donderdag 30 juni 2011

Turkije wacht op ons….

In Limnos komen we Elles, Rens, Ines, Kris en Axel weer tegen en na kort beraad besluiten we samen de Dardanellen in te trekken.
Het wordt een lange dagtocht
maar de wind heeft goede zin en blaast de Erika en Don Mare gewillig richting Çanakkale waar we ons aan de Turkse autoriteiten, (haven)Politie, Immigratie, Gezondheidsdienst en Douane kunnen melden. We hebben voor ons verblijf in de Turkse wateren een Transit Log nodig, veel papier en weinig zinvol, in mijn ogen althans. Na ampele overweging besluiten voor deze administratieve rompslomp toch “een agent” in de arm te nemen. We liggen te snurken als een os als we ruw uit onze slaap worden gewekt door deze “agent”. “We must go to the police, for your papers!” ….wat nu is er iets niet in orde? Wat zijn er voor problemen? Al snel zitten we bij hem in de auto en er volgt een dolle rit door Çannakale, woonboulevards, supermarkten, hardwareshops, beddenzaken, supermarkten, verkeerslichten, voetbalveldjes, supermarkten, huishoudzaken, basketbalveldjes, telefoonwinkels, supermarkten, stofzuigerwinkels….veel drukte nog overal en eindelijk belanden we na ongeveer 10 km, aan de Limina Çannakale. De haven……de grote haven..en worden we “voorgeleid” aan een politieman. Hij heet ons welkom en vraagt naar onze verblijfsduur, in verband met het visum. Ze hangen een mooi verhaal op over het reeds in mijn paspoort aangebrachte visum, dat feitelijk tot 31 juli geldig was. De beide mannen kletsen en lachen er op los en wij…..wij wachten geduldig af wat er nog meer gaat gebeuren. Stempels gezet, krabbels gezet, nog eens de namen vergeleken, paspoort gekopieerd en betaald (door de agent!) en “hosca kal!” Bij de haven vertelt de man dat ook de douane en andere papieren bijna geregeld zijn en over een kwartier komt hij alles afgeven. We staan versteld! Vlug, dat wel, maar hoe kan hij een gezondheidsverklaring tekenen, hoe weet hij wat we wel dan niet aangeven en hoe zet hij de handtekeningen?? We hebben het gevoel 3x teveel betaald te hebben. Het is ons een raadsel, wie verdient hier nu aan en hoeveel is er legaal??? “Iyi yolculuklar!” (Goede reis!)

donderdag 23 juni 2011

Auto huren...


“Na 1,8 km neem de weg naar Agnontas…” spreekt de stem uit de Garmin routeplanner, ons toe in de beslotenheid van de Citroen 3. Henk en ik hebben bij een verhuurbedrijf voor enkele dagen een auto gehuurd. We zien op die manier iets anders van Skopelos, dan de baaien en havens. Bovendien kunnen we zo de dagen met sterke NNO wind aan ons voorbij laten gaan, voor we verder noordelijk varen. Na twee eerdere pogingen weten de satellieten ons eindelijk gegevens over het wegennet te verstrekken. Nou ja wegen….
Op aanraden van een Nederlands koppel wat al jaren (7) Skopelos bezoekt, zijn we ’s morgens op weg gegaan naar Mount Dhelfi, de hoogste top van het eiland. Een beetje verscholen in het groen, dat wel weer, merken we het bord van de Griekse ANWB op, Delfi en Skopelos. We slaan dus af. Na een klein stukje betonnen wegdek, gaat het over in keien, gaten, graspollen…bijna onbegaanbaar. De berg Delfi ligt in het noordwesten en heeft een top van 660 meter. We zien hem ook wel, maar draaien er in feite omheen. In het noorden en noordoosten van het eiland is de kust vrij ruig met rotspartijen en immense dieptes, daar zijn we dus terecht gekomen. Kleine rotspaden, omgekieperde, ontwortelde bomen en afgronden met een klein stukje grasrand(?) Uitkijken geblazen dus. Als we er, op de twee kaarten en plattegronden van Skopelos, niet meer uitkomen haalt Henk triomfantelijk de Garmin uit de tas. Tot 2x herkent hij wel onze positie maar zonder details en net als we elkaar enigszins hulpeloos aankijken klinkt de stem. Ppppfffff.
We voelen ons tot op heden, beter op het water.

zondag 19 juni 2011

Mama Mia!

"Henk en ik wanen ons op de filmset van Mamma Mia the movie!"

Het mooie aan een Grieks eiland is dat er drukke havens zijn, waar van alles te beleven valt. De haven van het eiland Skiathos is de baai tussen Akropolis en Bourtzi.We maken hier onze eerst stop op de Sporaden om te genieten van gezellige restaurants, cafés en bars die je aan de haven vindt. Op deze plek komen Sam (Pierce Brosnan) en Harry (Colin Firth) in de film te laat om de ferry naar het fictieve eiland Kalokairi te reizen.
St Nikolaos Bell Tower
In de stad Skiathos zelf vind je op een heuvel de kerk van Aghios Nikolaos, genoemd naar de heilige beschermer van de zeelieden. Vanaf deze plek heb je een prachtig uitzicht op de nieuwe haven en de stad.
Deze locatie is de eerste die je in Mamma Mia! ziet: het is de plaats waar Sophia (Amanda Seyfried) de uitnodigingen voor haar huwelijk op de bus doet. De zee waarover ze uitkijkt is de Egeïsche Zee, waar de drie mannen en Sophie ook op zeilen om elkaar beter te leren kennen.

Het strand van Kastani
In het westen van het eiland Skopelos vind je een uitgestrekt strand,het nodigt uit voor een korte zwemstop en een lunchje, een schitterende baai, die bij de plaats Kastini hoort. In de film vormt dit het decor van het fictieve eiland Kalokairi. Hier worden Lay All Your Love en Does Your Mother Know gezongen. Een goede indruk van het strand krijg je tijdens de scène waarin Sophia haar beste vriendinnen terugziet.

Wat een prachtige locatie is ook het kerkje waar de trouwerij in Mamma Mia plaatsvindt, op een rots die uit zee rijst. Waar de monniken, alle treden hebben uitgehouwen en aangelegd. Het kapelletje torent hoog boven de zee en is de Agio Ioannis sto Kasti. Een piepplein Grieks-Orthodox kerkje. Alhoewel het als trouwlocatie wordt aangeboden, lijkt het me een vreselijke opgave om de gasten de treden naar boven te laten maken. In de film is hiervoor overigens ook een andere kerk gebruikt want op de berg kunnen misschien 15-20 personen binnen en dan is het vol. Het was een hele stap, maar we stonden boven!

zaterdag 11 juni 2011

Chalkia, de brug

Deze brug overspant een nauwe doorgang tussen het eiland Evia en het vasteland. Het gat is slechts een kleine 40 meter. Je kunt je voorstellen dat het water onder de brug te keer gaat terwijl het met een sterke stroom zuidwaarts gestuwd wordt. Opening van de brug is ook alleen op een soort doodtij en ook nog ’s nachts want de auto, het verkeer, is een heilige koe en mag alleen bij hoge uitzondering belemmerd worden. Een onderzoekende wandeling van Henk in de namiddag heeft informatie opgeleverd over de mogelijkheden om aan te leggen na de brug, een kade waar wat open plekken zijn en verder, net als in Nederland, “stapelen” (het aanleggen aan een ander schip). Nadat Henk ons 's middags heeft aangemeld bij de havenautoriteiten worden we rond 22.30 uur opgeroepen ons klaar te maken om de brug te passeren. Met ons nog een 6-tal andere schepen.Waaronder Nicolas en zijn vrienden met de “Socoa”, uit Frankrijk http://www.socoa.typepad.com/. Henk heeft in Aegina de jonge Fransman geholpen met het verversen van de olie en naar zijn motor gekeken/geluisterd.

Na de doorgang van twee vrachtschepen vertrekken de zeilboten in flottielje richting doorgang.Wanneer we onder de brug komen, blijkt dat de stroom toch heel aardig op gang is gekomen en alle schepen zetten een extra tandje bij om goed aan de andere kant te komen. In het tumult hebben we geen fototoestel bij de hand om vast te leggen dat het een vreemd gezicht is dat de brug opgeborgen wordt onder de weg in een soort tunneltje. Aan de kade liggen talrijke restaurantjes en terrassen en het is er een gezellige bedoening. Alle boten zoeken een plaatsje en wij zien onze kans schoon af te meren langszij bij een Hollander, met een Dehler 47. Tenminste dat dachten we! Ik heb de meest vervelende, egoïstische en onaangename landgenoot ontmoet in al deze jaren! Hij vaart de “White Rambler” uit Rotterdam en weigert ons om bij hem aan te leggen, want dat zou niet gaan vanwege de stroom (anderen zijn inmiddels allang bij andere schepen langszij afgemeerd!) “Ga maar voor anker in de volgende baai, dat gaat prima!” , deze irritante meneer wil ons dirigeren of we midden in de nacht een stuk verder varen! Als Henk opmerkt dat hij ook wat van de gezelligheid wil meemaken, voegt de “heer in kwestie” ons fijntjes toe “..dat een mens niet alles kan hebben!”

Onze Franse vrienden liggen wel aan de kade, daarachter een Duits schip. Wij kunnen bij de Duitse Gib’Sea aanleggen. Natuurlijk komt er op dit nachtelijk uur ook nog een biertje/wijntje in de kuip en praten we bij met Nicolas, Adrien en Pierrick. Ook de Socoa heeft als uiteindelijk doel om Istanbul te bereiken en samen nemen we de routes en mogelijkheden door. Het is laat, erg laat en om onze ontevredenheid ten aanzien van de White Rambler kracht bij te zetten, trappen de Franse jongens, later (03.00 uur)onder luidruchtige gesprekken, nog een balletje vlak langs de Dehler.
Als we twee dagen later van de kant gaan laten we een lege kade achter.

woensdag 8 juni 2011

Kleine tusssenstop


Het streelt toch een beetje mijn chauvinistische aard als ik, na 3 verschillende bureaus eindelijk zit bij de boekhouding, bij een aardige dame met een scherm van Philips voor zich….
We weten nu waar de centen hier in Griekenland blijven a. zelfs overleden personen blijven een pensioenuitkering ontvangen (in Nederlandse krant) en b. een overload aan ambtenaren, dus aan huisvesting, bureaus, kasten, prullebakken, dossiermappen, fotocopieermachines, schoonmaaksters, koffie, ja noem maar op! We zijn in Lavrion, tegenover het eiland Makronisos, eigenlijk er in gewaaid. ’s Morgens vroeg vertrokken uit de baai voor Palaia Fokaia (Sounio), het uiterste puntje van het vasteland van Griekenland. Het leek een prima dag om een lange tocht te maken en richting de brug van Khalkis te komen, maar dan toch…is de wind weer tegen en Noord-Oost en we hebben elkaar beloofd niet meer tegen de wind op te boksen en 25 knopen wind op de kop, dan maar een plekje zoeken om een betere tijd af te wachten. En daarna komt je terecht bij de Port Authorities….die deze dag in rekening brengen en dat gaat over ZOVEEL schijven….en kost buiten de duiten ook nog eens een dik uur! Met het voldoen van de havengelden lijkt het of we tickets hebben gekocht voor de disco! Tot 04.00 uur liggen we te stuiteren in onze hut van de dreunende bassen en de beat.