Dag Griekenland, hallo Holland

We komen niet vooruit als we verder gaan naar Patras, een slechte zee en weinig wind kan ons met 3,5 knoop, niet veel vooruit stuwen. Na 2 uur ploeteren kijken we elkaar aan en beiden denken we hetzelfde "op naar Messolonghi!" Het is 5 september en langs de kade kunnen we er al makkelijk de genua afnemen en opbergen en de boot wat afspuiten.....
Henk blijft moeilijkheden houden met knopen!


Eind van de volgende dag zijn we in de Marina, maken het contract rond en boeken voor de 10e een terugvlucht. In de vooravond schrikken we van veel lawaai en gebeurd er dit! We beraden ons.
Veel gelegenheid hebben we echter niet want door dit incident is het schema van "boten op de kant zetten" aangepast en gaan we de volgende dag al het beton op, in plaats van de 9e.


Ondanks alles zien we het met vertrouwen tegemoet en hebben onze bedenkingen laten varen, men schenkt nu extra aandacht (met extra aangetrokken specialisten) aan de cradles en de winterbergingen op de kant.



Dus zijn we nu weer thuis, en kijken terug op een fijne reis van Sardinië naar Griekenland

Gaat sneller dan je denkt

Het ziet er niet naar uit dat we Kreta zullen bereiken deze zomer, de 300 mijlen te gaan met deze weersomstandheden, met in ons achterhoofd een treffen met Jeroen en Robert, dus ook in een geplande tijd, is te veel gestress. In Kreta kunnen we ook geen winterplek krijgen. Dat wordt dan uitwijken naar Turkije (nog eens 100 mijl) of richting Athene, geen fijne opties deze tijd van het jaar. We gooien "het roer om". We kijken uit naar onze terug reis.
We hebben een mooie lange zomer gehad. Warm weer, soms te warm en de laatste tijd meer tegenslag en tegenwind. We steken over van Zakinthos naar het vasteland van Griekenland en hebben een heerlijke zeildag, waarin onze nieuwe stuurautomaat zich van zijn beste kant laat zien. Het is bijna Nederlands weer en de wind en regen hangen in de lucht als we aankomen in Killini.
We zijn nu aangekomen in het Noorden van de Peloponessos, de Golf van Patras. We bestuderen de kaarten en stippelen een route uit van nog een dag of 5, terwijl we ons ook orienteren op de te boeken terugvlucht en nemen contact op met een Marina in Messolonghi. Berichten zijn hierover goed en de website ziet er prima uit.

Rondje Zakinthos.

Als laatste van de Ionische eilanden doen we Zakinthos aan. De “Fioro di Levante”, de “Bloem in het Oosten” en “the Flower in the East” klinken namelijk nèt niet zo, dat het onze ervaringen kan ondersteunen. Een groen en prachtig eiland met pittoreske heuvels, mooie spierwitte stranden. Helaas wel van kleine kiezels…(en ik haat stenen!!!) In de stad Zakinthos ontvangen we Nicole, die een aantal dagen met ons meereist. De stad is een nieuwe moderne stad, gebouwd in 1955 na de aardbeving van 1953. De nieuwe stad kijkt uit over het azuurblauwe water van de Ionische zee en ligt idyllisch in het landschap. Een plek met veel historische en culturele geschiedenis. Hier woonden veel Griekse dichters, artiesten en politici. De stad heeft een verbazingwekkend labyrinth van kleine smalle straatjes, maar ook een prachtige met arcades gebouwde winkelstraat. Zo winkel je lekker uit de zon!
Het Marine Park van Zakinthos bevindt zich in Laganas Bay. Hier waakt men over de (nest)stranden waar de Caretta-caretta, zee schildpadden, hun eieren leggen en het is tevens het gebied waar een kleine gemeenschap van de Monk Seal leeft. Uiteraard konden we niet in het gebied zelf komen maar we hebben geankerd in de Keri baai. Helaas hebben we ze niet duidelijk kunnen waarnemen.
Omschreven als een prachtige groene baai, die wij als zodanig ook niet herkenden was Port Vromi. Vorige jaar totaal uitgebrand. We proberen hier voor de eerstekeer een lijn naar de kant te brengen...mislukt, wel heerlijk de volgende morgen in de grot gezwommen.
Zo namen we een voorschot op de Blue Caves, een toeristische trekpleister van het eiland, waar jaarlijks duizende bezoekers naartoe komen. Meestal in grotere of kleinere ferryboten, die omhet hardst varen om weer een volgende lading op te halen. Een geklots van jewelste dus als wij daar voor anker gaan.
De grotten liggen ten oosten van Cape Schinari in het noorden van het eiland. Een fantastische omgeving en de blauwe ondergrond van de grotten en het buitengewoon heldere water maken dat het inderdaad blauwe grotten zijn! In Agios Nickolaos brengen we de nacht door. Voor we weer naar Zakinthos gaan, willen we voor de lunch nog even voor anker in de Alykes Bay. En zo’n helder water heb ik nog nooit gezien…ja op foto’s in brochures. Hier houden we nog een mooie zonnenbril aan over, want die zie je dus gewoon liggen op de bodem. Het was een heerlijke week!
Na wat reparaties en geklus zullen we nu naar de Peloponessos.

Wet van Murphy2!

We hebben nooit eerder iets van mankementen ervaren bij onze “matroos aan boord”, de stuurautomaat. Maar dan opeens is het zover, hij weigert dienst. Henk besteedt de volgende dag aan het zoeken naar de storing maar kan er niet achter komen. Hij kronkelt als een waar slangenmens onder ons bed, want daar heeft de jachtbouwer al deze apparatuur verstopt. We kunnen niet anders dan de volgende dag samen de stuuractiviteiten verdelen en koers zetten naar Zakinthos. Als we uitvaren en ongeveer 1 mijl uit de kust zijn klinkt er een motoralarm,
de snerpende piep maakt ons niet blij en verontrust gaan we na wat de oorzaak kan zijn.
Bij het zoeken naar de handleidingen raakt Henk gewond aan zijn teen, een luide schreeuw en als ik even naar binnen loop veel bloed en een grote teennagel die “gelicht” blijkt. Tussen het sturen door verbind ik de teen en na het bestuderen van de gebruiksaanwijzingen, lijkt het de saildrive te zijn. De doorvoer van buiten naar binnen, in de eerste manchet, zullen scheurtjes zijn ontstaan waardoor er water lekt. We kunnen even niet anders dan de sensor uitschakelen en bidden en hopen dat de andere ring het blijft volhouden. Overigens wordt de zeegang er ook niet beter op, de klotsende golven en een wind die aantrekt maakt het handmatig sturen ook niet tot een pretje. We zetten door en dan maar een zeiltje erbij…..ook het grootzeil weigert normaal uit de mast te komen en zet zich vast. Geen zeil dan!.
Dan kunnen we eindelijk de haven van Zakinthos binnenlopen en we gooien het anker uit….gaan keurig met de steven naar achter aan de kade, maar dan schiet er een knoop in het ankertouw!
We lossen ook dit weer op en als we eindelijk vastliggen, de passerel op zijn plek hebben aangebrafht komt de havenmeester en geeft aan dat we een aantal plaatsen dienen te verkassen er zal een cruiseboot komen aanleggen. Weer weg dan maar en nog een poging wat plaatsjes opzij, als we ons keurig tussen 2 motorbootjes parkeren kan Henk in eens ook niets meer met de afstandbediening van het ankerlier!!! Dit is te veel! Ook al kapot? (dit is achteraf gelukkig, een kwestie van opladen van het accuutje!)
De onrustige zee blijkt later te maken hebben gehad met een aardschok van de zeebodem in de buurt van Zakinthos. Je maakt wat mee!

Je moet toch wat!

We zijn er uit hoor….we hebben het buitengewoon naar ons zin en genieten van de Griekse cultuur(!) en het eten en drinken ;).
Om er zeker van te zijn dat Henk ook deze winter iets om handen heeft is hij een autorijschooltje gestart en we hebben ook adequate woonruimte gevonden!!!


“Alle gekheid op een stokje”(?)..we lagen voor anker naast het Oude Fort van Corfu-stad en vonden het een heerlijke stad, toeristisch, dat zonder meer, maar het had ook wel elan. Het park kon zich meten met het Vondelpark in Amsterdam, het was in gebruik als openbare camping, er werd muziek gemaakt en rare snuiters en mooie meiden vertoonden er hun “kunsten”. Terrassen zoals in La Coruna of welke mooie havenstad dan ook en de Esplanade in Corfu, als flaneerstraat, mag er ook wezen.
Omdat we ook wel eens wilden zien wat, volgens de Griekse mythologie, de romantische schuilplaats was van Poseidon hebben we Paxos bezocht. Een groen eiland met turquoise water en pittoreske dorpjes. Olijfbomen bossen en cypressen springen het meest in het oog. Achter de imposante rotsen verbergen zich talloze grotten en er zijn fantastische stranden en kleine of grotere baaien. Wij stranden in Lakka,
en hoewel we feitelijk het plan hadden opgevat er alleen te ankeren voor de lunch zijn we er een nacht gebleven en weten nu waarom Poseidon het er ook naar zijn zin had!
We zeilen de volgende dag vol goede moed naar Parga, een middeleeuws stadje op het vasteland. In de Vaarwijzer “Griekenland”van Ben Brunet de Rochbrune, is het een parel aan zee! En de aanblik is ook heel fraai, veel kleur in de bebouwing, van hoofdzakelijk taverna’s en ristorantes. Het dorp ligt tegen een ruig gebergte met in het midden een dominant fort. Er is een grote pier waar jachten gewoon aan kunnen meren, tenminste aldus Ben BdR; niets is minder waar we werden weggestuurd en moesten ons heil zoeken in de nabijgelegen strandbaai Ormos Valtou. En dat is weer wel waar, in de verschillende pilots en andere watersportliteratuur wordt hierover aangegeven dat er veel toeristische overlast is…waterscooters, bananenboats en grote floating bedden. Deze gillende heksenketel en de angst van een technodisco tot 04.00 ‘s morgens maakte dat we hier dus misschien 3 minuten lagen voor we het anker weer hebben opgehaald en een alternatief vonden in een groene baai, 6 NM zuidelijker in Ayiou Ioannou.

Uitzonderlijk!

Strait of Messina (tussen de teen van Italië en Sicilië)
Volgens de “Imray Mediterranean Almanac” begint de noordelijke stroming onder normale omstandigheden,1 uur en 45 minuten voor hoog water in Gibraltar. Ik had het wel gelezen, maar er verder geen aandacht aan besteed en het dus ook niet nagekeken. Had makkelijk gekund, het staat allemaal opgeslagen in mijn kaartplotter……Er waren ook geen bijzondere omstandigheden, bijna windstil aan de noordkant van Sicilië en vrijwel geen stroming. Onze dagroute was van Lipari naar Messina.Voor de lunch geankerd in de buurt van Milazzo. Nog een leuk incidentje bij het anker ophalen……zeer moeizaam ging mijn anker omhoog,
en jawel hoor, de ankerketting had zich vastgehecht aan een oud en redelijk zwaar anker met een zeer dikke mooringlijn wat daar al jaren op de zeebodem lag. Met veel moeite de boel ontvlecht en we konden weer verder. Bij Capo Peloro even de hoek om, nog een uurtje en dan lekker de stad in.
Onze ervaring is dat er op de Middellandse Zee zelden een stroming van enige betekenis is, maar dat was nu wel even anders. Wanneer je de atlas voor je neemt, zie je ook waarom. De stroming was op dat moment van zuid naar noord. Het komt als het ware in een enorme trechter en wordt ook nog eens haaks omgebogen in het smalste stukje. Dan ook nog een diepte in het begin van 500 meter wat in het smalle deel soms maar 50 meter is. Kolkend water met stroming tegen van 6 knt zorgde ervoor dat we binnen de kortste keren geen meter vooruitkwamen. We werden achteruit gezet zelfs. Achter ons een groot zeiljacht (>25 m) Had kennelijk dezelfde problemen en probeerde een route te vinden om nog wat vaart te houden. Mijn ervaring met het varen op de Nederlandse Waal kwam nu goed van pas. Gewoon naar de “verkeerde wal” , schuin oversteken en elk landtongetje gebruiken om in een draaiende stroom terecht te komen. Het heeft toch nog 2,5 uur geduurd voor we in de haven van Messina vastlagen.
DOOR HENK

Messina. De meest “barokke”stad die ik ooit ben tegengekomen. Veel krullen en ornamenten aan huizen en gebouwen. En dan te bedenken dat de stad aardbevingen en bombardementen heeft doorstaan en dat men na 1945 eigenlijk een nieuwe stad heeft ingericht. Met name de Duomo heeft daardoor een eigen stijl gekregen. Nieuwe materialen maar authentieke architectuur! De klokkentoren speelde om 12.00 uur een hele recital af, waarop mechanische figuren een voorstelling opvoerden.
Na twee maanden zijn we ook weer (even) terug op het vasteland van Europa als we Reggio Calabria aan doen, een stad aan de andere kant van de Straat van Messina. Als we te voet de haven verlaten worden we aangesproken door een taxi chauffeur, hij is druk, praat met handen, voeten en kopieën van pagina’s uit de IMRAY almanac en diverse pilots over de Mediterrane en Italiaanse wateren! Hij slaat ons er letterlijk en figuurlijk mee om de oren en we zijn niet zo goed of we stappen in en hij brengt ons naar het centrum. Een afspraak over de kosten wil hij niet maken en het komt wel goed zegt hij dan ook als we, zonder te betalen, uitstappen in het centrum. Saverio Chirico, wie heeft niet van hem gehoord of over hem gelezen. Rod Heikell en vele anderen roemen zijn servicegerichtheid aan de zeilers die Reggio aan doen. Hij regelt je reparaties, zoekt iets voor je uit en brengt ’s morgens je croissants aan boord. Geeft je een lift naar de Ristorante “waar de beste “Calabrese” spaghetti te eten is! Tegen een aannemelijke prijs” of smeert je eigengemaakte wijn aan en verkoopt (uit zijn kofferbak) een heerlijke Parmagianno (kaas). We maken het mee en doen er ons voordeel mee want als we de volgende morgen vroeg onze lijnen los gooien en vertrekken kan hij nog de croissants aan boord gooien (ook die hij over heeft!!), “so..no spaghetti tonight?” roept hij ons nog na…nee geen spaghetti…wij gaan verder. Jammer ik heb geen foto van hem, maar wel zijn visitekaartje voor als ik nog eens wat nodig heb, moet je maar denken ;)

Weer reparaties!!

Het heeft wat tijd gekost om weer online te komen en we zijn inmiddels aangekomen op de Eolische eilanden. Het is net als in Nederland erg warm, wij hebben het geluk op het water te zitten, met wind die we zelf maken door te varen....inderdaad geen wind!!!

Er is weer werk aan “de winkel”…jaren geleden heeft Henk met een hulsje van een fotorolletje (ja zo lang geleden dus..) het oprol mechanisme van het grootzeil
gerepareerd en dit begon nu uiteindelijk toch wat haperingen te veroorzaken. Een heel gedoe, in de bloedhete zon, maar wat gedaan moet, moet gedaan. We willen niet voor verrassingen komen op zee. Maar in de loop van een inspannende dag werkt alles weer op (alle) kogeltjes!!! en kunnen we met een gerust hart onze reis voortzetten. Vanuit San Agata di Militello willen we naar de Eolische eilanden. Werden we bij een eerdere stop in Cefalu verrast op een techno-disco tot 03.00 uur, hier, in S.A., werden we bij aankomst een race geluid gewaar en besluiten onze nieuwsgierigheid niet te bedwingen en de hitte te trotseren. Met in gedachten een koel helder biertje, gaan we dus met de rubberboot naar de kant. In het stadje zijn op de boulevard de regionale voorrondes bezig van een categorie in de karting-klasse. Gelukkig zijn deze festiviteiten om 17.00 uur afgelopen.


Vulkanische sprookjesrijk…

Zeven eilanden die als grijze kegels uit het water oprijzen. Holen, grotten en piepkleine baaien en steile, in zee afbrokkelende harde lava-steen….en veel touristen, en veel ferry’s en draagvleugelboten die bezoekers af en aan brengen. De eerste stop is Salina, Henk heeft hier een aanvaring met de kwal, die met zijn tentakels 5 striemen en een electro-shock van 380 volt(;)) achterlaat.

Met temperaturen van boven de 32 graden zijn we liever op het water dan op het land en laten de geneugten van Vulcano, met warmwater- en modderbaden voor wat het is. De vulkaan op het eiland brengt na een uitstoot in 1888 nog steeds gas voort van 200 gr. In de baai zien we zo nu en dan de rookpluim uit de krater komen, wat dan later waterdamp blijkt te zijn. Op het grootste eiland van de archipel, Lipari, blijven we een extra dag. De wind draait en kan ons naar de laatste stop, de Stromboli brengen. Als het goed is kunnen we daar de gloeiende lava in de nachtelijke duisternis gewaar worden.

Palermo

Ja we hebben er alles aan gedaan…met een groep van 20 man/vrouw bezochten we het enige echte Holland House van Palermo en gingen we uit ons dak. Onze elf mannen van Oranje hebben ons lang in spanning gelaten, speelden voetbal met de Spanjaarden maar helaas ging de overwinning naar Spanje. Wij hadden in ieder geval een vrolijke en gezellige avond en de dag er na een beetje een katterig gevoel. “The day after the night before!”.
Wat daaraan vooraf ging, toen we Palermo binnenliepen werden we aangesproken door Nederlanders in een “bijboot”, een dinghy. Zij vroegen ons waar we de volgende dag DE WEDSTRIJD gingen zien. Wel eind van het liedje was dat we voorafgaand aan het bezoek aan een localiteit in de binnenstad van Palermo, werden ontvangen op het zeilschip van Ben Kolff, de Highland Breeze. Een zeilschip van 34 meter, van het merk Swan -14 miljoen!-. Samen met zijn kinderen en crew (6 man sterk!) zijn we de stad in getrokken. We vonden hen allen al zo well-dressed, maar ja dat kan ook als je de mede-eigenaar bent van Mc Gregor!!
Over tot de orde van de dag. We hebben onze route wat aangepast en vrienden (Trudy en Leo) aan boord ontvangen. Nu we langs de “bovenkant”van Sicilie verder trekken is ons doel de Eolische (vulkanische) eilanden te bezoeken, voor we Puglia (puntje van Italie) en de Adriatische zee gaan ontdekken. Er is geen wind en wanneer er een zuchtje te bespeuren valt, komt hij precies uit de richting waar we naar toe moeten. De motor maakt dus overuren.
Een bezoek aan een van de Egadische eilanden, Marettimo,
is nu in de nieuwe planning opgenomen. Het silhouet van het eiland ontwaar je wazig wanneer je westelijk gaat vanaf de kust en de witte (recht-toe-recht-aan)huizen zijn ook snel zichtbaar. We blijven er maar een nachtje dus de uitgestrekte wandelgebieden en de ongerepte vegetatie hebben we helaas alleen vanaf het water kunnen zien en/of ons voorstellen. De tocht naar de vuurtoren en het geitenpaadje leken ons in een hitte van +/- 30 gr. Celcius toch een wat riskante onderneming..
De wind heeft ons dus wat in de steek gelaten maar de dolfijnen hebben zich aan de afspraak gehouden en kwamen nog even langszij en ook hebben we een aantal malen een duik in het zilte nat genomen.

ORANJE!!!! – whhhhoooooooooooooooooooooh!

Natuurlijk doen we aan boord graag mee aan de Oranje-gekte en leven we mee met ons team in Afrika. Met dat de finale dichterbij komt kleurt de Don Mare meer oranje, wat er over is voor de totale sfeer zijn nog een vlagge-jas en een oranje boa.
In de haventjes die we aandoen, en dus tegelijk met ons de wedstrijden mee maken, zijn de bewoners meestal pro-Oranje en hebben de prestaties van Sneijder, Van Robben en niet te vergeten Van Bommel en Kuyt hoog staan.
De bookmakers doen goede zaken en het is in het geval dat Duitsland de volgende semi zal winnen (vanavond is de wedstrijd Duitsland-Spanje) het wel een moeilijke zaak zal worden. Ze duimen met ons voor een goede afloop.
De wind gooit soms roet in het eten, bij het afhalen
weet je niet waar al die vaantjes vandaan komen en binnen korte tijd zit alles als een kluwen. We kijken uit naar de komende wedstrijd en volgen verder met belangstelling de andere 2 krachtmetingen, ½ en daarna 3e en 4e plaats. Om in onze feestvreugde te delen zijn ook Trudy en Leo aan boord om de elf spelers en hun achterban aan te moedigen en toe te juichen.

Ik vind het prachtig de mharma

Wat zijn de meisjes en dames hier,
die hoofddoekjes dragen mooi en romantisch en wat is het een fantastisch gezicht om te zien hoe (bijna) iedereen er een feest van maakt! Alles op elkaar afgestemd Ze dragen prachtige stoffen, met sjaals, mharma's, die met goud of zilverdraad zijn ingeweven in zijden – satijnen of brokaat doeken. Meestal maken ze alles kloppend..tassen, schoenen, broeken en tunieken. Jonge vrouwen dragen er spijkerbroeken of leggings onder, buitengewoon smaakvol. Dus van mij mag het hoor! En een genot om naar te kijken een verademing na de slobberige, vormeloze t-shirts en spijkerbroeken die het straatbeeld van Nederland toch wel bepalen. En makkelijk ook nog, je haar doet er niet meer toe!

Een beetje "klussen"

Nou dat is een klusweekje geweest zeg, de salon lijkt dan wel een schuurtje of werkplaats. Maar we hadden problemen met de accu’s. Gewoon bij een toevallige controlecheck van Henk, waar hij constateerde dat het laadvermogen van de batterijen wel erg laag was geworden. Er zat niets anders op dan te checken, nog eens te checken, want ze waren pas 2 jaar oud en er was een levensduur van 10 jaar aangegeven! Alles wat los en vast zat heeft Henk er over gelezen en nagekeken. Eindconclusie: nieuwe accu’s. Dus komen we weer terecht bij Mohammed. Omdat er verder niet veel te beleven viel voor mij, dan zo nu en dan maar weer eens de “versmarkt” en
de soucq te bezoeken heb ik wat opgezocht over Monastir. Misschien wel aardig om te lezen;
De Feniciërs noemden de plaats Rous Penna, de Romeinen maakten er Ruspina van, terwijl het van de Arabieren, die er in de 8ste eeuw een verdedigingsfort tegen de aanvallende christenen bouwden, de naam Monastir kreeg, van oorsprong een Latijns woord dat klooster betekent en de plaats aangaf waar de mannen zich religieus en militair op een oorlog voorbereiden....
Vanaf het moment dat Bourguiba president werd is er niets gespaard om van Monastir en plaats te maken, de president waardig. Boulevards en pleinen werden aangelegd, mede om goed zicht te geven op de monumenten en standbeelden, groenstroken, mooie gebouwen kortom Monastir, het kleine bescheiden stadje onderging een hele metamorfose, waardoor het echter wel veel van het karakteristieke heeft moeten prijsgeven: hele woonwijken in het centrum zijn gesloopt om plaats te maken voor de nieuwe moskee, een modern gerechtsgebouw, enz
Het plein in het centrum wordt gesierd door een standbeeld van een parmatig tienjarig scholiertje, de veelbelovende knaap Habib Bourguiba!

Nu gaan we de wind weer sterk in de gaten houden om nu toch maar weer eens aan de Italiaanse kusten te geraken.

Hoog en droog dat weer wel!

Als je op de kant staat lijkt de wind nog heftiger. Vandaag is dat het geval. We zijn in Monastir aangekomen en maakten een deal met Mohammed ( de jonge!)en laten hier op de werf, het onderwaterschip cleanen en behandelen met anti fouling (is een aangroeiwerend middel). Henk doet dan gelijk het nodige werk aan de schroef e.d.







Sinds `Sidi`, zijn we al aardig ingeburgerd (haha!) in het islamitische straatbeeld. De tegenstellingen hier zijn op soms bijna 1 m2 te constateren. De vrouwen die hier hoofddoeken dragen maken er vaak een prachtig schouwspel van met hele mooie stoffen en kralen. Anderzijds zijn er meisjes en vrouwen die, westerse en voor dit klimaat aangepaste kleding, dragen.
Hammamet, wat we hiervoor bezochten en waar we vanuit Kelibia in een heerlijke zeildag naar toe vaarden, was een boulevard met restaurants en hotels. Een groot verschil met Kelibia waar we “een jaren 50 gevoel” ervaarden.
Het achterland in Tunesië geeft overigens wel dat beeld. De jaren 50, met mobieltjes en wat geautomatiseerd gereedschap, maar klein ambachtelijk en arm.

Arabische Meteo’s niet te vertrouwen

Na de weersverwachtingen goed te hebben bestudeerd, nemen we het besluit…..morgenochtend(31-5) 08.00 uur plaatselijke tijd vertrekken we voor een tochtje van 60 miles. De volgende haven is een vissershaven, Kelibia, met aanlegplaatsen voor jachten. Als we aan de dieselkade aanmeren en uitzicht hebben over de baai zien we (al) wel witte schuimkopjes op het water, maar de verwachting voor de dag, van verschillende stations, is 4 Bft, we verwachten dat dit misschien 5 kan worden, waarna het in de loop van de dag zal gaan afnemen. De wind hebben we in de rug dus vooralsnog geen problemen. Het is even zoeken naar een goede en comfortabele koers want we moeten 5 uur varen voor we bij Cape Bon zijn. Het golfpatroon gaat redelijk mee met de wind, die na een uur echter begint toe te nemen. Het gebeurt ook niet langzaam maar er staan binnen zeer korte tijd 30-40 knopen op de windmeter.
Het grootzeil en de genua hebben we flink gereefd en de motor draait bij! Wat een geluk dat we die weer goed aan de praat hebben! De schuimkoppen worden groter en als we nog 2 uren te gaan hebben naar de punt, houden we toch de afstand naar de kust, een klein uitwijkhaventje,Sidi Daoud, in de gaten. Vanwege de ondieptes (rotsachtig) bij de haveningang geen echte aanrader. Het aantrekken van de wind houdt niet op het wordt 50 knopen en als er even minder wind is vinden we de 40 knopen al rustig. Lange witte strepen tekenen zich af op het water en de branding jaagt het water op tot witte bruisende golven. Ruim 60 knopen, 11 Bft! De Don Mare houdt zich kranig. We noteren zelfs vlagen met echte orkaankracht (63-67 kts). We denken en hopen dat na deze “Goede Kaap” de wind wat rustiger zal zijn, we passeren de twee kleine eilandjes Zembra en Zembretta en kunnen de koers iets verleggen om de Golf van Hammamet in te zeilen. De wind neemt niet structureel af en blijft pieken houden van dik 50 knopen, met bijna halve wind krijgen we nu ook meer water over dek en over Henk achter het roer!
In de verte ontwaren we de laatste landpunt voor Kelibia, het waaien onder de kust is minder maar haalt nog steeds de 8 Bft. Ineens zien we ook dat de vlaggenstok het begeven heeft en hangt de stok op een half oor en blijft de punt van de vlag hangen op de “passarel”. Eindelijk na bijna negen uur hard werken, de ingang van de haven en bij het zoeken naar de aanlegsteiger, zien we dat het stapelen zal worden, er zijn al jachten aangemeerd tot 2 dik. Henk vaart zo rustig mogelijk om de situatie goed in te schatten, daarna gooit hij het schip om, geeft gas en komt prachtig in één beweging langszij bij een Frans schip. Hij krijgt alom “thumbs up!” en complimenten van de schippers. Geconfronteerd met de “sirocco”, maar we hebben het gehaald! In de maling genomen door de weerstations, ook hier weten ze er niets van!

Onze winterplek en Sardinië vaarwel!

We laten het anker vallen in de voorhaven van Carloforte en gaan de volgende morgen goed geluimd op weg naar Porto Teulada. Na een enkel uurtje is de wind heerlijk en zeilen we dat het een lust is. Wanneer we in de Golfo di Palmas bij Cabo Teulada aankomen worden we meerdere malen opgeschrikt door hevige knallen en ontploffingen. Gekscherend bedenken we dat enkele dorpen elkaar de loef willen afsteken in wie het hardst kan “boemen”.
Als we op ons gemak van een lunchje genieten komt een raceboot snel dichterbij en maken we kennis met de Sardanese Marine Patrol. Een van de heren maakt een schiet gebaar en maakt duidelijk dat we in een boog van wel 6 miles uit de kust dienen te blijven, er zijn oefeningen. Het betekent meer dan 3 uur “om” , naar de plaats van bestemming. Goede raad is snel voor handen we steken gewoon vanaf nu over naar Tunesië. Het weer is prima dus; gaan met die banaan. Het lijkt soms of er een licht zoete geur over waait en bij nader onderzoek constateren we dat er miljoenen kleine lila blaadjes drijven op het water, die vermoedelijk over water zo’n gemoedelijke geur afgeven. Het is 20.00 uur als ik starend in de verte toch weer dolfijnen zie springen! Kijk daar!!...maar ze zijn wel HEEL groot of niet? Snel het fototoestel in de aanslag en wachten tot ze weer boven komen springen, nog één keer zien we de grote brede ruggen en de staart klappen en dan duiken ze onder. Waren het walvissen?
De oversteek gaat snel en makkelijk met de gehele oversteek een perfecte wind.We turen bij toerbeurt op de radar en banen ons een weg door de verschillende traffice lanes.
Prachtige zonsondergang en om 6 uur een heel mooie zonsopkomst. Dan is het zover…Afrika here we come! Bizerte ligt in de ochtendzon ons toe te lachen. Maar helaas aangekomen in de haven…is er geen haven meer, alles ligt op de schop en er zijn graafmachines bezig met het baggeren en steigerbouwers met de inrichting van de haven. De Coast Gardians zeggen dat we een plaatsje kunnen zien te krijgen in de vissershaven. Nee…dat is huilen met de pet op, het ligt ook nog eens vlak naast een olieraffinaderij, dus STINKEN, niet te weinig. Weg hier. We besluiten door te varen naar Sidi Bou Said, vlak bij Tunis, nog eens 6 uren. De zon schijnt alleen weinig wind van achter, dus wordt het motorzeilen. Onderweg een politieboot naast ons, “waar kom je vandaan en waar ga je naar toe” Verder geen problemen. In de haven van Sidi krijgen we snel een plaatsje, en wel heel snel ook nog en ingehaald door alle denkbare autoriteiten…politie, havendienst, douane, steigerhulpen en bestuurders van de jachthaven. Eenmaal vast, wij blij weer aan wal…”ja goede reis gehad!”…ok dan maar gewoon mee naar het Havenkantoor en van daar naar de Politie en vandaar naar de Immigratiedienst en vandaar naar de Douane voor allerlei formulieren en stempels. Met het zweet op ons voorhoofd en in ons beste frans de zaken
afgehandeld. “Nee, geen wapens aan boord!!” Ze wilden toch met zijn allen nog even aan boord. ” Hebben jullie gaan cadeautje voor ons?”….onze broek zakt bijna af! Ze vragen gewoon om “iets”, de één zwicht, ondanks moslim gebruik, voor de alcohol, maar de ander heeft toch maar wat graag (en liever) cash!!! We gaan er maar vanuit dat ze nu goed op ons bootje passen als we van boord zijn en geven hier en daar wat handgeld en kunnen er achteraf om lachen. Wat een linkmiegels! Die avond nog heerlijk gegeten in het restaurant van de Yachtclub, kennisgemaakt met de president van de club en Henk zijn frans is aan het eind van de avond “formidable!”.

In een rijtuigje......

Inmiddels zijn we een week of drie “onderweg” maar nog geen meter gevaren. Het is heerlijk in Alghero, het mooie weer wordt regelmatig afgewisseld door storm en soms noodweer. Zoals woensdag 19 mei, we liggen veilig aan de steiger, naast een luxe motorjacht van een meter of 25. de wind dwars op het schip en alsof er een schakelaar wordt omgezet….donder en bliksem en windstoten tot tegen de zestig knots (11 beaufort). Het scheelde nog 10 cm waarna ons anker het motorjacht aardig zou beschadigen. Het liep goed af de bui was bijna zo snel weg als hij was gekomen. We wachten maar af wanneer het weer een beetje zomers gaat worden….gaan we eindelijk maar eens verder naar het zuiden. In elk geval zijn er nog steeds genoeg klussen aan boord om je niet te vervelen. Afgelopen dagen een autootje gehuurd om het eiland ook eens van de andere kant te bekijken.Tot zover mijn bijdrage aan deze weblog….Henk
Van deze “vakantieperiode” aan de steiger in Alghero hebben we gebruik gemaakt om ook het “achterland” wat te gaan bekijken. Onze gasten hebben we afgezet op de luchthaven van Cagliairi en dan nemen we de toeristische route terug naar de boot. We zien de nuraghi, een soort bijenkorfachtige bouwwerken van reusachtige keien, wel 16 meter hoog en 2000-3000 jaar geleden gebouwd.Bezoeken na een hele klim de hooggelegen basiliek in Cuglieri en toeren met het Alfaatje (147) in het prachtige landschap.
De weggetjes hebben zoveel bochten dat ik ’s avonds nog lig te draaien. We zijn in Bosa en het oude stadje ligt echt schilderachtig tegen de helling geplakt en heeft leuke kleine straatjes. De volgende dag willen we naar de Westkust, maar na onze stop in Sassari hebben we weinig fut nog eens 130 kilometer af te leggen we gooien het stuur om, bezoeken nog de basilica Santissima Trinita, uit de 12e eeuw. Henk gaat zich nog even te buiten in een watersport winkel in Porto Torres en dan hebben we het autorijden wel weer gehad. Ik heb ook nog even het Alfa gevoel beleefd en weet weer waarom ik het zo’n heerlijke auto vind!!!