Weer 14 dagen verder....

"Time travels fast when you're having fun.." is een vaak gebezigde uitdrukking, en inderdaad voor je het weet zijn er al weer 4 maanden voorbij, en zijn we 8 berichten verder...
De Don Mare heeft zich samen met haar crew fantastisch gedragen deze zomer.
Ik ga beginnen met een kleine rectificatie, Henk vond dat ik zowel St Tropez, als Cavalaire Sur Mer tekort deed om hen met elkaar te vergelijken of naast elkaar te leggen! Cavalaire is een echte vakantieplaats voor de Fransen zelf, geanimeerd publiek en gemoedelijk, terwijl St Tropez natuurlijk de decadentie ten top is!


In de baai van Cannes maken we op 15 augustus ook nog de herdenking mee van de wapenstilstand van de WO II; een groots vuurwerk op muziek van de jaren '40, Andrew Sister's en Glenn Miller en niet te vergeten Vera Lynn! In Cavalaire de volgende dag zijn er zelfs heuse nabootsingen van de bevrijdingsinvasie op de stranden...





We willen de laatste Mediterrane zeemijlen op ons gemak doen, maar als we op Porquerolles aankomen lijkt het of we dat niet kunnen waarmaken, de wind steekt op en in plaats van 2 nachten liggen we 4 nachten op dit prachtige eiland! Waar drommen mensen naar toe komen om te wandelen, te fietsen en van de natuur te genieten.

Op onze tocht hierheen hebben we een driekantige, bedreigende vin boven water gezien die min of meer speels boven het wateroppervlak uitstak. We zijn in een beschermd natuurgebied beland en de posters wijzen op grote zeedieren die ook hier in de omgeving voorkomen. (Maar goed dat zij onze boot met rust hebben gelaten!)

We treffen hier ook de laatste voorbereidingen voor het transport naar Nederland, maken afspraken met Port Napoleon en nemen nog eens contact op met de werf in Nieuwpoort. We komen al in de buurt van de haven in Port St Louis, maar hebben het eerst nog even heerlijk in Marseille. De stad, waar overigens de grootste drugstransporten van Europa worden doorgevoerd, wordt helemaal ge-refit.

Een prachtig museum aan een van de forts, een prachtig treinstation en grote oude gebouwen die ofwel gerestyled worden of waar comfortabele appartementen worden gelokaliseerd. Leuk om hier weer te zijn en in een Indiaas restaurant op een van de vele gezellige pleintjes hebben we heerlijk gegeten. Maar bovenal de fantastische filet de boeuf in het clubhuis van de zeilvereniging, Vieux Port, was niet te versmaden! Wat een goed advies van onze Amsterdamse vrienden!


Aangekomen in Port Napoleon worden we verrast met de mededeling, dat onze Don Mare een halve dag eerder op transport gaat! Dat betekent dat Henk een dag minder heeft om zijn voorbereidingen te doen.

Dinsdag gaat de mast in de takels en kan Global Nautic zijn werk doen om de mast transport gereed te maken. Woensdag zijn we zover klaar en sluiten we de dag, en onze reis naar de Mediterranee en Turkije af met een aantal Grappa's. 's Nachts regent het pijpenstelen en ook de volgende morgen houden we het niet droog.
Toch liggen we 08.00 uur voor de kant om op de vrachtwagen gehesen te worden.

De klus is dan bijna geklaard,
het konvooi wordt zorgvuldig aangepakt door de chauffeur bijgestaan door personeel van de Marina. Eindelijk is het dan zover dat ze kan vertrekken....de grote reis over land kan beginnen, vooruit rijdt in Frankrijk autootje ter begeleiding.
Goeie Reis, we zijn benieuwd of ze zonder ons ook plezier heeft!





7 jaar en 7000 zeemijlen zijn verstreken. Het was goed zo!

Slecht met internet

Het is de laatste tijd slecht gesteld met de verbindingen met internet. Ik kan het blog alleen updaten en/of bijwerken via mijn laptop en wanneer ik goede en stabiele internetverbinding heb...Beetje ellende en zo lopen we hopeloos achter met onze reisinformatie.... Foto's uploaden gaat al helemaal niet, die houden jullie dus tegoed!!
We leggen redelijke afstanden af en zijn daarom ook al aan de Franse Riviera beland.

Na Napels waren we feitelijk niet van plan ook Rome nog aan te doen,

maar we hebben er toch maar "een vorkje geprikt" en een cultureel bezoek gebracht. Een hernieuwde kennismaking met het Pantheon, altijd weer een indrukwekkend geheel.Je weg vinden in een metropool als Rome is niet eenvoudig en we zijn blij met de Garmin van Henk...tenminste als hij de satellieten kan vinden ;).

Alhoewel we ons beseffen dat het vakantieseizoen is, staan we versteld van de drukte overal. Wat een mensenmassa's!!

Wanneer we de oversteek gaan maken naar Corsica, doen we ook Isola Giglio aan, helaas is de haven klein en vol dus belanden we voor anker, in een baai.

Bij het ochtendgloren als we verder varen is het wel een bizarre gewaarwording dat ze nog steeds bezig zijn met de werkzaamheden voor de berging van het gezonken cruiseschip de Costa Concordia (ramp van vorig jaar)...security 24/24 en dreggers.

 

Vanuit Bastia, een havenplaats in het noordoosten van Corsica besluiten we over te steken naar het vasteland van Frankrijk, een lange tocht maar het weer ziet er goed uit en de wind krijgt eind van de week weer kuren (andere richting en meer beaufort-kracht-), dus gaan met die banaan! Beetje moe maar voldaan leggen we na 18 uur varen aan in San Lorenzo ITALIE!! Ja dat kon Henk op de kaart niet zo gauw zien. Eén hop verder zijn we nu in St Laurent de Var. Planning was feitelijk de haven van Nice, maar die was ook al vol en daar is men druk met verbouwing van de marina. We zullen nu nog 150 nautische mijlen hier afleggen en hebben inmiddels een transporteur opdracht gegeven de Don Mare op te halen met een vrachtwagen in Port St. Louis (even voorbij Marseille), hij zal haar afleveren in Nieuwpoort in België.

Na twee ankernachten in de baai van Cannes, zijn we nu in Cavalaire sur Mer, een gezellig "klein" St Tropez. We hebben alle snelheidsduivels te water weer gehad...wat een kabaal en golven, geen pretje, we wachten hier het tumult van het weekend af! en gaan weer op avontuur!!

De Rhizostoma pulmo

Niets om je zorgen over te maken, maar het is een kwal….misschien niet één die gemeen steekt maar …in het geval dát, zul je het moeten behandelen.*De Bloemkoolkwal, --ook wel zeepaddenstoel genoemd, (Rhizostoma Pulma) is een schijfkwal, die voorkomt in de Middellandse Zee, Zwarte Zee, Atlantische Oceaan en de Noordzee. De lichtblauwe kwal kan een diameter van 30-60 cm bereiken maar heeft geen tentakels en is bijgevolg niet irriterend.
Krista en Henk trekken zich er weinig (nou ja!)

van aan en maken een rondje om de boot. De onstuimigheid van de zee en de weinig betrouwbare weersvoorspellingen van het Zuiden hebben we inmiddels achter ons gelaten en zijn beland in Tropea, aan de wreef van de laars, zeg maar. Hier komen Bram en Krista enkele dagen aan boord.

Tropea en b.v. Pizzo zijn schilderachtige plaatsen die gebouwd zijn in en om de rotsen aan het water, ze stralen alle de gemoedelijkheid van weleer uit en restaurantjes en kleine winkeltjes zijn er te over!

We leggen grote afstanden af en genieten in de haventjes( Acciaroli,Agropoli) aan de kusten van Amalfi. Amalfi zelf is een decadent toeristisch stadje met een prachtige barokkekathedraal uit de vroege 18e eeuw en een zeer klein haventje, veel vissertjes liggen er midden in de haven aan een mooring(ankerlijn), rondom zijn wat steigers van commerciële marina’s, die tamelijk hoge havengelden vragen. Wij draaien wat rond bij een steigertje en daar staat een druk, klein mannetje, die ons wijst naar een plekje tussen rib’s en een motorboot, daar kunnen we wel tussen en het kost € 50, unna notte! Eenmaal op de steiger kom ik overeen dat we 2 dagen kunnen blijven voor 80! Dat is een koopje bij de buren kost het 150 voor één nacht. Op de steiger wel water maar geen stroom, gelukkig hebben we zonnepanelen en die houden het prima bij. In de eerste nacht is de wind tamelijk aangewakkerd en ons mannetje(Anthoni) gaat te water, in duikpak, om daar waar nodig ook ankerlijnen aan te brengen aan de achtersteven.

We zijn een beetje in dubio of we ook Napels zullen aandoen, op ons lijstje staat wel een bezoek aan Pompeii. We besluiten daarom iets zuidelijker, in Castellamare di Stabia een haventje te zoeken, misschien vallen de prijzen daar nog mee. Van andere zeilers horen we bedragen van over 200 euro, bij Napels en dat vinden we aan de “hoge” kant. 

Met de trein gaan we naar de opgravingen en reizen zelfs door naar Napoli! Pompeii is erg indrukwekkend, als je daar sjouwt over de grote keien waarmee de wegen zijn aangelegd, als je de prachtige thermen ziet die men dus duizenden jaren geleden al bouwde,
hoe goed het is bewaard en op sommige plekken fantastisch gerestaureerd!



In Napels bouwt men aan een nieuw station voor de Metro en de spoorlijnen, het ligt danig overhoop en daardoor konden wij er ook niet goed onze weg vinden.

Oud, vies….een werkstad, waar je door het grote plaveisel slecht kunt lopen of wandelen.
Van Gaeta hebben we gister weer een lange tocht achter de rug, fantastisch gezeild en we liggen nu voor anker in de baai van Anzio. Ons volgende doel is Rome, nog een stukje “been”, en dan naar Elba of een ander eilandje in die omgeving. De oversteek naar Corsica is dan gauw gemaakt en het vasteland van Frankrijk relatief dichtbij.



De afgelopen week hebben we weer een vriend verloren, Henk Romijn, het maakte ons verdrietig en klein. Tegen zoveel geweld is niemand bestand. RIP 25-07-2014
IM ----Henk Romijn
Henk was een fijne vriend en een goed luisteraar. Hij was kien op de juiste woordkeuze en kon daarmee een verhaal of discussie ineens een andere wending geven. In onze kookclub hebben we genoten van zijn gerechten, die hij volgens de letter van het geschreven recept, op tafel toverde. Hij was vrolijk en opgewekt. Hij was als een spiegel, hij kon zonder een woord te zeggen de ander laten zien hoe hij er uitzag. Het was prettig en goed hem “erbij” te hebben, we gaan hem missen.

En dan denk je…ach wat valt er nog te melden….warm, wind, water….

De trip van Othoni (Griekenland)

naar St Maria di Leuca (Italië) gaat van een leien dakje, we liggen met een anker voor en een anker achter uit in de kleine baai, maar het inhalen kost geen probleem. In de voorhaven van Leuca ankeren we eerst op rotsachtige bodem en liggen vast als een huis,

wanneer de wind opsteekt besluiten we wat verder tussen de pieren te gaan liggen en ook daar geen probleem alhoewel de bodem zandachtig is. Doen ons tegoed aan de Italiaanse keuken, wat een verademing, leggen ons te ruste en om 03.00 uur steekt de wind op en om 04.00 uur denk ik het anker te horen, neem een kijkje aan het dek, controleer onze positie en constateer nog geen verandering, als Henk uurtje later ook even bovendeks is, om geklapper van de lijnen te onderzoeken, ziet hij dat anker is gaan krabben (het is van zijn plaats geraakt en sleept over de bodem). We maken direct aanstalten te vertrekken….ineens zelfs HEEL snel want de rotsachtige pier komt ineens razendsnel dichterbij, het waait inmiddels stug door, 25 kts binnen de pieren. We hebben ons voorgenomen die dag over te steken naar Crotone de weersverwachting laat geen rare dingen zien, dus we kijken elkaar aan…en zetten koers naar Crotone. De wind houdt zich echter niet aan zijn afspraken…het wordt heftig en heftiger, de golven van de nacht en de dag ervoor klotsen rond de boot en het is zelfs moeilijk een dusdanige koers te pakken dat we, zelf, niet van stuurboord naar bakboord worden geslingerd. In de salon vliegt alles door elkaar en Henk houdt zich boven sterk en groot en ik hang op de bank, geklemd tussen kussens en zet me schrap met mijn benen/voeten. Met een klein voorzeil en een nog kleiner grootzeil varen we iets stabieler. “Een boot is zo zeewaardig als zijn schipper..” is een gezegde, maar in deze 70 mijlen is de Don Mare onze heer en meester, zij is niet van de wijs te brengen en houdt kranig koers. In het Griekse mogen ze dan verstand hebben van goden, de weergoden horen er beslist niet onder. We zijn enigszins van onze koers geraakt en in plaats van Crotone meren we (12 uur!!) later af in Cibo Marina,

een vissershaven met wat bezoekersplaatsen aan de kade. PPPPPPffffffffff….

We treffen het beter dan deze visser die zijn bootje ten onder zag gaan.Dagje rust en de 2de dag varen we in de middag nog naar Crotone 20 mijl. Als we daar zijn, laat de wind nogmaals van zich spreken. We liggen aan een steiger aan de “buitenkant”, en de constructie laat wat te wensen over, zal ik maar zeggen, de woeste golven maken van de steigerplanken soms bijna een harmonica en de marineiro’s, hulpjes van de havenmeester, brengen je desgewenst van de wal naar je bootje of terug! Weer een aantal dagen straffe wind! We bouwen weer een café om tot Holland House en zien met andere zeilers dat Oranje het niet redt in de Halve Finale. Genoeglijke avonden in goed gezelschap en een goed glas Italiaanse wijn! In Le Castella halen we later in de week weer wat herinneringen op, een wonderschoon plekje aan de Ionische Zee,

we voeren in 2010 al eens langs deze kust, de marina is gerenoveerd en uitgebreid. We varen de volgende dag de haven uit en weer in, want ook dan zijn golven en wind voor een trip van 50 mijl onze tegenstander…dan nog maar dagje wachten. De oversteek de volgende dag naar Rochella Ionica, 8 uur, was winderig (5/6 BFT), maar dat wil je tenslotte ook op een zeilschip, redelijk hoog aan de wind, dus de golven kwamen mooi schuin van voren, goed te handelen. Onze gespreksstof heeft zich wel wat aangepast….het gaat vaker over comfort, de laatste twee weken nemen we zelfs in overweging om de Don Mare niet helemaal om te zeilen over de Atlantic, maar wellicht in Marseille te verladen….keep you posted!

Geiá sou Elláda

Het wordt nu toch weer eens tijd wat bij te praten, want wat gebeurt er veel, kijk nou gisteravond waar we in de kleine baai Stefanos in het noorden van Corfu, bij een restauranthouder de wedstrijd van Oranje konden zien! Airco binnen aan en een extra ventilator bijgeplaatst. Officieel geen tv, alleen voor het nieuws voor hem. Tegen de rust kwam er meer bezoek, de opa van deze Engelsman was Nederlands!!

We aten ondertussen het beste “roasted lamb” in Griekenland ooit en een heerlijke vis! Voor ons een fantastisch afscheid van Griekenland…vandaag nog een dagje fourageren en dan oversteken naar Italië.
We deden Messolonghi aan, (hier hadden we enkele jaren geleden onze winterstop); lagen er aan de kade aan en verbaasden ons over het grote aantal zigeuners dat ronddom de kade kun geïmproviseerde “tentjes”had opgeslagen. Beetje onzeker over de veiligheid liepen we toch begin van de avond naar het stadje en zochten wat te drinken en te eten. Dat is daar geen probleem, maar we ondervonden al gauw dat de normale terrassen, die avond werden aangevuld met incidentele. Lange tafels met stoelen en banken, eten en drinken in overvloed. Het was de afsluiting van 4 dagen feest. In een of andere oorlog had de bevolking van Messolonghi, via een zigeuner, hulp ingeroepen van troepen, uit dankbaarheid geven zij hen per jaar nog steeds 4 dagen eten en drinken en sluiten een en ander af met veel muziek en dans.
Eerder deze maand, Kefalonia, dit eiland staat bekend om zijn aardschokken, gelegen op de breuklijn komen hier met de regelmaat van de klok bevingen voor en ook vorige maand was het weer prijs. Wanneer we in Lixouri willen afmeren komt de Port Police (jawel!)

ons manen weg te wezen de haven is gesloten vanwege gevaar! We spraken tegenover elkaar al onze verbazing uit, omdat de haven leeg was…We wilden hier echter familie oppikken, mijn neef Arie en zijn vrouw Caroline. We stellen ons vaarplan bij en varen naar het tegenovergelegen Argostoli en treffen hen daar.

Een heerlijk weerzien en ik kan je verzekeren, familietrekjes bestaan! Een feest van herkenning. Met hen toerden we wat over het eiland en bezochten ondermeer het Melissana Lake, gelegen in een prachtige grot waar je met een bootje een rondje maakt, mooie lichtval en helderblauw water en niet te vergeten de stalactieten!

Een veronderstelde wijnproeverij eindigde in een kloosterbezoek en een afdaling in een wel erg oud graf, hier kun je beter niet zijn wanneer je claustrofobisch bent! Een bijzonder fijne en buitengewoon gezellige ontmoeting!

Voor de avond toverden we het tegenovergelegen café in Argostoli om tot “Holland House” en genoten van de 1-5 voor Oranje!
Voor een tweede bezoek lag de Don Mare enkele dagen later gereed in Zakinthos. Hier kwamen onze vrienden, Dries en Ida, aan boord. 150 nautische mijlen later vlogen ze van Corfu weer naar Nederland. Het hele scala aan maritieme zaken kwam in die dagen voorbij. Prachtig zeilweer, gelukkig wat dolfijnen langs de boot, harde wind, bijna geen wind, vlakke zee en enorme deining. Met

de WK voetbal was er ook een interessant speelschema te volgen….tenminste voor Dries en Nies ;), we struinden soms in versnelde pas terrassen af op zoek naar beeldschermen!
In Fiskardho, een oud stadje op Kefalonia, wat als enige plek nog NOOIT werd getroffen door aardschokken/bevingen, pikten we het laatste plaatsje aan de kade in. We kregen, zoals te doen gebruikelijk, hulp van restaurantpersoneel aan de kade. ’s Avonds leek het alsof er een knop omgedraaid werd…een hoosbui, het plensde uit de hemel. In de nacht was er stormwind met een kracht dat verscheidene boten van hun anker kwamen, daarna barstte er een vreselijk onweersgeweld los. “Het ankeren…” was tot dusver een makkie, praktisch alle keren gooiden we ons (Rocna)anker en het zat vast. Op Meganisi,

een eiland als een wormvormig aanhangsel,tussen Kefalonia en Lefkas, gooiden we wel 5 keer ons anker uit voor we er in geloofden dat het vast lag! We hoorden later dat het eiland ook bekend stond om de talrijke wespen, daar kwam ik en passant ook achter na een fikse beet tussen de benen, vervelend en pijnlijk. Na Palairos zetten we koers naar Preveza, maar tijdens de tocht stelden we dit bij en belandden in Lefkas-stad aan de kade. Het idylische Parga en Mourtos leverden nog mooie plaatjes en heel gezellige momenten, enerzijds vierden we de verjaardag van Dries en anderzijds speelden we heerlijk klaverjas!

Het bijwerken van de foto’s is vandaag de dag moeilijker dan voorheen, je pakte je toestel selecteerde de foto’s en klaar is Kees, maar nu……..2 mobieltjes, 2 tablets, 1 fototoestel en dan de keuzes!

Patras

In deze update, schotel ik wat geografische-, historische-, en toeristische kennis voor. We liggen in de Marina van Patras en er zijn geen verontrustende praktijken gepasseerd met de havenautoriteiten, dus daarover weinig nieuws te melden.
Patras is de hoofdstad van Achaia en de derde grote stad van Griekenland. Achaia is een provincie aan de noordkant van de Pelonponnesos. Patras was in 2004 één van de Griekse steden, waar activiteiten werden georganiseerd voor de Olympische Spelen. Een van de bouwactiviteiten, naast de facilitaire (hotels e.d.)-, en sportvoorzieningen, werd de brug van Rion naar Antirion gebouwd.

Hij verbindt de Peleponnesos met het Griekse vasteland en is hiermee één van de belangrijkste en indrukwekkendste bouwwerken van Europa. Hoogte 160 meter. Een jaar na de OS ging een deel van de Olympische complexen al weer in de verkoop. Veel van de voor de Spelen neergezette gebouwen en sportaccommodaties stonden vervolgens lang, of zelfs nòg leeg. Aan de marina bijvoorbeeld, staat een groot hotel er desolaat, verlaten en verwaarloosd bij, gewoon tussen nieuwe restaurants en cafés en hotels.
Patras is een drukke haven- en handelsstad. Veerboten vertrekken er ondermeer naar Italië, Brindisi en de Ionische eilanden. Historische gezien is deze stad altijd al belangrijk geweest als commercieel centrum en de westelijke toevoerhaven naar Griekenland. In het jaar 1821 verwoest door de Turken en in 1830 weer herbouwd door een Duitse architect, met

grote pleinen en kaarsrechte straten. De stad en de haven zijn gezellig druk. Een universiteitsstad met een levendig studentenleven. De marina ligt een pittige wandeling van een half uur van het centrum en wanneer we er heen lopen worden we min of meer verrast door de hoeveelheid terrasjes, ijstentjes en shops. Overal stikdruk met frappées (koude opgeklopte nescafe koffie) ijs en vooral heel veel geroezemoes. Het carnaval in Patras is beroemd, berucht en bekend. De feestgangers zijn allen gemaskerd en de overlevering zegt dat je met een (plastic) “toorts” op het hoofd slaat van je tegenstander en hem zoetigheid overhandigd. Vandaag-de-dag zijn dat platisc linten.

Natuurlijk brengen we een bezoek aan de wijnvelden van Chateau Clauss. Een taxitritje brengt ons in een kwartier bij dit als een dorp opgezette wijngebied. Een Beierse baron emigreerde inde 19e eeuw naar Griekenland en begon hier een wijnbedrijf, met het beroemde merk Achaia Clauss.

De Mavrodaphne wijn is beroemd en geroemd bij vele grootheden en de Imperial verwijst naar een bezoek van Keizerin Sissi, die deze wijn voorgeschreven kreeg voor haar gezondheid. Niet verkeerd vinden we…


Met de tandradtrein gaan we naar Kalavrita een bergdorp en ’s winters de uitvalsbasis voor een mooi skigebied. De trein baant zich een weg door een imponerende kloof met pijnbomen en rotsen, tunnels en neervallend water.

Een schitterende belevenis. Het dorp Kalavrita is in zijn geheel herbouwd nadat de Duitsers het in 1943, als vergeldingsactie, platbrandden en alle 1426 mannen en jongens fusilleerden. Een indrukwekkend bezoek.

Mykinos

Het mag niet onverlet....Henk en de "sterke arm", hebben wat met elkaar. In de oude haven van Mykinos kan je met een pleziervaartuig niet meer afmeren...je vindt het overal geschreven en gedrukt. Op enig moment vorige week belanden wij op dit Griekse "paradijs", een soort Spaans Ibiza. Zachtjes stomen we de haven (toch) in, louter nieuwsgierig en troffen aan een kleine pier een motorjachtje en een paaltje met twee bordjes...een pijl naar rechts, met tekst, pleasure yachts this side, en een pijl links, fishboats here.

Wij meren vol goede moed en een rein geweten af langszij de pier, rechts. Douchen, kleden ons netjes aan en gaan stadten, een hapje eten, slenteren wat door de nauwe straatjes* en willen het hele festijn afsluiten aan de boulevard met een ijsje. Als we ons net een beetje hebben 'ingericht' aan een tafeltje,

komt er een grote inflatable, rubberboot, van de Hellenic Coastguard, blauwe zwaailichten en al en op de pier verschijnt een havenmeester die de Don Mare rondom op de foto zet!, terwijl hij druk communiceert met de mannen in de rubberboot....wel heb ik nou! Ik versnel mijn pas en ren de pier op en doe aan de officials uit de doeken dat dit mijn boot is. Volgens hen moet ik naar de jachthaven buiten de stad, hier is het verboden af te meren.....ik verzoek hen vriendelijk, doch dringend eens een kijkje te nemen op het bordje op het paaltje...daar hebben ze niets mee te maken, ik trek het voorzichtig in twijfel, en zeg dat ik onmiddellijk wil vertrekken. De mannnen in de boot zijn niet geheel overtuigd, willen ons beboeten. Ik sta inmiddels al met 2 landvasten( touwen waarmee de boot aan de kade/pier wordt vastgemaakt) in de hand om duidelijk te maken dat ik al weg wil! Via de havenmeester hoor ik dat ze het misschien door de vingers zien, maar wel de volgende dag bij de Port Police melden.

*Mykinos.
Het witte hoofdstadje Mykinos is een van de toeristische paradepaardjes van Griekenland. Het centrum is een berucht labyrint van steegjes

en fraaie panden waar vroeger binnendringende vijanden ingelokt werden, gedesoriënteerd raakten en dat vervolgens met de dood moesten bekopen. Nu is het doolhof een trekpleister voor hen die zich tot de jetset verheffen want Mykinos is niet goedkoop. Het eiland en de stranden worden overspoeld door rugzaktoeristen, kunstenaars. Het heeft een bruisend nachtleven.
We hebben rustig geslapen in de Marina,

was maar afwachten in de oude jachthaven, met disco's all over the place...en bij de Port Authority, zat een jong broekie, ik heb verder niets gezegd en hij niets gevraagd, ik kreeg een keurig stempel op de kaart en wij zetten onze reis voort richting Siros.
Onze reis verloopt voorspoedig, het weer is, dan eens windstil, dan te veel wind en soms zelfs regen. De avonden en nachten zijn nog fris en koud, alom wordt er geklaagd dat de zomerse weergoden een beetje te laat aan het werk gaan. De winter is ook al niet normaal geweest, dus wat gaat de zomer brengen??

Precies een weekje weg!

Een dolgedraaide bout op het motorblok

....daar zit niemand op te wachten toch?.....jawel…we zijn weer onderweg...dat wil zeggen, na een korte stop in Kusadasi hebben we nu de Griekse wateren weer gevonden. Met de ferry van Meander Travel,zijn we beland in Vathy op Samos. Overigens niet zonder slag of stoot. De koffer met materialen, veel rvs pijp, slangen, slijpschijfjes en veel andere meuk, met een gewicht van +30 kg...moest bij de scanner natuurlijk open....

en neem van mij aan, hij zat goed dicht! ;). Bij de boatyard van Roussakis lag de Don Mare op ons te wachten, nu wat poetsen en reparaties - het "watergekoelde" uitlaatspruitstuk kan helaas niet gerepareerd, onze vriend Dries, heeft tijdens de winterstop er nog vanalles aan gedaan maar dient toch vernieuwd te worden-, alles in bedrijfstellen, zeilen terugplaatsen, kortom werk aan de winkel! Het verlangt van Henk weer heel wat slangenmenswerk! Hopelijk houdt zijn rug het.

Onze korte maar zeer geslaagde, 4-daagse, "oplaad"vakantie bij Conny en Nico was heerlijk. Het weer was prachtig, de bedden uitstekend en de leuke verrassingen uit de kunst. Zo bezochten we een idyllisch plekje om te ontbijten in het kersengebied hoog in de bergen,

een strandje in het Milli Park(natuurreservaat) en hadden daar een heerlijke lunch aan het water. Op de markt in Davutlar aten we authentieke (soort) crêpes.

Natuurlijk hebben we ge-copy-shopt in Kusadasi, en mijn oude, vertrouwde Pulsar voorzien van een nieuwe band.
We zijn heerlijk uitgerust, hebben tussendoor nog even canasta geleerd, daarna werd het tijd voor het volgende traject.



IM
Ruud Hinderink overleden 30 april 2014.
Vlak na aankomst in Turkije kregen we bericht van het overlijden van Ruud. We verliezen in hem een dierbare vriend. Hij had voor ons altijd een luisterend oor en waar hij je kon helpen was hij je mannetje! Verdrietig om zijn plotselinge heengaan, maar dankbaar voor zijn aanwezigheid in onze vriendenkring.Het is voor ons moeilijk te begrijpen, dat woorden bij ons afscheid, nog maar 14 dagen geleden, als "ach dat komt wel goed de volgende keer.." een bizarre lading hebben gekregen. We zijn blij dat wij zijn vrienden mochten zijn.RIP