de naam Khen. Hij gaat altijd mee, dat is dus al 15 jaar. Nu we langer weg zijn en de boot een winterbestemming krijgt ergens in Europa vliegen wij naar Nederland terug, jawel, met Khen als handbagage. Deze reis zijn we aangekomen op een vakantiebestemming waar veel luchtvaartmaatschappijen slechts in de zomerperiode (meestal tot eind september!) geregelde vluchten op Amsterdam en Rotterdam onderhouden. We hebben onze reis qua tijd wat aan moeten passen en ondervonden daarna heel veel problemen om thuis te komen. Konden we eerst de tussenstop op Sardinie niet gebruiken om op te stappen, op onze vlucht van Ajaccio naar Am
sterdam.... Hadden we daarna een zeer lange eilanden tocht van Sardinie naar Corsica voor de boeg, blijkt de ferrydienst tot 20 september op tijden te gaan die niet aansluiten op onze vlucht. Nu zijn we omgeboekt naar Rome. En doen nog een binnenlandse vlucht van Alghero naar Rome....Dus dat was een extra tochtje naar het reisbureau.
de wind opsteekt. Het vaargebied is op een bepaald moment slechts een 20 meter breed en bijzonder ondiep 3.50 meter. Goed opletten dus! Wanneer we om het hele gebied heen moeten varen zijn we minimaal 20 NM langer onder weg. Na een uurtje varen zijn we op de betreffende plek en Henk houdt nauwlettend de dieptemeter in de gaten en zigzaggend varen we op ons dooie akkertje naar de Middellandse Zee.
over de Westkust van Sardinië. Wanneer we arriveren in de haven van Alghero voor een ligplaats komt er al een dinghy ons tegemoet voor een mooring. Jeroen en Robert zullen een weekje aan boord komen dus blijven we op deze plek tot zij gearriveerd zijn. Er breekt een zeer afwisselend weekje aan! Natuurlijk varen we uit, het is alleen om te ontdekken dat, de wind en golven zich in tegengestelde richting begeven en er niet op een comfortabele manier met 4 man te varen is!! Geen bezoek aan de grotten Nettuno met de Don Mare. Wel gooien we het anker uit in de baai van Porto Conte en duiken in het lichtblauwe water. De grotten bezoeken we later in de week met een toeristische hop-on, hop-off bus. Bij 
de riffen van Capo Caccia nemen we daar de trap, (met fenomenaal uitzicht) Escala di Cabirol, met meer dan 700 treden en gaat naar beneden naar de grot van Nettuno, en weer naar boven……. Pppffff! Een belevenis, in de druipsteen grotten is er een vochtigheidsgraad van 94% het regent er dus bijna. De stalactieten en stalagmieten dringen diep in het gebergte en de verschillende “hallen” zijn prachtig van kleur en vorm. Wanneer we later in de week nog eens een zeiltochtje aanvangen zijn er om ons heen dolfijnen en zelfs onder de boot zwemmen er een aantal met ons mee. Het anker gooien we die d
ag tussen de hoge rotsen en hier zwemmen we heerlijk en snorkelen langs de kust. In Alghero liggen we inmiddels heerlijk in de gemeentehaven aan de kade en bij de Marina Aquatica hebben we een contract afgesloten om de Don Mare af te meren voor de winter. We blijven dus maar in de buurt; genieten van de terrassen, het strand en de massages daar!, en de Italiaanse keuken. Na het vertrek van de jongens besluiten Henk en ik te stoppen met varen en met vakantie te gaan in Alghero. In slow-motion brengen we de boot op orde doen wat laatste klussen. 
koers naar de Gulfo di Asinara, en de wind draait met ons mee!! We gaan naar Isola Rossa. Een lange, maar buitengewoon fijne zeildag. Aan de noordkust van Sardinie doen we ook nog Stintino aan. We zoeken contact bij het binnenvaren van de haven en motoren vervolgens rustig de haven in....dat denken we en ook op de kant vraagt iemand of we een plaatsje zoeken en wijst ons een relaxed plekje dichtbij het centrum. Dan komt er een rubberbootje op ons af en de mannen die er in zitten zeggen dat zij van de haven zijn waar we contact mee zochten vanaf het water. Dus terugvaren geblazen en ver buiten het plaatsje krijgen we in een redelijk nieuwe haven de mogelijkheid aan te leggen. 's Avonds nemen we de fiets naar een restaurantje wat ons aanbevolen is. Een fietstochtje berg op en af en door soms wat onbegaanbare wegen. We eten heerlijk, dat moet gezegd! Het is september dus om een uur of 2100 is het wel donker. Misschien is het beter een taxi terug te nemen. We informeren bij 
het restaurant en er komt een mannetje! Fietsen opvouwen, achterin, rijden maar. Dat is vlug..want met een minuut of vijf (zeker geen 10) zijn we aan het begin van de steiger! Mannetje zet onze fietsen neer en zegt " trè" Henk en ik kijken elkaar aan,.. ach 3 ik geef hem 5 hoor! Maar DAT hebben we verkeerd begrepen! Hij bedoelt 3 TIENTJES!! Ik voel dat mijn bloed gaat koken, dat ik me realiseer bedonderd te worden, maar heb even niet woorden en daden paraat om dat knulletje de les te lezen. Het was toch een fijne avond?!
er een uitzonderlijk warme dag, met een hoge vochtigheids graad, maar vandaag kan dat ons niets schelen wij zoeken de koelte in de bergen en de auto met airconditioning ;)
aar LeClerq om onze voorraden aan te vullen en op de boot wacht de kat.
rden er 8,9, 10, 11 en wat helaas al eens eerder was gebeurd (ook in vorige jaren, maar ook in de tocht naar Toulon) het zeil draait met een zeillat in de mast en klemt zich vast. 
ier kan opbinden. We overleggen nog eens en bekijken de mogelijkheid het zeil in plaats van vast, los te laten. Door het rukken van de wind, en hulp van ons kan het zeil mogelijkerwijs losschieten. De elastieken weer verwijderd en getrokken aan het (achterlijk) zeil…eens in en uitgedraaid en een half uur verder en het zeil is inderdaad losgeschoten. Opgelucht halen we adem, gered. De wind laat ook van zich spreken want langs de rotsen steekt hij op en haalt de 25 knopen. Het is nog een uur tot de punt van de baai. We riskeren liever niet nog eens problemen met het zeil dus op de motor en schuin tegen de golven in. Het is zaterdag dus ook veel recreanten met snelle boten en vervelende golven. Het is een geklots van jewelste. Als we bij de haven zijn aangekomen en ons op kanaal 9 melden, krijgen we te horen dat er geen plaats is. Wat nu, ach dan maar voor anker. De vorige nacht lagen we ook al op onszelf, deze kan er nog wel bij met betrekking tot de accu’s en het stroomverbruik. Een plaatsje uitgezocht en het anker uitgegooid, het waait nu stevig en dus zien we ook snel dat het anker niet pakt. Als we het boven water hebben is het een grote massa modder en groen. Dat kan dus nog een probleem worden. Aan de andere kant van de haveningang nog een mogelijkheid, ook hier blijven we niet liggen. En waaien doet het nog steeds. We varen de baai rond gaan ergens waar het wat rotsachtiger is voor anker, hier pakt het, zo lijkt het tenminste. We nemen een duik en dan constateren we dat er wel erg hoge rotspunten zijn en stel….dat je losschiet dan wil je daar niet op vastlopen. Dus anker weer gelicht en op zoek naar andere stekkies. We zijn het wel moe, deze dag met hindernissen. Nergens vinden we een geschikte plek. Dan varen we toch nog eens naar de kant van Ilot Ziglione, aan de westkant van de haven.
wind neemt af, de vaarbewegingen stoppen (op een dinghy na die naar de kant gaat), we maken een makkelijke maaltijd, drinken een glaasje, een rustige avond, ik verlies helaas met schaken, maar we beleven een doodstille nacht, het is bladstil en geen geluid te horen. Als we de volgende morgen in deze idyllische omgeving wakker worden zijn we het tumult van de vorige dag vergeten.
en dus aan de slag. We laten ons eerst maar eens met het treintje vervoeren, wie weet brengt die ons wel naar het fort (hoog op de berg!!) Maar dat is niet het geval en daarom lopen we toch maar alle treden van de trappen naar het museum en de kapel. In het museum staat een kopie van de sarcofaag , die in de Dome des Invalides in Parijs staat. Het militaire fort en zijn buitenhuis zijn heringericht en te bezichtigen voor het publiek. Het ligt alleen hoog op de berg en in de hitte van die dag doen we het elkaar niet aan.
g zeilen we op ons gemak verder en op de kop van het westelijke Elba laten we dan ook ons anker vallen en zijn er feitelijk in open zee…voor de nacht. We duiken meerdere keren het water in en de volgende morgen is een frisse duik een goede start op weg naar Corsica!
de honderden snelle motorjachten die de Franse Riviera terroriseren en een zeer vervelende golfslag veroorzaken.
n op vakantie.
n het schip aan vast kan maken). Het anker pakte goed en een roestige ring half in het zand gevonden. Aan de grote autobanden en op een hoop gesmeten trossen konden we zien dat we misschien toch wel verkeerd lagen, wanneer er vissersboten de haven zouden binnenlopen. We besloten toch maar te verkassen naar de andere kant van onze buren, wat later bleek een goede beslissing te zijn. De vissersboten kwamen die avond af en aan en parkeerde o.a. precies op de plek waar we eerder hadden gelegen.
ig gebouwtje met een terras op de 1e verdieping. We hadden aan boord al wat gegeten en gedronken en gingen eigenlijk (om 21.00 uur) de kant op voor een ijsje of iets dergelijks. Het terras wat we zagen leek ons een leuk plekje met uitzicht over de haven en we konden ons bootje ook in de gaten houden. Het bleek een luxe restaurant te zijn met een aanbeveling van Michelin!. We waren één van de eerste bezoekers, hadden niet gereserveerd, maar konden nog net een plaatsje bemachtigen. De tent zat enige tijd later vol….We hebben ons uiteraard laten overhalen om behalve een nagerecht ook nog van alle gerechten daarvoor te genieten. Voorlopig hadden we weer genoeg gegeten…..poe,poe…
aar we gezien de drukte op het water en geen (of overvolle)havenfaciliteiten maar weer weggegaan zijn. De baai verder ingevaren en een plekje gevonden in Spezia. We lagen aan een lange steiger aan het begin van de haven, waar de rondvaartboten met toeristen in volle vaart in en uit vaarden. Niet leuk maar om 20.uur was dat gelukkig afgelopen.
beginnen? Van collega zeilers hoorden we bedragen van dik boven de 100 euro in het hoogseizoen t/m sept. Voortaan eerst maar informeren wat de kosten zijn. Viareggio is ook de haven waar grote jachten worden gebouwd van het dure merk Beneti. Verder een zeer toeristische stad met een bruisend strand en nachtleven.
e stad gezien hebben is oud en vervallen en op sommige momenten idioot druk verkeer. Een Italiaan wordt een duivel in een auto of op zijn scooter waar er in zo’n warm land miljoenen van rondscheuren. Ik heb het gezien…
n deze enige echt grote stad aan de Côte d'Azur. Hier ligt ook het beroemde hotel Negrescu, met zijn zuursstokroze koepels. In Nice hoor je iedere dag juist om 1200 uur een kanonschot. Het zou dateren van lang geleden toen een koning of keizer hier woonde, die zijn vrouw, die altijd maar de tijd vergat er op attendeerde dat het tijd was voor de lunch en zij haar ochtend wandeling diende te staken!!
blusvliegtuigen. Het blijkt te branden in Le Muy, een plaats die wij jaren geleden hebben aangedaan met,.. jawel een caravan!! 
en kaarsje (voor onze ouders!!)
en, maar helaas was er voor de Don Mare geen plek en niet omdat de lengte van de boot te gering zou zijn maar de kleinere plekken zijn eerder vol . Ook in de andere havens als Port Grimaud, St. Maxime en Cogolin is geen plek. We kiezen eieren voor ons geld, de wind steekt op en de verwachting voor de volgende dag is ook sterke wind, en gaan richting een baai die gunstig ten opzichte van de wind ligt. Onderweg doen we toch nog een poging en zoeken telefonisch contact met Saint Raphaèl en warempel er is een plaatsje voor ons.
ar zijn we van op de hoogte maar ook in de arena?? Als we ’s middags het stadje inlopen zien we nog net het staartje van een soort processie, vanuit de arena (jawel) waar gardians (soort cowboys) en dames in klederdracht de stoet sluiten. Het evenement ’s avonds willen we wel meemaken dus kopen we kaartjes voor de show. ’s Middags duiken we de Camarque in en zien daar de stieren en paarden waar deze streek bekend om is. De kleine paarden zijn buitengewoon wendbaar en snel en worden in eerste instantie gebruikt om de kudde stieren bij elkaar te houden. De stieren worden hier gefokt natuurlij voor het vlees, maar men doet ook aan een vorm van stierenvechten….hier plaatst men bloemen in de horens van de stier, die de toreadors dan er uit moeten halen. In het gebied zijn ook grote oppervlaktes aan rijstvelden, hier serveert men ook graag en veel de paella!! Het lijkt een Spaanse enclave want ook de muziek heeft veel Spaanse invloeden en ’s avonds op het plein danst 
men de flamenco. In de arena zijn we getuige van een paarden en stierenshow. Als de stier wordt losgelaten staan er achter de schotten gardians, maar ook opgeschoten jongelui die soms het lef hebben zich in de arena te begeven….de stier komt achter hem aan, hij springt over het schot………en de stier ook!!!! Het is voor de jongeling dus zaak, in een soort twee traps sprong zich aan de hekken van de tribune te klampen. De stier maakt zijn rondje tussen tribune en arena af en staat weer in de arena. Zo gaat dat door. Voor mij kan het haast niet anders of deze stier is daarvoor getraind als een soort circusstier(?)
van Henk. Voor de kust is het even goed uitkijken bij de eilandjes van Médès. Prima dag geweest en weer één om ter herinnering in een doosje te bewaren. 
utje te doen en heeft geen weet van het cadeautje van de Spaanse wateren....een dikke golf komt binnen door de raampjes van de salon en Khen krijgt een ware douche..dit wordt een goede schoonmaakbeurt van de salon!
van Sa Tuna hebben we meer succes. We gooien met een zwier het anker uit en maken ons op om naar de kant te gaan. Op de boot horen we al dat een band aan het sound checken is dus dat zit goed voor vanavond. Eén voor één brengt Henk ons met de rubberboot naar de kant en zo zitten we na een uurtje aan tafel bij Sa Tuna een hotel restaurant. 
dschap te doen bij El Cortes Ingles en op het Placa de Catalunya op Krista te wachten om samen aan boord te gaan. Als we buiten stappen bij het warenhuis moeten we helaas constateren dat onze fietsen GESTOLEN zijn. Vastgeketend aan een hek en de fietsen ook nog aan elkaar heeft de dief er niet van weerhouden onze eigendommen te vervreemden. Een domper want het geeft je een gevoel van vrijheid en zeker als de havens wat verder uit het centrum liggen heb je de tweewielers hard nodig.
t dat je hem haast niet meer ziet… is twee!!! Het was heerlijk, ik had een beetje dieptevrees ontwikkeld maar dankzij Nicole ben ik er overheen. Vanuit Valencia hadden we onze nicht Nicole aan boord en enthousiast als zij is hebben we een aantal heerlijke dagen gehad en lekker gezwommen. De eerste dag aan boord hadden we prima zeilweer en konden het hele traject zeilen, dus een dag om in een doosje te doen, want vaak draait de wind of valt helemaal weg en roepen we de hulp in van de “dieselwind”.
staan en op dit circuit is zand gestort. Wanneer we na het eten de restaurant houder vragen wat er allemaal in de stad staat te gebeuren horen we dat er “torro’s” komen. Alle drie denken we gelijk aan de taferelen uit Pamplona, waar stieren door de straten rennen en veelal het manvolk pretendeert de stieren voor te kunnen blijven. We besluiten te wachten en zoeken een plaatsje….boven op een van de stalen containers, een van de weinige waar we geen reclame uitingen op zien, dus gaan we er van uit dat dit een “publieke “ is! Na twee uren om ons heen kijken en ons verbazen over dit land en haar tradities! Vlak voor dat het dan eindelijk gaat beginnen is er een groepje opgeschoten jeugd die ons maant van ons plaatsje te vertrekken want daar was door hen voor betaald! Na veel heen en weer gepraat en geschreeuw gaan we de trap maar weer af en kijken door de getraliede container naar wat ons te wachten staat. Het is een stier, hij wordt op het terrein losgelaten en heeft twee fakkels aan zijn horens. Om hem heen probeert het publiek (wat zich bij voorkeur dus dan BUITEN de tralies bevindt!!) hem op te jutten. Hij loopt van links naar rechts en schiet zo nu en dan vlak langs de containers….een hele happening. Ook voor ons want voor dat Nicole en ik er erg in hebben is Henk ook op het “feestterrein” aangekomen en probeert aardige foto’s en filmpjes te maken!!! Ik houd mijn hart vast als de stier op een goed moment zijn kant op rent en hij ternauwernood achter een krantenkiosk (helemaal ingepakt in dikke platen staal!!) kan verdwijnen. Ok het is een taaie stier, bijna onvermoeibaar…maar ze matten hem af en (maken hem NIET dood) voeren hem af…en dan komt er een nieuwe…Dat hebben we dus ook weer gezien. 
hebben we gehoord dat het in Nederland inmiddels ook zomer is geworden. Maar hier aan de Spaanse kust hebben we er al langer “last” van. Temperaturen van meer dan 30 graden Celsius zijn niet van de lucht. Op het water kunnen we het prima uithouden, de wind brengt verkoeling. Maar toch tegen de tijd dat we in de havens arriveren staat de zon laag en krijgen we nog steeds een stevige dosis hitte op de Don Mare. De voordelen van de bimini hebben we al in veel toonaarden bezongen en de aanpassingen die we provisorische hebben aangebracht doen ook goede dienst. Het wachten is op een gelegenheid om een zeilmaker te zoeken die nieuwe risten aanbrengt (op de plaatsen waar Henk dat wil!) en dan hebben we een multifunctioneel zonnedak in het Spaans een “toldo”.
n te brengen.
eggen is de Valenciaanse paella de échte en de beste. 
kunnen zien. Wij hadden ons uren van te voren geposteerd op een terras aan het plein voor de basiliek en hebben alles goed kunnen zien. Het slot met het naar buiten dragen van het Corpus, was een indrukwekkend en mooi gebeuren. Het wachten waard.
onderhouden, schilderingen, tegeltjes en houtwerk en natuurlijk komen overal de sinaasappels terug. 