donderdag 1 september 2011

Even de mast in...

Het eiland Lesbos hebben we na een paar dagen weer achter ons gelaten.
Een windstille dag, dus op de motor naar de volgende bestemming. Het Turkse eiland Alibey Adassi. Onderweg het anker uitgegooid bij een piepklein eilandje. Heerlijke macaroni schotel gegeten en gezwommen. Het grootzeil zat weer eens in de knoop en ik had het provisorisch vastgebonden aan de mast. Wanneer we in de haven lagen zou ik het wel weer los proberen te krijgen. Om een uur of vier waren we op onze bestemming (Cunda). Het was er heel druk aan de kades, met de partyboats,
die hier,afgeladen met toeristen, veel muziek en dans aan boord, af-en aan voeren. We kregen te horen dat we eerst moesten ankeren en om zeven uur konden we op de plek van zo’n grote boot. De eerste ankerpoging was geen succes omdat we in een mooringlijn van een vissersboot verstrikt raakten. Inmiddels stak de wind al aardig op en het zeil, wat voor een deel los hing, begon al aardig te klapperen. De tweede ankerpoging lukte verder prima en ik besloot de mast in te gaan om het zeil uit de knoop te halen. Het begon steeds harder te waaien, dus er moest iets gebeuren. Niesje aan de lieren om mij omhoog te krijgen, een zeer zwaar karwei, wat ze ondanks haar blessures aan schouder en hand, toch voor elkaar heeft gekregen. Het was nodig dat zij soms aan de giek, soms aan de mast moest werken en ook nog eens mij regelmatig verder omhoog hijsen. Meer dan een uur hing ik slingerend aan de mast (mezelf “licht” houdend om het eenvoudiger te maken voor Niesje) en was ik bezig het zeil los te krijgen. Een zware klus, zeker op een schip met een steeds meer klapperend zeil. We zaten na afloop allebei te trillen, het was even topsport, maar het hoort er soms ook bij.
De havenmeester stond inmiddels naar ons te zwaaien, we konden aanmeren. Altijd weer een spannend moment, zeker wanneer de wind stevig dwars staat. Met “de kont” naar de kade, in één keer op de goeie plek, vastmaken en met een mooringlijn van achter naar voren rennen, het ging prima. Even later probeert een zeer groot motorjacht hetzelfde naast ons te doen. Zijn mooringlijn raakte verwart in zijn eigen anker. Ze waren vergeten om het helemaal op te halen……Na veel geploeter is alles ook hier in orde gekomen en konden we ons storten in het feestgewoel. Einde Ramadan. Vier dagen feest, we wisten dat niet en het overkwam ons dan maar. Heel gezellig, heel veel restaurants en terrassen, heel veel mensen (merendeels Turkse toeristen) Ondanks de drukte toch prima gegeten en terug op de boot als een blok in slaap gevallen……wat waren wij moe…….morgen een rustige dag.



De volgende morgen besluiten we na een korte blik op de verlaten terrassen en de rommel,de rommel te laten en de feestvreugde aan de Turken zelf.

Wij gaan naar de hamam…...Een ankerplek op zwemafstand van een natuurlijke hamam. De terrassen zijn zeer onregelmatig en bestaan uit grote en kleine keien. We zijn blij dat we allebei onze “water”schoenen dragen, ook omdat er bij nader inzien veel zee-egels zijn.
We dompelen ons
in een soort zwavelwater van een temperatuur of 45. Daarna smeer ik me in met modder (naar zeggen van de bezoekers) met veel mineralen en het is goed voor de huid! Het is een redelijk geklieder maar dan heb je ook wat.
Daarna kun je je afspoelen in het heldere water. We bespeuren ook nog enkele hete bronnen aan de rand en Henk kruipt nog naar een bassin toe, ik waag me maar niet aan die tocht, want ook nog een zee-egel aan mijn andere hand zie ik even niet zitten!!
Het was een bijzondere belevenis en mijn huid is als die van een baby, ten minste deze avond. We ankeren in een baai iets verder, morgen wil ik de hechtingen er uit laten halen, maar of dat aan Turkse of Griekse zijde zal zijn hangt af van de wind.


1 opmerking:

ERIKA zei

Hallo,

hier een reactie van ERIKA. Fijn dat je vinger weer beter gaat. Kris ook weer helemaal hersteld. Wij zijn nu in Datca, voor jullie ook een aanrader, leuk plekje, levendig en alles te krijgen. Leuk om te lezen over de plekjeswaar wij ook zijn geweest. Wij zijn begonnen aan onze laatste maand, snif.

groet van ons