We laten het anker vallen in de voorhaven van Carloforte en gaan de volgende morgen goed geluimd op weg naar Porto Teulada. Na een enkel uurtje is de wind heerlijk en zeilen we dat het een lust is. Wanneer we in de Golfo di Palmas bij Cabo Teulada aankomen worden we meerdere malen opgeschrikt door hevige knallen en ontploffingen. Gekscherend bedenken we dat enkele dorpen elkaar de loef willen afsteken in wie het hardst kan “boemen”.
Als we op ons gemak van een lunchje genieten komt een raceboot snel dichterbij en maken we kennis met de Sardanese Marine Patrol.
Een van de heren maakt een schiet gebaar en maakt duidelijk dat we in een boog van wel 6 miles uit de kust dienen te blijven, er zijn oefeningen. Het betekent meer dan 3 uur “om” , naar de plaats van bestemming. Goede raad is snel voor handen we steken gewoon vanaf nu over naar Tunesië. Het weer is prima dus; gaan met die banaan. Het lijkt soms of er een licht zoete geur over waait en bij nader onderzoek constateren we dat er miljoenen kleine lila blaadjes drijven op het water, die vermoedelijk over water zo’n gemoedelijke geur afgeven. Het is 20.00 uur als ik starend in de verte toch weer dolfijnen zie springen! Kijk daar!!...maar ze zijn wel HEEL groot of niet? Snel het fototoestel in de aanslag en wachten tot ze weer boven komen springen, nog één keer zien we de grote brede ruggen en de staart klappen en dan duiken ze onder. Waren het walvissen?De oversteek gaat snel en makkelijk met de gehele oversteek een perfecte wind.We turen bij toerbeurt op de radar en banen ons een weg door de verschillende traffice lanes.
Prachtige zonsondergang en om 6 uur een heel mooie zonsopkomst. Dan is het zover…Afrika here we come! Bizerte ligt in de ochtendzon ons toe te lachen. Maar helaas aangekomen in de haven…is er geen haven meer, alles ligt op de schop en er zijn graafmachines bezig met het baggeren en steigerbouwers met de inrichting van de haven. De Coast Gardians zeggen dat we een plaatsje kunnen zien te krijgen in de vissershaven. Nee…dat is huilen met de pet op, het ligt ook nog eens vlak naast een olieraffinaderij, dus STINKEN, niet te weinig. Weg hier. We besluiten door te varen naar Sidi Bou Said, vlak bij Tunis, nog eens 6 uren. De zon schijnt alleen weinig wind van achter, dus wordt het motorzeilen. Onderweg een politieboot naast ons, “waar kom je vandaan en waar ga je naar toe” Verder geen problemen. In de haven van Sidi krijgen we snel een plaatsje, en wel heel snel ook nog en ingehaald door alle denkbare autoriteiten…politie, havendienst, douane, steigerhulpen en bestuurders van de jachthaven. Eenmaal vast, wij blij weer aan wal…”ja goede reis gehad!”…ok dan maar gewoon mee naar het Havenkantoor en van daar naar de Politie en vandaar naar de Immigratiedienst en vandaar naar de Douane voor allerlei formulieren en stempels. Met het zweet op ons voorhoofd en in ons beste frans de zaken
afgehandeld. “Nee, geen wapens aan boord!!” Ze wilden toch met zijn allen nog even aan boord. ” Hebben jullie gaan cadeautje voor ons?”….onze broek zakt bijna af! Ze vragen gewoon om “iets”, de één zwicht, ondanks moslim gebruik, voor de alcohol, maar de ander heeft toch maar wat graag (en liever) cash!!! We gaan er maar vanuit dat ze nu goed op ons bootje passen als we van boord zijn en geven hier en daar wat handgeld en kunnen er achteraf om lachen. Wat een linkmiegels! Die avond nog heerlijk gegeten in het restaurant van de Yachtclub, kennisgemaakt met de president van de club en Henk zijn frans is aan het eind van de avond “formidable!”.
