Henk vindt dat ik ook eens wat moet opnemen over onze tocht...dus hierbij..
In Bozburun hebben we het goed naar onze zin en aangezien de wind ons hier opnieuw parten speelt, blijven wij dus wat langer. Voor de provincie waar wij nu en hopelijk volgend jaar zullen varen heeft de Turkse autoriteit een pas afgegeven waarop staat dat je het water uit de vuilwatertank laat legen in een Marina. Een hele rompslomp en zelfs niet alle havens zijn ervoor geoutilleerd maar wij doen ons best. Onze zeilverwachtingen in het Turkse worden al gauw beloond want de zeiltocht naar de baai van Marmaris is een cadeautje. Tegen het eind van de middag meren we af diep in de baai van Bozuk Bükü, waar koks en personeel van het restaurantje Loryma
ons vakkundig naar binnen loodsen. We eten er de lekkerste calamari en genieten er van de beste vis die we in deze vier maanden voorgeschoteld hebben gekregen, dat we dachten voor een dubbeltje op de eerste rang zouden zitten, dat hadden we mis..prijzen van een sterren restaurant. In een rechte lijn is het de volgende dag naar Marmaris, ik heb een dusdanige pijn in mijn voet dat ik dit wil laten nakijken door een dokter.
We meren af in de Netsel Marina, het dichtst bij de stad. Hier ontmoeten we tijdens het ontbijt in het My Marina restaurant ook Utkan, een schipper, zeilinstructeur, die we een aantal malen in Xalkia hebben ontmoet. De foto in het ziekenhuis wijst uit dat er geen breuk is maar wel een forse peesonsteking. Over een aantal dagen op controle. We varen toch met een lekker zeilwindje naar een baaitje in de omgeving en gaan daar voor anker en zwemmen en Henk maakt de nasischotel af die ik heb
voorbereid. In de Netsel Marina liggen veel overwinteraars en zelfs vaargasten die op weg zijn ergens naartoe maar besluiten zich in Marmaris te vestigen en blijven hangen. Marmaris is een grote toeristische opeenhoping van hotel en pensions, strandjes en parasols en strandbedjes met ertussen misschien 40 cm? Ik kan er geen crisis ontdekken. Een aantal maal liggen we voor anker juist voor de stranden en kijken naar een levend schilderij. Een klein zeiltochtje van een uur brengt ons naar Turunc, we gaan “als de brandweer” en komen al snel langs Nimara Adasi, dit is een doorgang naar zeg maar, open zee en vanaf het vaste land, en van het eiland komen er valwinden.
Het laatste kwartier is het een klein gevecht met de weerselementen maar we vinden in de baai een prachtige mooring om ons aan te leggen. Turunc blijkt een liefelijk stadje waar we wat meer van willen zien, dus meren we de volgende dag af aan de kade tussen de gullets en trip bootjes. Strandjes ook hier bijna naast de boot. Ons volgende doel is de Lycian coast, met ondermeer, de baai van Fethiye
In Bozburun hebben we het goed naar onze zin en aangezien de wind ons hier opnieuw parten speelt, blijven wij dus wat langer. Voor de provincie waar wij nu en hopelijk volgend jaar zullen varen heeft de Turkse autoriteit een pas afgegeven waarop staat dat je het water uit de vuilwatertank laat legen in een Marina. Een hele rompslomp en zelfs niet alle havens zijn ervoor geoutilleerd maar wij doen ons best. Onze zeilverwachtingen in het Turkse worden al gauw beloond want de zeiltocht naar de baai van Marmaris is een cadeautje. Tegen het eind van de middag meren we af diep in de baai van Bozuk Bükü, waar koks en personeel van het restaurantje Loryma
voorbereid. In de Netsel Marina liggen veel overwinteraars en zelfs vaargasten die op weg zijn ergens naartoe maar besluiten zich in Marmaris te vestigen en blijven hangen. Marmaris is een grote toeristische opeenhoping van hotel en pensions, strandjes en parasols en strandbedjes met ertussen misschien 40 cm? Ik kan er geen crisis ontdekken. Een aantal maal liggen we voor anker juist voor de stranden en kijken naar een levend schilderij. Een klein zeiltochtje van een uur brengt ons naar Turunc, we gaan “als de brandweer” en komen al snel langs Nimara Adasi, dit is een doorgang naar zeg maar, open zee en vanaf het vaste land, en van het eiland komen er valwinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten