Deze brug overspant een nauwe doorgang tussen het eiland Evia en het vasteland. Het gat is slechts een kleine 40 meter. Je kunt je voorstellen dat het water onder de brug te keer gaat terwijl het met een sterke stroom zuidwaarts gestuwd wordt. Opening van de brug is ook alleen op een soort doodtij en ook nog ’s nachts want de auto, het verkeer, is een heilige koe en mag alleen bij hoge uitzondering belemmerd worden. Een onderzoekende wandeling van Henk in de namiddag heeft informatie opgeleverd over de mogelijkheden om aan te leggen na de brug, een kade waar wat open plekken zijn en verder, net als in Nederland, “stapelen” (het aanleggen aan een ander schip). Nadat Henk ons 's middags heeft aangemeld bij de havenautoriteiten worden we rond 22.30 uur opgeroepen ons klaar te maken om de brug te passeren.
Met ons nog een 6-tal andere schepen.Waaronder Nicolas en zijn vrienden met de “Socoa”, uit Frankrijk http://www.socoa.typepad.com/. Henk heeft in Aegina de jonge Fransman geholpen met het verversen van de olie en naar zijn motor gekeken/geluisterd. Na de doorgang van twee vrachtschepen vertrekken de zeilboten in flottielje richting doorgang.Wanneer we onder de brug komen, blijkt dat de stroom toch heel aardig op gang is gekomen en alle schepen zetten een extra tandje bij om goed aan de andere kant te komen. In het tumult hebben we geen fototoestel bij de hand om vast te leggen dat het een vreemd gezicht is dat de brug opgeborgen wordt onder de weg in een soort tunneltje. Aan de kade liggen talrijke restaurantjes en terrassen en het is er een gezellige bedoening. Alle boten zoeken een plaatsje en wij zien onze kans schoon af te meren langszij bij een Hollander, met een Dehler 47. Tenminste dat dachten we! Ik heb de meest vervelende, egoïstische en onaangename landgenoot ontmoet in al deze jaren! Hij vaart de “White Rambler” uit Rotterdam en weigert ons om bij hem aan te leggen, want dat zou niet gaan vanwege de stroom (anderen zijn inmiddels allang bij andere schepen langszij afgemeerd!) “Ga maar voor anker in de volgende baai, dat gaat prima!” , deze irritante meneer wil ons dirigeren of we midden in de nacht een stuk verder varen! Als Henk opmerkt dat hij ook wat van de gezelligheid wil meemaken, voegt de “heer in kwestie” ons fijntjes toe “..dat een mens niet alles kan hebben!”
Onze Franse vrienden liggen wel aan de kade, daarachter een Duits schip. Wij kunnen bij de Duitse Gib’Sea aanleggen.
Natuurlijk komt er op dit nachtelijk uur ook nog een biertje/wijntje in de kuip en praten we bij met Nicolas, Adrien en Pierrick. Ook de Socoa heeft als uiteindelijk doel om Istanbul te bereiken en samen nemen we de routes en mogelijkheden door. Het is laat, erg laat en om onze ontevredenheid ten aanzien van de White Rambler kracht bij te zetten, trappen de Franse jongens, later (03.00 uur)onder luidruchtige gesprekken, nog een balletje vlak langs de Dehler.Als we twee dagen later van de kant gaan laten we een lege kade achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten