zaterdag 21 juli 2012

VERWAAID!!!!!


Wat doen die lui van de Don Mare, als ze niet van hun plek kunnen?

Ja het is weer zover, de meltemi is weer in volle hevigheid losgebarsten en als we de berichten mogen geloven duurt deze “on”gein nog een week. Een auto lijkt daarom voor een aantal dagen wederom een optie. Een van de dagen besluiten naar de andere kant (Zuid) van het eiland te gaan en willen o.a. Ierapetra bezoeken. De weg hier in het Oosten van Kreta het smalste deel (+/- 30 km) van het eiland en voert ons tot de Libische Zee…alles eigenlijk hetzelfde, winkeltjes, strandjes, eettentjes, katten die bedelen om een visje en altijd maar obers of verkopers die vragen of je niet bij hen wilt binnen lopen voor een hapje, drankje een ijsje of een nieuw shirtje, een tasje of een souvenir voor thuis. Wij kunnen helaas hier de betoverende mediterrane sfeer, waarover men schrijft in de reisgidsen,niet ontdekken, noch de pastelkleurige en witte huizen rond het Venetiaanse fort. De wegen zijn soms goed aangelegd, soms wat minder maar wel altijd bochten en nog eens bochten, omhoog en omlaag.
De Wetlands of Bramiana, grote velden met kassen, in dit geval geen glazen huizen, zoals ons Westland, maar met plastic afgedichte kassenvelden,
en onderweg komen we voorbij het “wetland”, een groot stuwmeer, niet voor opwekking van de energie, maar om een onmetelijk veld van irrigatiesystemen te bevoorraden. We passeren de Stone of God..en laten ons tafellopers aansmeren in Kritsa, een lieflijk dorpje, befaamd om haar ambachtelijke weverijen en handwerk.

Ach je moet wat ;)





Verwaaid liggen is, rustig zitten wachten tot de storm over is…



Verwaaid liggen is, nog maar een drankje op het terras…



Verwaaid liggen is, kijken of de Lidl nog aanbiedingen heeft…



Verwaaid liggen is, weer een wandeling langs de baai…



Verwaaid liggen is, achter de laptop surfen op het net...,



Verwaaid liggen is OOK lekker naar het strand en niet hoeven te zoeken naar de dichtstbijzijnde bakker..

zaterdag 7 juli 2012

Geen wind dan maar cultuur!!


In Chania komen Trudy en Leo aan boord en al hoewel we goede moed hebben ons dit keer eens van baai naar baai te laten waaien, zijn de weergoden ons minder gezind. We besluiten eensgezind een beter weerbeeld af te wachten.
De Don Mare ligt afgemeerd recht tegenover de Fortetsa, een prachtig gerenoveerd deel van een Venetiaanse oude scheepswerf. Natuurlijk wil Henk de oude stenen zelf zien en ook Trudy en Leo vinden het een bezoek waard. Alle drie bevestigen ze naderhand dat het vanaf de boot een fantastisch beeld is, maar de werkelijkheid “een beetje” tegenvalt. Na twee tochten met een ruwe zeegang belanden we in Rethimnon. Ook daar halen we ons hart op aan de historie. Het belangrijkste gebouw van deze plaats is het indrukwekkende Venetiaanse fort, dat op een punt van de kaap ten noorden van de stad ligt. Een lange wandeling brengt ons door de ingangspoort naar de overblijfselen van garnizoensgebouwen, munitiedepots en de wallen (het verdedigingssysteem van de stad!) en de moskee,
die er gebouwd werd voor het Osmaanse (Turkse) garnizoen. De binnenzijde van de koepel is versierd met mozaïek, overigens iets grover dan ik in gedachten had toen ik de foto in de gids zag! Rethimnon heeft verder prachtige gevels (soms in mindere of in sobere staat) en palazzi, en niet te vergeten de Rimondi fontein.
Wanneer we voor een kop koffie met een taartje (ter gelegenheid van de jaardag van Trudy) op een terrasje belanden, vragen we ons af waar “al” die mensen toch foto’s van nemen…bij vertrek zien we dat het drie waterspuwende leeuwenkoppen zijn, onderdeel van dit Venetiaanse kunstwerk.
Met een auto bezoeken we later in de week nog het Moni Arkadi, het beroemste klooster van Kreta.
De laatste maal dat de Osmanen (1866) het klooster wilden plunderen, bliezen de monniken en belegerde vluchtelingen zich op in de munitieopslagplaats. Deze heldendaad wordt jaarlijks op 8 november herdacht.