Hier staan we ergens tussen, boot op de kant…en wij ook! “In the middle of nowhere” op een kilometer het eerste levensteken, een taverne voor een biertje en wat verse vis.
OK wat heeft een mens meer nodig, maar onze voorraden waren aardig aangesproken en niets van wijn, bier, kaas, boter of brood meer in de kasten toen we onverwacht door de boatyard verzocht werden, om vast aan te varen want er was slecht weer op komst!
De Asprakis’s hadden wijselijk hun mond gehouden dat hun werf van God en iedereen afgesloten lag. De faciliteiten zijn minder dan basic. Alle dagen laddertje op, laddertje af! Niks geen vertier en er komt zelfs geen bus!! Geen internetconnectie, we kunnen zelfs geen verbinding krijgen via hun eigen wifi ….niks voor mij dus.
De Don Mare is dus weer op de kant gehesen op de werf van de
gebroeders Asprakis op het eiland Aegina. Na een betrekkelijk lange tijd op
Siros konden we in 2 stappen Aegina-stad bereiken. In het voorjaar hadden we er
ons prima vermaakt dus dat leek geen opgave. Maar soms loopt alles niet zoals
voorzien. Om het (vaar)seizoen af te sluiten staken we het vuur aan van de
“barbekjoe” en roosterden onder de boot een stuk vlees en sloegen de laatste
fles wijn achterover. 
De Don Mare krijgt nu “groot” onderhoud voor zover we daar
de puf voor hebben. We hebben nu 5 dagen in plaats van 3 en willen alles op ons
gemak doen, maar, 25⁰ , ongeveer 3 meter boven het beton, en pas
vandaag(zaterdag) een beetje wind… Rustig aan, staat niet het woordenboek van
Henk, dus die dendert door, pakt dit nog op doet dat nog even…
Me, myself, heb me verdienstelijk gemaakt door het tafeltje
uit de kuip te schuren en verder iedere
dag wat poetsen en wassen. Aanstaande dinsdag vliegen we naar huis en gaan weer
genieten van de herfst en de winter. We gaan ons verpozen met familie en
vrienden en gaan nieuwe (culinaire) uitdagingen aan.
