vrijdag 21 september 2012

D-Day...


Morgen is het D(ordt) - day..., gaan we weer naar de vertrouwde omgeving naar familie en vrienden. Het was heerlijk, maar genoeg. We hebben de laatste dagen genoten van een, in tegenstelling tot verleden jaar bij Asprakis waar NIETS te beleven was, buitengewoon goed geoutilleerd jachthavencomplex. Je kan het niet noemen of het was er, een leuke bibliotheek, sauna, marine workshops, supermarkt, bar restaurant, appartementen, wasserij, fitness, kapper, dokter.. nou ja van alles.
Vandaag hebben we de laatste zaken geregeld om de boot de volgende maanden veilig achter te laten
en op een manier zodat we er in het voorjaar ook weer graag naar toe zullen gaan.
Gelukkig hadden we nog wel wat uurtjes over om te genieten aan het zwembad, morgen staat om 09.00 uur de taxi aan de boot.




zondag 16 september 2012

Eind goed…al goed….


Daar waren we dan, aangekomen in de Fethiye Körfezi….de baai waar het althans mij allemaal om te doen was. Zeilen in dit gebied was/is het grootste genot volgens velen en de prachtige spectaculaire baaien waar het goed toeven is. Nadat we uit Ekinçik waren vertrokken, zijn we voor anker gegaan voor Göçek,
vroeger een onbeduidend dorp nu een bruisende charter-boat basis en uitermate geschikt als uitvalsbasis voor gezellige zeilvakanties. Het ligt op maar een half uurtje van de luchthaven Dalaman. Het is een gezellig stadje met goede mogelijkheden voor je boodschappen en vooral de verse zaken…daar ontbreekt het op andere plekken nogal eens aan. In dit gebied bezoeken we de Wall Bay
, Ruin Bay, Phantom Cove en de Seagull Bay, anker plaatsen die we zeker volgend jaar ook nog eens aandoen en dan zijn er nog eens zoveel..We voegen onze mening toe aan die van anderen, een heerlijk gebied en volgend jaar hoeven we dan ook maar niet veel verder ;)




Op dit moment zijn we weer neergestreken ten westen van Marmaris, in Çiftlik. Aan de steiger van het restaurantje Deniz kunnen we al wat voorbereidingen doen om de boot winterklaar te maken en als het ons te veel of te warm wordt nemen we een duik in het zilte nat. Donderdag komt de Don Mare op het droge in de Yacht Marina van Marmaris.


Een boottochtje over de Dalyan-rivier…


Als we in Ekinçik voor anker gaan komt al snel een zogenaamd “tripper-bootje” ons bezoeken en vragen of we geïnteresseerd zijn in een excursie naar het Dalyan natuurreservaat. We zijn op de hoogte van de oudheden langs die rivier maar maken er ons eerst maar van af. Later die week als we ons al een dag of wat ophouden tussen die tripperbootjes aan de steiger…laten we ons verleiden en gaan ’s morgens om 8 uur op pad! We laten ons varen, de baai uit en vlak langs de rotsen
(zo ver komen we zeilend ook niet) en dan via een ondiepte de rivier op. De rivier stroomt via een prachtige delta met een overvloed aan flora en fauna naar zee. Op de plaats waar de rivier de zee in stroomt, ligt het 6 kilometer lange Iztuzu beach. Dit vrijwel ongerepte 5 sterren strand is te verdelen in een tweetal stukken. Het laatste gedeelte is bekend onder naam Turtle beach. Hier leggen jaarlijks duizenden Caretta schildpadden hun eieren. Iztuzu Beach is ongetwijfeld een van de fraaiste ongerepte stranden van Turkije en gelieft bij zonaanbidders, natuurliefhebbers en wandelaars. De zee voor het strand van Iztuzu is over een lange afstand vrij ondiep en dus ideaal voor kinderen. De Dalyan Delta is een magisch labyrint van water en rietvelden. Het gebied is omsloten door steile rotsen begroeid met pijnbomen. Dit geeft het gebied een indrukwekkende uitstraling. Door de schrijver Boudewijn Buch is dit gebied omschreven als de Turkse Bieschbos. In de delta mengt het zoute zeewater zich met het zoete rivierwater. Door deze mix is in de loop van de eeuwen een uniek eco systeem ontstaan met een rijke flora en fauna. In het gebied vinden we o.a. achttien soorten vis waaronder de blauwe krab, maar ook diverse soorten schildpadden, waaronder deze zeldzame Caretta Caretta. (welke wel 200 kilo kan wegen).
Als we het voeren van de schildpad hebben meegemaakt, kunnen we op deze stop gebruik maken van een aanbieding om blauwe crab mee te nemen op de teurgweg, heerlijk bereid volgens recept van de oude vissers zelf…dat laten we niet voorbij gaan natuurlijk. De tocht brengt ons door een labyrint van waterwegen naar de goed bewaarde resten van Lycsische koningsgraven,
indrukwekkend gebeiteld in de rotsen en de antieke stad en de historische resten van Caunos, een stad met de resten van een theater
baden, huizen, kastelen. Het dorpje Dalyan nodigt uit voor een kleine wandeling, maar wij belanden al snel op een terras voor een klein hapje, een Nederlandse Turk heeft hier in de zomermaanden een etablissement en we eten er smakelijk…en ’s avond laten we ons de blauwe crab met een glaasje geestrijk vocht ook heerlijk smaken, het was weer een dag om in een doosje te bewaren!




vrijdag 7 september 2012

Reisverslag

Henk vindt dat ik ook eens wat moet opnemen over onze tocht...dus hierbij..
In Bozburun hebben we het goed naar onze zin en aangezien de wind ons hier opnieuw parten speelt, blijven wij dus wat langer. Voor de provincie waar wij nu en hopelijk volgend jaar zullen varen heeft de Turkse autoriteit een pas afgegeven waarop staat dat je het water uit de vuilwatertank laat legen in een Marina. Een hele rompslomp en zelfs niet alle havens zijn ervoor geoutilleerd maar wij doen ons best. Onze zeilverwachtingen in het Turkse worden al gauw beloond want de zeiltocht naar de baai van Marmaris is een cadeautje. Tegen het eind van de middag meren we af diep in de baai van Bozuk Bükü, waar koks en personeel van het restaurantje Loryma
ons vakkundig naar binnen loodsen. We eten er de lekkerste calamari en genieten er van de beste vis die we in deze vier maanden voorgeschoteld hebben gekregen, dat we dachten voor een dubbeltje op de eerste rang zouden zitten, dat hadden we mis..prijzen van een sterren restaurant. In een rechte lijn is het de volgende dag naar Marmaris, ik heb een dusdanige pijn in mijn voet dat ik dit wil laten nakijken door een dokter.
We meren af in de Netsel Marina, het dichtst bij de stad. Hier ontmoeten we tijdens het ontbijt in het My Marina restaurant ook Utkan, een schipper, zeilinstructeur, die we een aantal malen in Xalkia hebben ontmoet. De foto in het ziekenhuis wijst uit dat er geen breuk is maar wel een forse peesonsteking. Over een aantal dagen op controle. We varen toch met een lekker zeilwindje naar een baaitje in de omgeving en gaan daar voor anker en zwemmen en Henk maakt de nasischotel af die ik heb
voorbereid. In de Netsel Marina liggen veel overwinteraars en zelfs vaargasten die op weg zijn ergens naartoe maar besluiten zich in Marmaris te vestigen en blijven hangen. Marmaris is een grote toeristische opeenhoping van hotel en pensions, strandjes en parasols en strandbedjes met ertussen misschien 40 cm? Ik kan er geen crisis ontdekken. Een aantal maal liggen we voor anker juist voor de stranden en kijken naar een levend schilderij. Een klein zeiltochtje van een uur brengt ons naar Turunc, we gaan “als de brandweer” en komen al snel langs Nimara Adasi, dit is een doorgang naar zeg maar, open zee en vanaf het vaste land, en van het eiland komen er valwinden.
Het laatste kwartier is het een klein gevecht met de weerselementen maar we vinden in de baai een prachtige mooring om ons aan te leggen. Turunc blijkt een liefelijk stadje waar we wat meer van willen zien, dus meren we de volgende dag af aan de kade tussen de gullets en trip bootjes. Strandjes ook hier bijna naast de boot. Ons volgende doel is de Lycian coast, met ondermeer, de baai van Fethiye

Knippen en scheren…....

Het begon allemaal nadat we voor een controle van mijn hiel in het Ahu Hetman ziekenhuis in Marmaris waren geweest. (Röntgen wees uit dat er geen breuk was. De hiel had een forse ontsteking, pillen verbandje en rusthouden)
(Henk) “Ik denk dat ik mijn haar maar even laat knippen..”. Voor het allemaal tot ons door was gedrongen, was niet alleen Henk op een kappersstoel belandt maar zat ik ook aan de andere kant van het zaakje
met mijn hoofd in de verf! Een en al gemoedelijke gezelligheid, veel heen en weer geloop van kappers, bijna kappers, doe-het-zelvers… en all-inclusive verzorgers/begeleiders. En die had Henk getroffen….Zijn haar zag er al snel prima uit en daarna..”beard shave?”…heerlijk joh, lekker schoon en fris…Vakkundig was de jongeman de haren van kin, wangen en hals aan het verwijderen en verscheen onder zijn handen een “bijna-baby-huidje”,
maar daarna bleven er nog haren uit oren en neus komen en ook daar wist zijn mannetje wel raad mee. Gelukkig sluit Henk zijn ogen bij heerlijke momenten dus zag hij de hars niet aankomen, het kappertje smeerde lustig zijn neus, oren en randjes en kantjes vol met hete hars en Henk kermde het uit. Het lachen verging hem helemaal toen de klodders verwijderd moesten worden.
Misschien dat Henk al dat gefriemel toch eigenlijk wel aanstond bleek toen we in Turunc aangekomen, bij een wandeling door de plaats oog in oog kwamen met, My Meric, een Turks badhuis,
(of het was de aanblik van de betoverende dames op de gevel?). “Ik denk dat ik mijn schouders maar even laat MASSEREN…” (Henk) Voor het allemaal tot me doordrong hadden we samen om 13.00 uur een afspraak voor een behandeling van 90 minuten Turks bad…Sauna, scrub, foam behandeling, oliemassage, gezichtsmasker,
aromatherapie massage, gezichtsmassage en een heerlijk vitamine drankje…. We zaten ruim voor één uur dus besloten we onze wandeling nog even voor te zetten. Ik wilde nog even iets halen bij de apotheek en vroeg de receptionist naar “Apotheek?”.. (de naam had ik ook bij het hospitaal zien staan..) “Yes, yes, across the road…”, en hij riep naar de overkant van de straat waar een café bar was “Memet, two Apple tea!!”, lachend lieten Henk en ik ons in de stoeltjes op het terras vallen en vroegen aan de eigenaar naar een “pharmacy”, die was niet ver weg. Een Belgisch koppel vertelde ons dat het er ’s avonds in het barretje gezellig aan toe gaat en bijna al het personeel (overigens allemaal mannen) van My Meric daar rondhuppelt. Het feit wilde dat er ’s avonds een “belly dance show”, was en dat wilden we niet missen. We hebben ons kostelijk vermaakt met een Engelse familie, het buikdansen was niets maar we werden wel verrast door een aantal spetterende optredens van de masseur van Henk, een jongeman van 20.. dansend en performend bij zomerhits van nu en toen…


Knippen, scheren, pauseren, masseren, dineren, flaneren, …………..we gaan weer verder..

zondag 26 augustus 2012

Niets leek minder waar!

De wind lijkt ons te achtervolgen…het werd weer ontspannen en vakantie op Khalki.
Nu zijn we op Simi.
Simi ook wel als Symi of Syme gespeld, met gelijknamige hoofdstad in het noorden, is een klein Grieks eiland van de bij Turkije gelegen Dodekanesos in de Zuid Egeische Zee. Het eiland heeft een oppervlakte van 65.754 km² en het hoogste punt ligt op 616 m.
Het ligt ten noordwesten van Rhodos,. Het is een bergachtig eiland met een groot aantal valleien en een rotsachtige kust met daartussen stranden, die in een aantal gevallen alleen per boot te bereiken zijn.
In de 20e eeuw wisselden de eilanden in de Dodekanesos regelmatig van land. In 1912 beleefden zij een korte periode van onafhankelijkheid, toen zij de Federatie van de Dodekanesos vormden. De eilanden werden daarna echter zeer snel ingenomen door Italië. In 1923 werden ze officieel geannexeerd. In 1943 werd Simi bezet door nazi-Duitsland en nadat deze zich over hadden gegeven kwam het eiland onder bestuur van Groot-Brittannië. In 1948 werd het eiland onderdeel van Griekenland.
Het eiland staat tegenwoordig bekend om het schilderachtige Simi-stad, dat geheel in neo-klassieke stijl is gebouwd, geheel in tegenstelling tot het traditionele Griekse blauw-wit, is het kleurrijk (pastel).Het eiland is makkelijk per boot te bereiken vanaf Rhodos.
Hier maken duizenden toeristen, dagtrippers, gebruik van en voor de vakantiegangers zijn er met de jaren een aantal mooie resorts en hotels buiten Simi gebouwd. Het toerisme is de belangrijkste economische sector. In een van de pilots die wij hanteren om ons te oriënteren waar we naartoe willen of waar we terecht komen, staat geschreven dat :”Simi overdag een mondain plaatsje is met bruisende straatjes en wanneer de dagjesmensen vertrokken zijn, verandert in een kneuterig dorp waar men in de bar lijkt na te praten over wat er zoal die dag allemaal gebeurd is”…(Ben Brunet de Rochebrune –Vaarwijzer)
en van Rod Heikell de schrijver van de Greek Water Pilot: “The peolple of Simi remain detached from the daily onslaught of tourists from Rhodes and you can almost hear the sigh when the last ferry departs” . Wij hebben het totaal anders ervaren. Na de ferries van overdag stroomt de haven vol met decadentie ten top, prachtige meterslange jachten meren af om “een hapje te eten in stijlvolle (vis)restaurants (die overdag echt niet bezocht worden door de dagjesmensen). Dus een drukte van jewelste óók ’s avonds, chique aangeklede gasten van de motorjachten gaan aan wal om te genieten.
Simi staat ook bekend om de sponsen.Zo rond 1850 begon de behoefte aan sponzen explosief toe te nemen. Hierdoor werd het zoeken naar natuurlijke sponzen een lucratieve bezigheid op veel eilanden in de Dodekanesos. Het was echter niet zonder gevaar. De sponzen werden door duikers naar boven gehaald die soms wel 70 meter diep gingen. Veel van hen raakten dan ook verlamd, kregen longembolie of decompressieziekte. Het was echter ook een manier om snel veel geld te verdienen en veel duikers leefden dan ook een decadent leven. Veel van de Italiaanse villa's zijn in deze periode gebouwd.
Eind 20e eeuw was het echter gedaan met de sponzenhandel.
Door een nog onbekende oorzaak stierf het merendeel van de sponzen in de Egeïsche Zee. De sponzen die hier nu aan de toeristen worden verkocht worden geïmporteerd uit de Caraïben.
Nu zijn we in de baaien van Bozburun (Turkije), Kizil Adasi, aangekomen, het Turkse equivalent van Simi voor wat betreft de sponzen. Nu worden er in deze omgeving de gulets gebouwd die rond Bodrum en Marmaris toeren met toeristen. We klaren hier in, visa’s en transitlog voor de Don Mare en crew en gaan hier op verder avontuur.

vrijdag 3 augustus 2012

Kreta – Kasos – Karpathos….Khalki


Onze eerdere berichtgeving maakte al melding van de meltimi, die wind waait niet permanent, maar als hij opsteekt kan hij zomaar een dikke week aanhouden. Hij waait NW een kracht tussen de 4 en 7 Beaufort en meer. Lij van de eilanden (zuidkant, valwinden over de bergen ) blaast hij nog harder 8/9 en “hangen de uiers letterlijk dwars onder de geiten!” In de vroege ochtend gaat het nog, maar gedurende de dag trekt hij aan en bouwt hij de zee op.
Noordelijk van Kreta hadden wij toch steeds te maken met een NoordOOST wind, die samen met een tegengesteld golfpatroon een nare en ongemakkelijke zeegang veroorzaakte, als we dan ook eindelijk Agios Nikolaos verlaten met een vaarplan naar Kasos, onderbreken we de tocht in Sitia, want er is nog steeds een wilde zee. De volgende dag lijkt het er op…redelijk vroeg gooien we de trossen los en koersen af op Kasos. Als we eenmaal op zee zijn is het in een rechte lijn naar Limin Fri, een heerlijke zeildag, we hebben er wel wat lang op moeten wachten, maar dan heb je ook wat!.

Aan de kade staat ons een agent van de Port Police op te wachten, hij pakt onze touwtjes aan en heet ons vriendelijk welkom. Met een voldaan gevoel, maken we kennis met dit eiland en haar bewoners en zwemmen er in het meest turquoise water wat ik ooit zag en kijken uit naar ons volgende doel. Het volgende traject is Kasos-Karpathos. Tussen de eilanden aan de Zuid- en Oostkant zijn er sterke windvlagen, hoge golven en een tegenstroom. Het varen is hier niet gevaarlijker dan in andere gebieden maar we moeten bedacht zijn op ongemakken. Binnen alles zeevast en aan dek alles vastsjorren. Henk zet de buiskap er weer op, want aan de wind varend met zeegang is overkomend buiswater een normaal verschijnsel. Enkele dagen later wanneer we een zogenaamd “windwindow” kunnen halen uit de verschillende zeilweer-sites, besluiten we op avontuur te gaan. Als we al aardig in de Stenon Kasou (straat van Karpathos) zijn gevorderd hebben we een harde wind van 16-18 knopen (5 Bft), gelukkig NW, dus de hoge golven
duwen ons voort…en voort( 6Bft)….en voort (7Bft), we kunnen de Don Mare prima op koers houden en met de grootzeil en een stuk van de genua (voorzeil) redden we het goed. We genieten van het zeilgevoel en de wind om onze oren. We naderen de zuidpunt van Karpathos en veronderstellen in de luwte van het eiland terecht te komen. Helaas, niets is minder waar, er ontstaan hier valwinden en de kracht van de wind neemt toe, we reven de zeilen verder en zetten de motor bij, want inmiddels hebben we 42 knopen (9Bft) op de windmeter staan en hebben we een forse zeegang. De golven beuken over het schip en plensen de kuip in. We waren van plan ons in de eerste baai te nestelen, maar we varen door naar Pighadia, de haven van Karpathos, die ligt in een soort langgerekte kom, dus enigszins beschut. We meren langszij af en met een “hihg-five” , nemen we een welverdiende borrel. Dit is wat het allemaal spannend maakt en ons aantrekt. De dag erna gooien we ons anker uit om met de “kont”naar de kade te liggen, want we willen hier een paar dagen blijven liggen, de zee blijft nog dagen onrustig en het is een gezellig plaatsje met relatief weinig tourisme. Woensdag, 1 augustus, zo’n dag van doen we het of niet…de wind is gunstig genoeg..dus “gaan met die banaan”…zetten koers naar het noordelijker gelegen Dhiafani, maar verleggen onze koers. We hebben een lekkere wind tot 25 kts en het gaat met de halve/ruime wind “ons voor de wind”, kan je zeggen, we zeilen naar Khalki, gelegen boven de Westkust van Rhodos. Een pittoresk haventje. Hier liggen we vredig in een lekker windje in de Ormos Emborios.

We kijken uit naar het varen in dit gebied, want de turbulentie van de meltimi hebben we, naar het schijnt, nu achter ons gelaten

zaterdag 21 juli 2012

VERWAAID!!!!!


Wat doen die lui van de Don Mare, als ze niet van hun plek kunnen?

Ja het is weer zover, de meltemi is weer in volle hevigheid losgebarsten en als we de berichten mogen geloven duurt deze “on”gein nog een week. Een auto lijkt daarom voor een aantal dagen wederom een optie. Een van de dagen besluiten naar de andere kant (Zuid) van het eiland te gaan en willen o.a. Ierapetra bezoeken. De weg hier in het Oosten van Kreta het smalste deel (+/- 30 km) van het eiland en voert ons tot de Libische Zee…alles eigenlijk hetzelfde, winkeltjes, strandjes, eettentjes, katten die bedelen om een visje en altijd maar obers of verkopers die vragen of je niet bij hen wilt binnen lopen voor een hapje, drankje een ijsje of een nieuw shirtje, een tasje of een souvenir voor thuis. Wij kunnen helaas hier de betoverende mediterrane sfeer, waarover men schrijft in de reisgidsen,niet ontdekken, noch de pastelkleurige en witte huizen rond het Venetiaanse fort. De wegen zijn soms goed aangelegd, soms wat minder maar wel altijd bochten en nog eens bochten, omhoog en omlaag.
De Wetlands of Bramiana, grote velden met kassen, in dit geval geen glazen huizen, zoals ons Westland, maar met plastic afgedichte kassenvelden,
en onderweg komen we voorbij het “wetland”, een groot stuwmeer, niet voor opwekking van de energie, maar om een onmetelijk veld van irrigatiesystemen te bevoorraden. We passeren de Stone of God..en laten ons tafellopers aansmeren in Kritsa, een lieflijk dorpje, befaamd om haar ambachtelijke weverijen en handwerk.

Ach je moet wat ;)





Verwaaid liggen is, rustig zitten wachten tot de storm over is…



Verwaaid liggen is, nog maar een drankje op het terras…



Verwaaid liggen is, kijken of de Lidl nog aanbiedingen heeft…



Verwaaid liggen is, weer een wandeling langs de baai…



Verwaaid liggen is, achter de laptop surfen op het net...,



Verwaaid liggen is OOK lekker naar het strand en niet hoeven te zoeken naar de dichtstbijzijnde bakker..

zaterdag 7 juli 2012

Geen wind dan maar cultuur!!


In Chania komen Trudy en Leo aan boord en al hoewel we goede moed hebben ons dit keer eens van baai naar baai te laten waaien, zijn de weergoden ons minder gezind. We besluiten eensgezind een beter weerbeeld af te wachten.
De Don Mare ligt afgemeerd recht tegenover de Fortetsa, een prachtig gerenoveerd deel van een Venetiaanse oude scheepswerf. Natuurlijk wil Henk de oude stenen zelf zien en ook Trudy en Leo vinden het een bezoek waard. Alle drie bevestigen ze naderhand dat het vanaf de boot een fantastisch beeld is, maar de werkelijkheid “een beetje” tegenvalt. Na twee tochten met een ruwe zeegang belanden we in Rethimnon. Ook daar halen we ons hart op aan de historie. Het belangrijkste gebouw van deze plaats is het indrukwekkende Venetiaanse fort, dat op een punt van de kaap ten noorden van de stad ligt. Een lange wandeling brengt ons door de ingangspoort naar de overblijfselen van garnizoensgebouwen, munitiedepots en de wallen (het verdedigingssysteem van de stad!) en de moskee,
die er gebouwd werd voor het Osmaanse (Turkse) garnizoen. De binnenzijde van de koepel is versierd met mozaïek, overigens iets grover dan ik in gedachten had toen ik de foto in de gids zag! Rethimnon heeft verder prachtige gevels (soms in mindere of in sobere staat) en palazzi, en niet te vergeten de Rimondi fontein.
Wanneer we voor een kop koffie met een taartje (ter gelegenheid van de jaardag van Trudy) op een terrasje belanden, vragen we ons af waar “al” die mensen toch foto’s van nemen…bij vertrek zien we dat het drie waterspuwende leeuwenkoppen zijn, onderdeel van dit Venetiaanse kunstwerk.
Met een auto bezoeken we later in de week nog het Moni Arkadi, het beroemste klooster van Kreta.
De laatste maal dat de Osmanen (1866) het klooster wilden plunderen, bliezen de monniken en belegerde vluchtelingen zich op in de munitieopslagplaats. Deze heldendaad wordt jaarlijks op 8 november herdacht.

zondag 24 juni 2012

Yep! Jazz festival Chania!!!

19e juni ’s morgens bekijken we nog eens de meldingen op de weerstations, het lijkt op een “Windgat” , als we klaar zijn kunnen we naar het Zuiden vertrekken, nou klaar of niet, we gaan; dan maar “dieselwind!”.
We maken de eerste stop op Antikithera….wat denk je wat, er wonen 45 mensen in deze gemeenschap en we zien er 17, niet erg spraakzaam, verlegen denk ik, en geen "röring" in de nederzetting, uitgestorven eerder. We maken vast aan een klein piertje,liggen we goed volgens een bewoner "no problem", beetje ongemakkelijk met de swell, maar de grote veren die gemonteerd zijn vangen dat prima op. Dan midden in de nacht: “Eh. eh, eh….EH, EH!!, als een speer klimt Henk uit het luik van de hut en ziet op de kade een man, met ONZE gedemonteerde veren in de hand…vloekend en tierend (ik heb Henk nog nooit zo gehoord..) probeert Henk de man enig Nederlands bij te brengen, door maar te blijven vragen wat hij wel van plan was! Uiteraard dacht hij dat de man de veren wilde stelen maar er ligt een vissersboot te wachten en die wil OOK aan de kade. Na 15 minuten kunnen we verder pitten.

Op Kreta,de volgende dag, leggen we aan in Kissamos, een paar kilometer buiten de stad, waar ook de vissers en de ferryhaven gesitueerd is, want ook hier komt een ferrry en er varen dagelijks cruiseboten naar de Lagoon van Balos en het natuurgebied Gramvousa Island. We besluiten een auto te huren en de Westkust te bezoeken en een paar dagen vakantie te nemen. We gaan heerlijk relaxed een dagje zwemmen aan het strand van Falassarna, maken een tochtje binnenland met haarspeldbochten en diepe kloven. Natuurlijk passeren we op enig moment de Kri-Kri(wilde geit)we genieten van heerlijke lunches en ontmoeten weer aardige mensen en brengen onze wijnvoorraad op orde na een wijnproeverij onderweg!
Uiteindelijk zijn we nu in Chania aangekomen, prevailing winds in dit gebied, N – NW, ja,ja je begrijpt het al, alleen vandaag is het ZO. We treffen het wel, we liggen heerlijk aan de kade van een buitengewoon mooie haven. Aan de paralia, de boulevard langs het water, liggen talloze cafés en restaurants. De haven wordt beschermd door een lange pier, die aan de westzijde eindigt met een Venetiaanse vuurtoren. We zijn er ook goed op tijd want over 2 dagen begint hier het Jazz festival, we kijken er met spanning naar uit!

donderdag 14 juni 2012

Ik heb ze gezien!!!!!

Ja, eindelijk is het gelukt, ik (wij) hebben schildpadden gezien. We hadden al eerder bij Koihladia wat onder water zien zwerven waarvan we dachten een schildpad te herkennen, maar daar was het bij gebleven. Nu zijn we in Monemvasia en zien we ze IEDERE dag.
In de haven waar we afgemeerd liggen, zijn ook vissers actief en het schijnt dat een van de schildpadden bijna door een van hen is grootgebracht, “zijn huisdier” noemt hij het. Er zijn er een aantal en ook nog eens alleen in de zomer. “Ze komen hier op vakantie!”
Het is inderdaad zo dat ’s morgens om een uur of 9, wanneer we de schipper/visser van zee horen komen, de schildpadden in de buurt van de aanlegplaats van hem rondzwerven en daarna wachten op wat er overboord wordt gegooid! Een prachtig gezicht! Ook hoe een stelletje speelt en elkaar uitdaagt. Een omstander wilde mij laten geloven dat zij elkaars territorium verdedigden, maar de vissers wisten wel zeker dat ze graag de liefde met elkaar bedreven!

Monemvasia
De stad is gebouwd op
de helling naar het zuid-oosten van de rots (the Rock), met uitzicht op Palaia Monemvasia baai. Alle straatjes zijn smal en enkel geschikt voor voetgangers. Het wordt het Gibraltar van Griekenland genoemd. Het schiereiland is verbonden met de Peloponnesos door middel van een dam. We treffen in de haven ook weer de Lucifer, met Maggi en Trevor. Een van de dagen bezoeken we de nederzetting op de berg samen met Maggi. Samen met het personeel van de verschillende zaakjes, met terassen en tv schermen, rond de haven, zien we ook de wedstrijden voor de Europese kampioenschap voetbal. We willen met zijn allen Nederland wel naar de volgende ronde sleuren maar dat is helaas niet gelukt ;(

maandag 4 juni 2012

Pantalis


Het vestingstadje Hydra ligt als een amfitheater om het kleine haventje gebogen. De havenkom is nauw en er is maar weinig ruimte om te manoeuvreren, ook door de veerdiensten, watertaxi’s en vele vissers liggen de verschillende ankerkettingen als spinnenwebben gevlochten op de bodem, zaak dus voor de jachten om in volgorde van binnenkomst ook te vertrekken! Hydra is een mondaine plaats waar de beau monde zich graag laat zien, het is autovrij en transport gaat per ezel. Veel internationale artistieke beroemdheden (w.o. Leonard Cohen) hebben hier een buitenverblijf.


De levende legende van Hydra is PANTALIS, zijn leeftijd is niet in te schatten. De haven is “zijn domein”, en daar waar nodig reikt hij de helpende hand. In zijn rode bootje ontward hij vastgelopen kettingen en zonder aanzien des persoons en onafhankelijk van de scheepslengte is hij belangeloos in de weer. Hij is wel in zijn sas als je hem (liefst ongezien) iets in de hand stopt.


De hele dag door ontvangt hij, meestal van de mega-jachten die aan de buitenzijde van de pier afmeren, telefoon en de waterbevoorrading van passanten geschiedt ook onder zijn toezicht.

Vandaag was het dan ook raak, uurtje of drie, de wind steekt op, de kade is op 2 plekjes na vol en er komen 3 schepen binnen van ongeveer dezelfde lengte. Enkele jachten naast ons is een flottielje-jacht neergestreken met Amerikanen en Canadezen. Met een fluitje wil de “sergeant”-skipper de andere schippers dirigeren waar te gaan liggen of eigenlijk waar zij hun anker dienen uit te gooien. Niet iedereen is daarvan gediend en een 50 ft zeiljacht met Polen raakt gestrest en komt dwars voor ons in de problemen, voor ons betekent dit anker vieren, in alle hectiek vieren we zoveel ankerketting dat we zelf in de problemen komen en het onderwaterschip, gelukkig slechts, een kleine buts maakt op de rotspartij van de kade.