Weer reparaties!!

Het heeft wat tijd gekost om weer online te komen en we zijn inmiddels aangekomen op de Eolische eilanden. Het is net als in Nederland erg warm, wij hebben het geluk op het water te zitten, met wind die we zelf maken door te varen....inderdaad geen wind!!!

Er is weer werk aan “de winkel”…jaren geleden heeft Henk met een hulsje van een fotorolletje (ja zo lang geleden dus..) het oprol mechanisme van het grootzeil
gerepareerd en dit begon nu uiteindelijk toch wat haperingen te veroorzaken. Een heel gedoe, in de bloedhete zon, maar wat gedaan moet, moet gedaan. We willen niet voor verrassingen komen op zee. Maar in de loop van een inspannende dag werkt alles weer op (alle) kogeltjes!!! en kunnen we met een gerust hart onze reis voortzetten. Vanuit San Agata di Militello willen we naar de Eolische eilanden. Werden we bij een eerdere stop in Cefalu verrast op een techno-disco tot 03.00 uur, hier, in S.A., werden we bij aankomst een race geluid gewaar en besluiten onze nieuwsgierigheid niet te bedwingen en de hitte te trotseren. Met in gedachten een koel helder biertje, gaan we dus met de rubberboot naar de kant. In het stadje zijn op de boulevard de regionale voorrondes bezig van een categorie in de karting-klasse. Gelukkig zijn deze festiviteiten om 17.00 uur afgelopen.


Vulkanische sprookjesrijk…

Zeven eilanden die als grijze kegels uit het water oprijzen. Holen, grotten en piepkleine baaien en steile, in zee afbrokkelende harde lava-steen….en veel touristen, en veel ferry’s en draagvleugelboten die bezoekers af en aan brengen. De eerste stop is Salina, Henk heeft hier een aanvaring met de kwal, die met zijn tentakels 5 striemen en een electro-shock van 380 volt(;)) achterlaat.

Met temperaturen van boven de 32 graden zijn we liever op het water dan op het land en laten de geneugten van Vulcano, met warmwater- en modderbaden voor wat het is. De vulkaan op het eiland brengt na een uitstoot in 1888 nog steeds gas voort van 200 gr. In de baai zien we zo nu en dan de rookpluim uit de krater komen, wat dan later waterdamp blijkt te zijn. Op het grootste eiland van de archipel, Lipari, blijven we een extra dag. De wind draait en kan ons naar de laatste stop, de Stromboli brengen. Als het goed is kunnen we daar de gloeiende lava in de nachtelijke duisternis gewaar worden.

Palermo

Ja we hebben er alles aan gedaan…met een groep van 20 man/vrouw bezochten we het enige echte Holland House van Palermo en gingen we uit ons dak. Onze elf mannen van Oranje hebben ons lang in spanning gelaten, speelden voetbal met de Spanjaarden maar helaas ging de overwinning naar Spanje. Wij hadden in ieder geval een vrolijke en gezellige avond en de dag er na een beetje een katterig gevoel. “The day after the night before!”.
Wat daaraan vooraf ging, toen we Palermo binnenliepen werden we aangesproken door Nederlanders in een “bijboot”, een dinghy. Zij vroegen ons waar we de volgende dag DE WEDSTRIJD gingen zien. Wel eind van het liedje was dat we voorafgaand aan het bezoek aan een localiteit in de binnenstad van Palermo, werden ontvangen op het zeilschip van Ben Kolff, de Highland Breeze. Een zeilschip van 34 meter, van het merk Swan -14 miljoen!-. Samen met zijn kinderen en crew (6 man sterk!) zijn we de stad in getrokken. We vonden hen allen al zo well-dressed, maar ja dat kan ook als je de mede-eigenaar bent van Mc Gregor!!
Over tot de orde van de dag. We hebben onze route wat aangepast en vrienden (Trudy en Leo) aan boord ontvangen. Nu we langs de “bovenkant”van Sicilie verder trekken is ons doel de Eolische (vulkanische) eilanden te bezoeken, voor we Puglia (puntje van Italie) en de Adriatische zee gaan ontdekken. Er is geen wind en wanneer er een zuchtje te bespeuren valt, komt hij precies uit de richting waar we naar toe moeten. De motor maakt dus overuren.
Een bezoek aan een van de Egadische eilanden, Marettimo,
is nu in de nieuwe planning opgenomen. Het silhouet van het eiland ontwaar je wazig wanneer je westelijk gaat vanaf de kust en de witte (recht-toe-recht-aan)huizen zijn ook snel zichtbaar. We blijven er maar een nachtje dus de uitgestrekte wandelgebieden en de ongerepte vegetatie hebben we helaas alleen vanaf het water kunnen zien en/of ons voorstellen. De tocht naar de vuurtoren en het geitenpaadje leken ons in een hitte van +/- 30 gr. Celcius toch een wat riskante onderneming..
De wind heeft ons dus wat in de steek gelaten maar de dolfijnen hebben zich aan de afspraak gehouden en kwamen nog even langszij en ook hebben we een aantal malen een duik in het zilte nat genomen.

ORANJE!!!! – whhhhoooooooooooooooooooooh!

Natuurlijk doen we aan boord graag mee aan de Oranje-gekte en leven we mee met ons team in Afrika. Met dat de finale dichterbij komt kleurt de Don Mare meer oranje, wat er over is voor de totale sfeer zijn nog een vlagge-jas en een oranje boa.
In de haventjes die we aandoen, en dus tegelijk met ons de wedstrijden mee maken, zijn de bewoners meestal pro-Oranje en hebben de prestaties van Sneijder, Van Robben en niet te vergeten Van Bommel en Kuyt hoog staan.
De bookmakers doen goede zaken en het is in het geval dat Duitsland de volgende semi zal winnen (vanavond is de wedstrijd Duitsland-Spanje) het wel een moeilijke zaak zal worden. Ze duimen met ons voor een goede afloop.
De wind gooit soms roet in het eten, bij het afhalen
weet je niet waar al die vaantjes vandaan komen en binnen korte tijd zit alles als een kluwen. We kijken uit naar de komende wedstrijd en volgen verder met belangstelling de andere 2 krachtmetingen, ½ en daarna 3e en 4e plaats. Om in onze feestvreugde te delen zijn ook Trudy en Leo aan boord om de elf spelers en hun achterban aan te moedigen en toe te juichen.