donderdag 31 mei 2012

Klusjesman


Als ik al dacht dat Henk bij het verlaten van Aegina alle klusjes had gedaan, kwam ik bedrogen uit..Het zijn dan weer de puntjes op de i, of het komt ineens in hem op dat ik toch al jaren muggenhorretjes wil???
Vandaag is het zo ver, op zijn wandelingetje door Poros komt hij vanzelfsprekend bij doe-het-zelf- zaakjes terecht, neust rond en ziet “het”……horrengaas, hij schaft er wat van aan en komt glunderend terug aan boord.
“Nu nog latjes en dan heb jij, je prachtige horretjes!!”
Na een uur is hij terug aan boord, nergens latjes te koop! Nu wil het toeval dat we met de Don Mare zijn afgemeerd
tegenover restaurant Poseidon in Poros, nog niets bijzonders zou je denken, maar dat is het wel, want een Nederlandse vrouw is eigenaar van dit etablissement. Goede raad is bij haar niet duur. Bijzonder bereidwillig denken zij en haar man mee en voor ik het in de gaten heb is Henk vertrokken achter op de scooter bij Cindy, maar ook snel terug want helaas is de timmerman pas in de middag in de zaak.

Cindy biedt aan, ’s middags nogmaals met Henk naar de timmerman te rijden en dolgelukkig komt Henk een half uur later met een handvol latjes aan.


De salon verandert voor de zoveelste keer in een werkplaats en er wordt gezaagd, geschuurd en getimmerd. Voor de ingang is er een mooi horretje, muggen geen kans meer, dus kunnen we ’s nachts rustig slapen, deuren open en lucht door de tent. Maken we op de ene plek redelijk geagiteerde inwoners mee, hier was de hulp enorm, men staat direct klaar voor je. Cindy heeft thuis ook nog wel wat te klussen en Henk komt haast in de verleiding een vakantie(zak) centje bij te verdienen.

Het Taverna Poseidon heeft ook een prima keuken en we nemen een voorschotje op
de verjaardag van Krista en gaan ons die avond te buiten aan heerlijke spaghetti lobster, de favoriet van mij. Natuurlijk nemen we van alles en iedereen prachtige plaatjes, Cindy en Giorgos, de oberkelner en natuurlijk Henk achter de schotel met de heerlijke kreeft en spaghetti. Door een kleine onvolkomenheid mijnerzijds druk ik te snel achter elkaar op een knop waardoor alle foto’s zijn verdwenen, sullig inderdaad. Morgen trekken we verder… Hydra wacht op ons!

zaterdag 26 mei 2012

Even bijpraten....

Tijdens de vakantie van Dries en Ida hebben we ook nog een autootje gehuurd en een rondje eiland gedaan. De terrasjes waren natuurlijk favoriet, maar een culturele hotspot was ook het klooster van Sint Catherina ten oosten van de stad Aegina en ten westen van de voormalige hoofdstad Palaiochora (nu verlaten). Het is geplaatst op de site van de voormalige tempel van Aphrodite. Voor alle vaders, moeders, overleden familie en vrienden lieten we kaarsjes branden.

We zijn ook benieuwd naar de wezenlijke betekenis van de kettinkjes die veel Griekse mannen in hun hand houden, waarmee men rondjes slingert, en in tegenstelling tot wat veel mensen denken heeft dit geen religieuze betekenis. De kralenketting,
komboloi, lijkt weliswaar op een rozenkrans maar het is enkel een manier om de tijd te doden, een prettige gewoonte om verveling tegen te gaan. Het draaien op de specifieke manier van de kralenketting is nog niet zo gemakkelijk als het lijkt.

Wij in het westen maken lang niet zoveel gebaren als de mensen uit culturen rond de Middelandse Zee. Vooral de Grieken staan bekend als kampioenen in het maken van gebaren terwijl ze praten. Hun handen, lichaam en gezicht staan nauwelijks stil en soms kun je al vanaf een afstand van vijftig meter inschatten waar ze over spreken.

“Met mijn handen en voeten red ik het wel!!”

Als Henk het heeft over mijn communicatieve vaardigheden, dan is hij altijd weer blij met mijn talenkennis. Zelf is hij niet zo’n talenwonder en soms is dat lastig. Natuurlijk heeft hij daar dan een oplossing voor, “met handen en voeten kom ik er wel uit, maak je geen zorgen!!” Hier in Griekenland kan hem dat wel opbreken, als hij bijvoorbeeld bij zijn “aanhouding” beide handen met gespreide vingers in de lucht heeft gestoken was dat een grove belediging!! Het is te vergelijken met de opgestoken middelvinger, een Griek drukt er zijn minachting mee uit.


Duim omhoog
Een duim omhoog wil in Nederland zoveel zeggen als ‘prima gedaan'. In de meeste Westerse landen wordt dat ook zo begrepen. In Griekenland echter niet, daar is de opgestoken duim een zware belediging. En in het Midden-Oosten betekent het : je kunt de pot op!

zondag 20 mei 2012

Avontuur haven Aegina.

Dag één.
Opeens was er veel geschreeuw achter me op de kade, het leken zelfs wel op bevelen…..
Ik hing in de mast bij de buurman en wist gelijk dat het over mij ging. Keek bewust niet om en maakte het klusje af. Een heel irritant klapperende lijn vastzetten, die iedereen uit zijn slaap hield. Het waaide als een gek in de haven en ik had al veel werk gedaan, om de helpende hand te bieden bij het aanleggen van de vluchtende schepen vanuit de kolkende zee.
Wat ik niet wist was, dat het betreffende zeiljacht in handen was van de Port Police. Er was iets met het jacht gebeurt en formeel was her schip op dat moment eigendom van de staat. Toen ik me omdraaide en lenig op de kant sprong viel ik dus in handen van een stuk of zeven politie mensen die mij in het Grieks, Engels en Duits toeschreeuwden hoe ik het in mijn hoofd haalde een voet aan boord te zetten op staatseigendom!
Als een grote crimineel werd ik omringd door de heren en dames gezagdragers en afgevoerd naar het kantoor.
“Zitten daar!!!”
De emotionele druk werd nog meer opgevoerd. “Waar kom je vandaan…, is het bij jullie in Holland normaal dat je zonder toestemming op een vreemd schip komt…, waarom heb je dit gedaan,…. als je last heb van lawaai,…. ga dan maar naar Poros enz enz.
Ik dacht bij mezelf, belachelijk, om zo tekeer te gaan voor zo’n klein akkefietje. Heel de dag zie je ze niets doen en uit het raam hangen.

Zeven man plus een stuk of vier administratieve medewerkers. Ik straalde natuurlijk ook uit wat ik dacht en dat was helaas niet in mijn voordeel. Toch probeerde ik in mijn steenkolen Engels en Duits een en ander uit te leggen en mijn excuses te maken. Het mocht niet baten. Ze moesten me arresteren en de gevangenis was mijn toekomst en ze zouden morgen wel verder zien.

“Met welk schip ben je hier? van wie is dit schip? waar zijn de scheepspapieren? wie zijn er aan boord? wie is de captain?.....
Deze week hebben we vrienden aan boord en Dries, die eigenlijk “medemisdadiger” was en ook was meegenomen naar het kantoor had zich professioneel muisstil gehouden, stelde voor om de scheepspapieren op te halen. “Endaxi!”…onmiddellijk, nu en snel…..ik stelde voor om Niesje ook mee te laten komen …no…no…no
Gelukkig kwam Niesje wel mee en zij kreeg het voor elkaar om toch te blijven, ze ging gewoon niet weg en wist met haar bijzondere sociale vaardigheden een beetje rust in de tent te krijgen.
Toen de scheepspapieren. Alles klopte, behalve het verzekeringsdocument. Ze hadden het gevonden…..Het was uitgeprint!…..het was niet origineel!….de handtekening kon vervalst zijn en mijn eigen handtekening stond er niet op. Kortom de polis was vals en dat is ook een heel grote misdaad. We konden praten als Brugman…het werd niet geaccepteerd en ik werd gevangen gezet totdat we met een originele polis konden bewijzen dat de verzekering geldig was.
Midden tussen het geschreeuw en geketter belde Niesje onze verzekeringsmaatschappij, het was Hemelvaartsdag maar gelukkig werd de telefoon bij de agentuur wel opgenomen. Ook daar snapten ze niet waarom er een officieel document met stempels en handtekeningen met exprespost verstuurd moest worden. Alles gaat in een modern land tegenwoordig digitaal. Alles is geregistreerd en betalingen kunnen worden gecontroleerd. Het zou pas morgen worden voor deze actie eventueel zou kunnen plaatsvinden……
Spiros, een agent die in prima Duits met Niesje communiceerde kon na veel onderling overleg meedelen dat ik aan boord kon gaan, daar moest blijven.
Dus: “je mag terug aan boord en blijft aan boord, morgen om elf uur komt je echtgenote alleen terug en we gaan de zaak verder behandelen. Het minste waar je op kan rekenen is een forse boete”
Niesje had ’s avonds nog snel een verklaring, in het Engels opgesteld voor de “Chef” , met een welgemeend excuus dat door mij werd ondertekend. Het leek verstandig toch maar iets op papier te zetten en uit te leggen dat het in Nederland redelijk vanzelfsprekend is dat men in havens elkaar helpt en ongemakken oplost. Het was voor niemand zichtbaar dat er beslag was gelegd op het betreffende zeiljacht.
Elke avond loop de baas (Georgios) van de Asprakis werf, waar wij deze winter op de kant hadden gelegen, rond de haven om reclame te maken voor zijn bedrijf en ligplaatsen te verkopen voor de komende winterperiode. Zijn vraag aan Niesje van “hoe gaat het” was een gelukkig moment om het verhaal te vertellen wat mij was overkomen. Absurd natuurlijk hij zou actie ondernemen.

Dag twee
De volgende morgen kwam zijn broer bij ons aan boord en belde met uitzicht, op het geopende raam en hangende politie, de “echte” hoofd van de Port Police. Ze kenden elkaar goed. Niet te verstaan wat ze tegen elkaar zeiden maar we merkten dat er prima contact was en dat de oppergod het met onze werfbaas eens was, dat deze zaak wel heel verschrikkelijk overdreven werd behandeld. Het werd ons duidelijk dat hij een paar dagen vrij was en later hoorden we dat hij had gezegd dat elke keer als hij er niet was er weer iets achterlijks gebeurde en de sous-chefs “baasje” speelden. Het moest maar eens afgelopen zijn en hij zou de betreffende agentjes direct naar hun verhaal vragen.
Ik heb niet best geslapen en vol spanning wachten we op de klok van elf..Niesje begaf zich vol zelfvertrouwen naar het hol van de leeuw. Haar contactman Spiros overlegde de Engelse verklaring aan de “Chef”….en in het Duits kabbelde een korte conversatie voort..de wereld zag er opeens heel anders uit. Natuurlijk werd er nogmaals nadrukkelijk vermeld door de onderbaas dat ik tegen de wet had gehandeld. In overleg was bepaald dat het bij een waarschuwing zou blijven en dat de excuus brief werd geaccepteerd. Over het zogenaamde ongeldige document werd niet meer gesproken en toen Niesje nog vroeg hoe het eigenlijk mogelijk was dat alle documenten waren goedgekeurd, toen wij ons aanmelden in de haven was het antwoord dat de dames hun werk niet goed hadden gedaan. Ook flauwe kul natuurlijk. Wij varen inmiddels twee jaar rond in Griekenland en behoudens bij een enkele port of entry is nog nooit ook maar iets gecontroleerd. Eén keer per maand een stempel op het transit log (scheepsvisum) is al meer dan genoeg.
Wat een opluchting en de rest van de dag is, ondanks het heel slechte weer, in een feestelijk stemming beleefd. De overheid van Griekenland waren we weer vergeten en genoten van de gastvrijheid en de hardwerkende horeca medewerkers die hun uiterste best deden hun gasten het goed naar de zin te maken.

Henk 18 mei 2012


woensdag 2 mei 2012

Het water in



Op 25 april is het dan zo ver en brengen vrienden van ons, Fija en Henk ons naar Zaventem (vliegveld Brussel).

Op tijd vertrokken, want het verkeer op de Ring van Antwerpen staat meestal vast, en dat was nu ook zo. Dus op ons gemak konden we het vliegtuig opzoeken, ons laten vliegen en met de taxi in Athene naar de ferryhaven in Pireaus. De Flying Dolphin bracht ons daarna in 45 minuten naar Aegina. Autootje gehuurd, hotelletje geboekt en daarna snel even een kijkje nemen op de werf…..

want oh,oh oh, ik ben zoooooooooooo nieuwsgierig (Henk). Volgende dag aan de slag en toen ging alles nog sneller dan verwacht.
Na twee dagen konden/moesten we het water al in, er was “zwaar” weer op komst. Dus met de kraan van onze craddles af en daarna het water in gehesen, de werf Asprakis verlaten en verder in de haven van Aegina, “binnen en aan de boot” verder klussen. Het leek een makkie, volgens Gregori Asprakis was er een plekkie in de marina…. Inderdaad gevonden, maar helaas komen we er de volgende dag al achter dat de eigenaar van “dat plekkie”, zijn RIB het weekend te water wil laten en maakt toch graag weer gebruik van zijn stek natuurlijk.

We treffen op de steiger ook weer Rina en Hugo van de Fantastico (Belgie) en samen met hen leggen we de Don Mare aan de rand van de steiger. De Don Mare is ook nog niet zo ver gereed dat we al kunnen toeren. Dus nog even rust voor we echt het ruime sop kiezen. Het is al aardig druk op dit eiland met de “huur” boten en flottielje zeilers, dus aan een pontoon in de marina is prima; maar wanneer we aan de kade van het stadje kunnen liggen ook makkelijk, wel wat rumoeriger want het stikt van de restaurantjes en loungebars aan de waterlijn, en gezellig. …. We kiezen voorlopig nog voor de marina en zien later verder. Inmiddels heb ik ook mijn internet weer aan de gang, dus kan mijn hart weer ophalen.