar toch voor betaald moest worden (en niet mis…65 euro per nacht) maar dat bleek later, toen we er 3 dagen hadden gelegen. Zouden de voorspelde hoge prijzen van de Italiaanse havens nu echt gaan beginnen? Van collega zeilers hoorden we bedragen van dik boven de 100 euro in het hoogseizoen t/m sept. Voortaan eerst maar informeren wat de kosten zijn. Viareggio is ook de haven waar grote jachten worden gebouwd van het dure merk Beneti. Verder een zeer toeristische stad met een bruisend strand en nachtleven.

Livorno moet je geweest zijn denk je. Past in het rijtje Barcelona, Marseille, Toulon, Nice enz.
Viel knap tegen toen we er waren, een haven met slechte faciliteiten, krakkemikkige steigers en enorme golfbewegingen door een af en aankomen van grote schepen richting industrie haven en Ferry steigers. Wat wij van de stad gezien hebben is oud en vervallen en op sommige momenten idioot druk verkeer. Een Italiaan wordt een duivel in een auto of op zijn scooter waar er in zo’n warm land miljoenen van rondscheuren. Ik heb het gezien…

Dan naar Elba, daar moet je zeker geweest zijn. Het was nog een flink stukje varen en behoorlijk windstil. Het motortje bromt rustig op zijn 2800 toeren en een strak zeiltje uit zorgt voor een stabiel vaargedrag en een heerlijke schaduw in de kuip Zwitserleven is een begrip waar, lijkt het tegenwoordig een taboe op zit, maar het zal ons een worst zijn….lang genoeg gewerkt.We zien ze niet vaak, maar die dag kwamen de dolfijnen ons weer een poosje gezelschap houden. In een woord, fantastisch. Porto Ferraio is de belangrijkste plaats op Elba waar ooit Napoleon verbannen is geweest. Een heel gezellig stadje

Niesje in Nice

Het is dan eindelijk zover…we hebben gelukkig allebei weer een fiets en kunnen beter de omgeving verkennen. Met Le Petit Train hebben we al een indruk gekregen maar vandaag op eigen initiatief. Dus eerst maar eens de Boulevard des Anglais. De beroemde 7 km. lange boulevard in deze enige echt grote stad aan de Côte d'Azur. Hier ligt ook het beroemde hotel Negrescu, met zijn zuursstokroze koepels. In Nice hoor je iedere dag juist om 1200 uur een kanonschot. Het zou dateren van lang geleden toen een koning of keizer hier woonde, die zijn vrouw, die altijd maar de tijd vergat er op attendeerde dat het tijd was voor de lunch en zij haar ochtend wandeling diende te staken!!
Nice heeft een Italiaans verleden van meer dan 500 jaar. De oude binnenstad is een zeer Italiaanse wijk met de befaamde bloemenmarkt op Cours Saleya, waar het heerlijk slenteren is tussen de smalle straatjes met zijn ontelbare restaurantjes, terrasjes en winkeltjes. De stad op zichzelf is al een attractie: schitterend gelegen aan de Middellandse Zee en beschut door heuvels met wijn- en boomgaarden.
En we zijn op de hoogte van carnaval, de vastenavend in Bergen op Zoom, maar in Nice duurt dit festijn wel 3 weken!
We kunnen het ook niet laten om ondanks de verzengende hitte naar het hooggelegen Musee van Marc Chagall te gaan op de fiets…..Het is alweer onze laatste nacht in deze fijne stad,morgen kiezen we weer het ruime sop en denken er aan om een stukje de fraaie Italiaanse Poniente te volgen.
http://www.musee-chagall.fr/

Op weg naar Nice

Wanneer we iets later de terrasjes opzoeken en er op een neerstrijken, komen er aan de horizon grote rookwolken. En niet lang daarna komt het bluswerk op gang. Net als in Spanje maakt men hier gebruik van blusvliegtuigen. Het blijkt te branden in Le Muy, een plaats die wij jaren geleden hebben aangedaan met,.. jawel een caravan!!
De volgende baai is die van Cannes en Juan Les Pins...buitengewoon toeristisch maar wel voor de dikke portemonnee. We blijven er een nachtje en vertrekken dan naar Nice.

Bij de Een Grote Dame en de Grote Jongens......

We nemen eindelijk de trein....en bezoeken De Notre Dame in Marseille. Een prachtig bouwwerk, hoog boven de stad en met de Heilige Maria met Kind in totale afmetingen van zo'n 13 meter. De kathedraal zelf een en al rijkdom en vooral voor de zeelui. De attributen in de kerk, schilderijen, mobiles, schildjes het is allemaal de zee wat de klok slaat.. hier branden we natuurlijk een kaarsje (voor onze ouders!!)
We zitten “shocking klem” tussen twee motorboten afgemeerd aan steiger 1. In St. Raphaël, hemelsbreed maar een kleine afstand tot St. Tropez. Gister vol goede moed de baai van Saint Tropez ingegaan, dat wil zeggen in geklotst….Nou was het een zondag, dus zeg meer mensen op de been dan anders, en zeg het is vakantie, dus meer mensen op het water dan anders….maar zoveel tumult, zo veel diesel, zoveel golven van medewatersporters(?), zoveel Engelsen in waanzinnig grote schepen en zoveel PK’s….dat hebben we nog nooit meegemaakt. Links en rechts passeerden zo rond lunchtijd het ene na het andere schip, soms naast elkaar. De Don Mare en haar crew waren op zijn zachts gezegd “not amused” van al dat gehobbel en de golven over dek. Wel was het vermakelijk te zien dat zeker 20 ECHTE GROTE JONGENS met hun immens grote jachten afmeerden in dezelfde baai (Pampenolle) en bij elkaar kropen om in een idyllische en rustige omgeving zich een lunch te laten serveren voor hen zelf en hun gasten natuurlijk!!
Natuurlijk hebben we een poging gedaan om in St Tropez een plaatsje te bemachtigen, in de haven zelf en aan de lange kade zijn veel grote jachten afgemeerd en ook in de havenmond ligt het vol met jachten van grote afmetingen, maar helaas was er voor de Don Mare geen plek en niet omdat de lengte van de boot te gering zou zijn maar de kleinere plekken zijn eerder vol . Ook in de andere havens als Port Grimaud, St. Maxime en Cogolin is geen plek. We kiezen eieren voor ons geld, de wind steekt op en de verwachting voor de volgende dag is ook sterke wind, en gaan richting een baai die gunstig ten opzichte van de wind ligt. Onderweg doen we toch nog een poging en zoeken telefonisch contact met Saint Raphaèl en warempel er is een plaatsje voor ons.

Beestenboel

In de lucht zwermt het echt van de libelles, soms wel 10 cm. met dikke buiken en glazige vleugels. Ze komen als helikoptertjes uit de lucht vallen en het zijn er veel. Ze blijven op je rug zitten, op je hand, je boek de gordijnen of je handdoek. Prikken niet steken niet maar het beweegt steeds in je gezichtsveld. We zijn in Ste. Maries de la Mer aangekomen en het is weer feest. Fete de Torro!!?
Wat nu denken we…. in Frankrijk en alweer stieren? We zitten aan de Camarque dus paarden en stieren in dit gebied, daar zijn we van op de hoogte maar ook in de arena?? Als we ’s middags het stadje inlopen zien we nog net het staartje van een soort processie, vanuit de arena (jawel) waar gardians (soort cowboys) en dames in klederdracht de stoet sluiten. Het evenement ’s avonds willen we wel meemaken dus kopen we kaartjes voor de show. ’s Middags duiken we de Camarque in en zien daar de stieren en paarden waar deze streek bekend om is. De kleine paarden zijn buitengewoon wendbaar en snel en worden in eerste instantie gebruikt om de kudde stieren bij elkaar te houden. De stieren worden hier gefokt natuurlij voor het vlees, maar men doet ook aan een vorm van stierenvechten….hier plaatst men bloemen in de horens van de stier, die de toreadors dan er uit moeten halen. In het gebied zijn ook grote oppervlaktes aan rijstvelden, hier serveert men ook graag en veel de paella!! Het lijkt een Spaanse enclave want ook de muziek heeft veel Spaanse invloeden en ’s avonds op het plein danst men de flamenco. In de arena zijn we getuige van een paarden en stierenshow. Als de stier wordt losgelaten staan er achter de schotten gardians, maar ook opgeschoten jongelui die soms het lef hebben zich in de arena te begeven….de stier komt achter hem aan, hij springt over het schot………en de stier ook!!!! Het is voor de jongeling dus zaak, in een soort twee traps sprong zich aan de hekken van de tribune te klampen. De stier maakt zijn rondje tussen tribune en arena af en staat weer in de arena. Zo gaat dat door. Voor mij kan het haast niet anders of deze stier is daarvoor getraind als een soort circusstier(?)
Als we vertrekken worden we nog attent gemaakt op het zegenen van de eenjarige stieren bij de kerk. We hebben geen haast maar besluiten toch deze beestenboel voor gezien te houden.