En dan denk je…ach wat valt er nog te melden….warm, wind, water….

De trip van Othoni (Griekenland)

naar St Maria di Leuca (Italië) gaat van een leien dakje, we liggen met een anker voor en een anker achter uit in de kleine baai, maar het inhalen kost geen probleem. In de voorhaven van Leuca ankeren we eerst op rotsachtige bodem en liggen vast als een huis,

wanneer de wind opsteekt besluiten we wat verder tussen de pieren te gaan liggen en ook daar geen probleem alhoewel de bodem zandachtig is. Doen ons tegoed aan de Italiaanse keuken, wat een verademing, leggen ons te ruste en om 03.00 uur steekt de wind op en om 04.00 uur denk ik het anker te horen, neem een kijkje aan het dek, controleer onze positie en constateer nog geen verandering, als Henk uurtje later ook even bovendeks is, om geklapper van de lijnen te onderzoeken, ziet hij dat anker is gaan krabben (het is van zijn plaats geraakt en sleept over de bodem). We maken direct aanstalten te vertrekken….ineens zelfs HEEL snel want de rotsachtige pier komt ineens razendsnel dichterbij, het waait inmiddels stug door, 25 kts binnen de pieren. We hebben ons voorgenomen die dag over te steken naar Crotone de weersverwachting laat geen rare dingen zien, dus we kijken elkaar aan…en zetten koers naar Crotone. De wind houdt zich echter niet aan zijn afspraken…het wordt heftig en heftiger, de golven van de nacht en de dag ervoor klotsen rond de boot en het is zelfs moeilijk een dusdanige koers te pakken dat we, zelf, niet van stuurboord naar bakboord worden geslingerd. In de salon vliegt alles door elkaar en Henk houdt zich boven sterk en groot en ik hang op de bank, geklemd tussen kussens en zet me schrap met mijn benen/voeten. Met een klein voorzeil en een nog kleiner grootzeil varen we iets stabieler. “Een boot is zo zeewaardig als zijn schipper..” is een gezegde, maar in deze 70 mijlen is de Don Mare onze heer en meester, zij is niet van de wijs te brengen en houdt kranig koers. In het Griekse mogen ze dan verstand hebben van goden, de weergoden horen er beslist niet onder. We zijn enigszins van onze koers geraakt en in plaats van Crotone meren we (12 uur!!) later af in Cibo Marina,

een vissershaven met wat bezoekersplaatsen aan de kade. PPPPPPffffffffff….

We treffen het beter dan deze visser die zijn bootje ten onder zag gaan.Dagje rust en de 2de dag varen we in de middag nog naar Crotone 20 mijl. Als we daar zijn, laat de wind nogmaals van zich spreken. We liggen aan een steiger aan de “buitenkant”, en de constructie laat wat te wensen over, zal ik maar zeggen, de woeste golven maken van de steigerplanken soms bijna een harmonica en de marineiro’s, hulpjes van de havenmeester, brengen je desgewenst van de wal naar je bootje of terug! Weer een aantal dagen straffe wind! We bouwen weer een café om tot Holland House en zien met andere zeilers dat Oranje het niet redt in de Halve Finale. Genoeglijke avonden in goed gezelschap en een goed glas Italiaanse wijn! In Le Castella halen we later in de week weer wat herinneringen op, een wonderschoon plekje aan de Ionische Zee,

we voeren in 2010 al eens langs deze kust, de marina is gerenoveerd en uitgebreid. We varen de volgende dag de haven uit en weer in, want ook dan zijn golven en wind voor een trip van 50 mijl onze tegenstander…dan nog maar dagje wachten. De oversteek de volgende dag naar Rochella Ionica, 8 uur, was winderig (5/6 BFT), maar dat wil je tenslotte ook op een zeilschip, redelijk hoog aan de wind, dus de golven kwamen mooi schuin van voren, goed te handelen. Onze gespreksstof heeft zich wel wat aangepast….het gaat vaker over comfort, de laatste twee weken nemen we zelfs in overweging om de Don Mare niet helemaal om te zeilen over de Atlantic, maar wellicht in Marseille te verladen….keep you posted!