Men neme…..

Van de week wilde ik wel eens een lekkere nasi-schotel maken. Aan boord zijn we voorzien van Conimex, of Inproba kruidenmengseltjes, dus dat is een eenvoudige en snelle oplossing, met wat verse groenten erbij en klaar is Niesje!! Maar hier in den vreemde kom je dan toch wel eens voor verrassingen wanneer je de gebruiksaanwijzingen gaat volgen…want wat te doen.
 “Maak de rijst volgens de gebruiksaanwijzing op de verpakking.”

En om jullie een idee te geven wat ik dan de kapitein en de bemanning zoal voorzet! Een kleine variatie op een recept van Hans Spee

Recept "Poulet a la bonne femme"
500 gr. dijen, 1 wortel in stukjes, 1 ui in partjes, 90 gr boter, 45 gr. bloem, 5 dl groentebouillon, 1 à 2 glazen witte wijn, 3 el.tomatenpuree, 1 doosje champignons en fijngehakte peterselie.

Snij dijen in stukken, inwrijven met zout, peper en een beetje nootmuskaat. Wentel door bloem, en braad ze in boter met wortel en ui, lichtbruin. Haal kip uit pan en voeg bloem toe, roer tot een gladde massa en dan langzaam bouillon en puree erbij, nu de kip en de champignons er weer bij doen en 20/30 minuten gaar laten stoven. (soms gebruik ik ander voorhanden zijnde groenten als aubergine en zuchinni) Ik heb een programmaatje gevonden op de combi-magnetron, en dan hoef ik er niet meer naar om te kijken. Smullen geblazen en de kippendijen in Turkije waren toch zo heerlijk!!


Hachee (of zoals de Griekse menukaart aangeeft Stifado!) Stuk of 5 flinke uien, 800 gr. mooi rundvlees in flinke dobbelstenen gesneden, boter, bouillonblokje, takje rozemarijn, een paar jeneverbessen, blikje tomatenpuree, flinke scheut rode wijn, 2 kruidnagelen, 1blaadjes laurier, wat tijm, peper, water

Ik braad het vlees in kleine porties in een koekenpan aan voor een korstje, doe je te veel vlees te gelijk in de pan dan kan het vuur de hoeveelheid niet aan en gaat het koken in plaats van bakken. Snij de uien en bak die vervolgens in het overgebleven braadvet, voeg eventueel extra boter toe. Als de uien licht gekleurd zijn doe je het vlees en de uien bij elkaar in een braadpan en vervolgens voeg je de overige ingrediënten toe. Voeg zo veel water/wijn toe dat het vlees bijna onder staat. Deksel op de pan en zachtjes laten sudderen tot het vlees zacht is. Dat duurt wel 3 tot 4 uur, lekker pruttelen!

Aubergine met pasta 1 grote aubergine, blokje boter, gehakt, tomaat en feta en pasta, kopje (40 gr)macaroni of iets dergelijks, paar olijven in stukjes

Snijd het vruchtvlees uit de aubergine. Gehakt in de boter rul braden, ½ (!!, eerste keer had ik alles en het was zout!!!) zakje spaghetti mix en de olijven toevoegen met ongeveer 100 ml water en even laten smoren. Pasta klaarmaken. De auberginehelften ongeveer minuutje in kokend water met wat druppels citroensap. Roer de pasta door het groentegehakt mengsel en vul de auberginehelften strooi de verkruimelde feta erover. Zet ze in een ovenschool en laat in een voorverwarmde oven 200 gr. bakken tot de kaas gesmolten is. Lekker met komkommer of groene sla.

Karbonades met balsamicoazijn en tijm...als de karbonades zijn aanagebraden (5 minuten) dan scheutje balsamicoazijn in de koekenpan en de azijn om de karbonades laten karameliseren ( en vergeet niet om te draaien!)


Pikante bonenschotel 1 blik rode kidneybonen, 2 vleestomaten, 1 prei, 1 kleine worst of wat speklapjes, kip…. 2 eetlepels olie, 1 theelepel suiker en wat hete piment Scheutje hete of zoutzure chilisaus naar smaak 4 eetlepels zure room.
Laat de bonen uitlekken. Snijd groenten en vlees in stukjes/ringen. Verhit de olie in een ruime pan en bak hierin de preiringen op matig vuur in ca. 3 minuten glazig. Voeg de stukjes tomaat toe en bak ze even mee. Roer de suiker en de tacosaus erdoor. Voeg de plakjes rookworst toe en laat het mengsel 5 minuten zachtjes pruttelen. Roer de bonen erdoor en laat het gerecht goed heet worden. Roer op het laatste moment de zure room erdoor.


Vis eten we bij voorkeur buiten de deur, alhoewel we soms een visje, gamba’s en red mullet weleens op de grillplaat hebben en ........









met de bijboot naar de kant en dan in de kuip een lekker kreeftje smullen of van een prachtig gevulde pastei genieten…, is ook thuis eten niet waar?

Waar de wind ons brengt…

Dat is ons devies en we houden er ons redelijk aan. Na de heerlijke dagen op Patmos trekken we verder en een tochtje richting Ikaria houdt ons aardig bij de les!

Het is werken geblazen als we na 2 uren motorwind een NO van 30 knots (windkracht 7) om onze oren krijgen, hoog aan de wind naar hoofdstad/haven, Agios Kyrikos. Weerberichten zijn (bijna) nooit betrouwbaar maar je zal het er mee moeten doen als je een vaarplan wilt opzetten. Aldus geschiedde…..mooie wind voor de volgende dag naar Mykonos. 12 mijlen varen we in de luwte van het eiland naar het westen…en dan weer poeieren…Mykonos kunnen we wel vergeten en ook Naxos kunnen we bij deze wind niet aanlopen, dus dan nog maar verder naar het zuiden.

En dan ligt dat daar…..als één van de “vergeten” eilanden.. Donoussa. (The small cyclades) We belanden in een kleine, gemoedelijke gemeenschap met vissertjes en verder wat exploitanten van vakantieappartementen en kamers en 3 restauranteigenaren en personeel. De komende dagen gaat het hard tot erg hard waaien (uit de “verkeerde”hoek) en we houden hier een korte strandvakantie. Ook nog in deze tijd van het jaar komen en gaan(met de ferry!) er toeristen op trektocht langs de Griekse eilanden.

Er zijn er verschillende baaien waar men vrij kan kamperen. Sinds er elektriciteit op het eiland kwam in de 80’s, ontdekten ook de toeristen het eiland. In Stavros (de haven) zijn er veel gasten die al jaren, 20 jaar een Fransman uit Parijs, die ieder voor- en najaar een maand naar dit oord terugkomt, tot de semi-gemeenschap van Stavros zijn gaan behoren. Na de 4,5 dag zijn we, vinden we zelf, al aardig opgenomen door de locals. De bewoners vissen zo gauw het donker wordt op inktvis, die dan voor de volgende dag op je bord ligt. Het dorp loopt leeg voor een begrafenis elders op het eiland, ’s avonds wordt er met die familie gezongen, gegeten, gedanst. We hebben, waar de wind ons brengt, een klein paradijsje gevonden.

Prachtig strandje, heerlijk gezwommen, gegeten en genikst.

Op naar de "winterplek"

Onze plannen zijn om via de noordelijke eilanden van de Dodekanesos, over te steken naar de Cycladen, eveneens de noordkant en zo de Sardonische golf met Aegina te bereiken. De boot gaat de kant op bij Boatyard Asprakis en we hebben een terugvlucht geboekt op 11 oktober, dus we hebben nog even.

Ons eerste eiland is Samos en het stadje Phytagorio (waar Phytagoras geboren zou zijn) en een korte busrit brengt ons naar het Archeologisch museum van Samos (in Vathi) waar ik oog in oog kom te staan met het grootse vrijstaande standbeeld uit de oudheid, een 5 meter hoog marmeren kouros gewijd aan Apollo, indrukwekkend hoor! Ons volgende eilandbezoek geldt het Jeruzalem van de Egeïsche Zee, Patmos. Onze zeiltocht er naar toe was met NW wind, kracht 5 een zeer voorspoedige en we gingen als een speer….en bij kracht 7 als 2 speren.

Er lag ons een “aardige golf” op de kont maar het ging uitstekend. De laatste paar mijlen gaan we een diepe baai in en na een klein uurtje varen komen we in de haven van het kleine plaatsje Skala aan, waar zich taverna’s, hotels, winkels etc. bevinden en er heerst een gemoedelijke sfeer.

Patmos is het noordelijkste eiland van de eilandengroep “Dodekanesos” dat letterlijk “twaalf eilanden” betekent, maar in werkelijkheid zijn er meer dan twaalf bewoonde eilanden in dit zuidoostelijke deel van de Egeïsche zee, dicht bij Turkije. Pas sinds 1948 horen deze eilanden officieel bij Griekenland, daarvoor waren er steeds vreemde overheersers geweest, als laatste de Italianen. Meestal is dit aan de keuken van een bepaalde regio te merken en aangezien we toch aan de kade lagen afgemeerd tegenover een restaurant, eten we daar ’s avonds een hapje. Wat je zegt! Heerlijk…..Henk noemt het “smaaksensaties” en ik “cadeautjes”. Vegghera, winnaar van de “Best restaurants Award” of Greece.

Natuurlijk maken we ook een trip naar het Johannesklooster vanuit het haventje gaat een slingerweg van 5 km omhoog naar het klooster, waar ook de vroegere hoofdplaats Chora ligt. De monniken van het klooster houden zich wel aan de strenge Byzantijnse regels,maar leven niet allen binnen de kloostermuren.

Patmos heeft verder enkele ongerepte, prachtige zand- en kiezelstranden en we overwegen om ze dan wel met de bus, of wel met de boot als ankerstop aan te doen.

Tot ziens Turkije, tot volgend jaar!

Aangekomen in Kusadasi, een zeer toeristische stad. Het lijkt of alle straten en pleinen alleen bestaan uit juweliers, lederwarenwinkels, schoenenzaken, kledingzaken, restaurants en cafés, met alle terrassen bevolkt door hordes mensen uit heel de wereld.

Naast individuele vakantiegangers en groepsreizen ook nog 2 of 3 grote cruise schepen zoals de Queen Victoria (kijk maar eens op Google).

Wij liggen in de jachthaven en vragen info, hoe uit te klaren in Turkije, omdat deze stad de laatste stop is voordat we weer definitief naar de Griekse eilanden vertrekken. In Çannacale, waar we 30 juni zijn ingeklaard hadden we al het nodige meegemaakt, met name hoe “onze agent” veel geld heeft verdiend door voor ons een en ander te regelen. Ook hier in Kusadasi konden we ons veel werk en moeite besparen door alle officiële. handelingen uit te besteden. Natuurlijk wel tegen een vergoeding. Voor wat we in Çannacale gewend waren een redelijk bedrag, maar we besloten het deze keer toch maar zelf te doen.

Je kan dus niets regelen op het havenkantoor van de jachthaven. In dit geval moesten we naar drie adressen ……De havenmeester van de gemeentehaven, de paspoortcontrole gevestigd in de terminal die toegang geeft tot de cruise schepen en vervolgens naar het douane kantoor. En alles dient te gebeuren op de dag van vertrek. Niesje is een talenwonder, heeft sociale vaardigheden om jaloers op te zijn en een buitengewoon charisma. Met deze eigenschappen kreeg ze het voor elkaar om de dag voordat we zouden vertrekken alle stempels en handtekeningen te bemachtigen bij deze officiële instanties. Soms dacht je gezien het aantal sterren en strepen op de mouw, bij de hoogste legerleiding op bezoek te zijn. Kleine zinnetjes in het Turks of op het goede moment iets vertellen over onze tocht. Iedereen was vriendelijk en behulpzaam. Binnen anderhalf uur was alles geregeld, konden we op ons gemak nog de stad in en voeren pas de volgende dag om 11.00 uur de haven uit.

(bijdrage van Henk)

Even de mast in...

Het eiland Lesbos hebben we na een paar dagen weer achter ons gelaten.

Een windstille dag, dus op de motor naar de volgende bestemming. Het Turkse eiland Alibey Adassi. Onderweg het anker uitgegooid bij een piepklein eilandje. Heerlijke macaroni schotel gegeten en gezwommen. Het grootzeil zat weer eens in de knoop en ik had het provisorisch vastgebonden aan de mast. Wanneer we in de haven lagen zou ik het wel weer los proberen te krijgen. Om een uur of vier waren we op onze bestemming (Cunda). Het was er heel druk aan de kades, met de partyboats,

die hier,afgeladen met toeristen, veel muziek en dans aan boord, af-en aan voeren. We kregen te horen dat we eerst moesten ankeren en om zeven uur konden we op de plek van zo’n grote boot. De eerste ankerpoging was geen succes omdat we in een mooringlijn van een vissersboot verstrikt raakten. Inmiddels stak de wind al aardig op en het zeil, wat voor een deel los hing, begon al aardig te klapperen. De tweede ankerpoging lukte verder prima en ik besloot de mast in te gaan om het zeil uit de knoop te halen. Het begon steeds harder te waaien, dus er moest iets gebeuren. Niesje aan de lieren om mij omhoog te krijgen, een zeer zwaar karwei, wat ze ondanks haar blessures aan schouder en hand, toch voor elkaar heeft gekregen. Het was nodig dat zij soms aan de giek, soms aan de mast moest werken en ook nog eens mij regelmatig verder omhoog hijsen. Meer dan een uur hing ik slingerend aan de mast (mezelf “licht” houdend om het eenvoudiger te maken voor Niesje) en was ik bezig het zeil los te krijgen. Een zware klus, zeker op een schip met een steeds meer klapperend zeil. We zaten na afloop allebei te trillen, het was even topsport, maar het hoort er soms ook bij.
De havenmeester stond inmiddels naar ons te zwaaien, we konden aanmeren. Altijd weer een spannend moment, zeker wanneer de wind stevig dwars staat. Met “de kont” naar de kade, in één keer op de goeie plek, vastmaken en met een mooringlijn van achter naar voren rennen, het ging prima. Even later probeert een zeer groot motorjacht hetzelfde naast ons te doen. Zijn mooringlijn raakte verwart in zijn eigen anker. Ze waren vergeten om het helemaal op te halen……Na veel geploeter is alles ook hier in orde gekomen en konden we ons storten in het feestgewoel. Einde Ramadan. Vier dagen feest, we wisten dat niet en het overkwam ons dan maar. Heel gezellig, heel veel restaurants en terrassen, heel veel mensen (merendeels Turkse toeristen) Ondanks de drukte toch prima gegeten en terug op de boot als een blok in slaap gevallen……wat waren wij moe…….morgen een rustige dag.

De volgende morgen besluiten we na een korte blik op de verlaten terrassen en de rommel,de rommel te laten en de feestvreugde aan de Turken zelf.

Wij gaan naar de hamam…...Een ankerplek op zwemafstand van een natuurlijke hamam. De terrassen zijn zeer onregelmatig en bestaan uit grote en kleine keien. We zijn blij dat we allebei onze “water”schoenen dragen, ook omdat er bij nader inzien veel zee-egels zijn.
We dompelen ons

in een soort zwavelwater van een temperatuur of 45. Daarna smeer ik me in met modder (naar zeggen van de bezoekers) met veel mineralen en het is goed voor de huid! Het is een redelijk geklieder maar dan heb je ook wat.

Daarna kun je je afspoelen in het heldere water. We bespeuren ook nog enkele hete bronnen aan de rand en Henk kruipt nog naar een bassin toe, ik waag me maar niet aan die tocht, want ook nog een zee-egel aan mijn andere hand zie ik even niet zitten!!
Het was een bijzondere belevenis en mijn huid is als die van een baby, ten minste deze avond. We ankeren in een baai iets verder, morgen wil ik de hechtingen er uit laten halen, maar of dat aan Turkse of Griekse zijde zal zijn hangt af van de wind.