Weer reparaties!!

Het heeft wat tijd gekost om weer online te komen en we zijn inmiddels aangekomen op de Eolische eilanden. Het is net als in Nederland erg warm, wij hebben het geluk op het water te zitten, met wind die we zelf maken door te varen....inderdaad geen wind!!!

Er is weer werk aan “de winkel”…jaren geleden heeft Henk met een hulsje van een fotorolletje (ja zo lang geleden dus..) het oprol mechanisme van het grootzeil
gerepareerd en dit begon nu uiteindelijk toch wat haperingen te veroorzaken. Een heel gedoe, in de bloedhete zon, maar wat gedaan moet, moet gedaan. We willen niet voor verrassingen komen op zee. Maar in de loop van een inspannende dag werkt alles weer op (alle) kogeltjes!!! en kunnen we met een gerust hart onze reis voortzetten. Vanuit San Agata di Militello willen we naar de Eolische eilanden. Werden we bij een eerdere stop in Cefalu verrast op een techno-disco tot 03.00 uur, hier, in S.A., werden we bij aankomst een race geluid gewaar en besluiten onze nieuwsgierigheid niet te bedwingen en de hitte te trotseren. Met in gedachten een koel helder biertje, gaan we dus met de rubberboot naar de kant. In het stadje zijn op de boulevard de regionale voorrondes bezig van een categorie in de karting-klasse. Gelukkig zijn deze festiviteiten om 17.00 uur afgelopen.


Vulkanische sprookjesrijk…

Zeven eilanden die als grijze kegels uit het water oprijzen. Holen, grotten en piepkleine baaien en steile, in zee afbrokkelende harde lava-steen….en veel touristen, en veel ferry’s en draagvleugelboten die bezoekers af en aan brengen. De eerste stop is Salina, Henk heeft hier een aanvaring met de kwal, die met zijn tentakels 5 striemen en een electro-shock van 380 volt(;)) achterlaat.

Met temperaturen van boven de 32 graden zijn we liever op het water dan op het land en laten de geneugten van Vulcano, met warmwater- en modderbaden voor wat het is. De vulkaan op het eiland brengt na een uitstoot in 1888 nog steeds gas voort van 200 gr. In de baai zien we zo nu en dan de rookpluim uit de krater komen, wat dan later waterdamp blijkt te zijn. Op het grootste eiland van de archipel, Lipari, blijven we een extra dag. De wind draait en kan ons naar de laatste stop, de Stromboli brengen. Als het goed is kunnen we daar de gloeiende lava in de nachtelijke duisternis gewaar worden.