vrijdag 12 juni 2009

Plastic deken

Wanneer we de Don Mare hebben afgemeerd in Almerimar, maken we een inlandtrip naar Almeria. Het achterland is een grote plastic deken, er ligt hier een groot aaneengesloten tuinbouw gebied. De “kassen” zijn met plastic afgedekte en opgebouwde tuinbouw”cellen”.

Hier werkt men aan de productie van groente en fruit voor een groot deel van Europa en zorgt men er voor dat wij ook in de winter kunnen genieten van aardbeien, witlof en vooral paprika. Vanaf de zee is het ook een raar gezicht een wit/grijze aanblik van de kust achter de kleine en grotere haventjes.
We hebben ons voorgenomen om toch met de regelmaat van de klok te gaan ankeren maar ook de trip naar de volgende Costa, de Blanca, krijg ik niet mijn zin. Ik kijk uit naar de ruwe kusten en de rotspartijen met kleine inhammen, maar ook de tocht om de volgende Cabo eindigt in een haventje en wel Garrucha. Het is stevig gaan waaien als we, achteruit instekend, aan een ponton aanleggen. Het is er een met een uitstekende richel en we maken onze eerste schade. Henk kijkt voor ik kijk naar de marinero, niet omdat het zo’n knappe man was, maar om een lijntje uit te gooien…en op het zelfde moment, krijgt hij te horen dat we daar toch niet kunnen liggen en naar de overkant dienen te verkassen en dat roept hij naar me…kkrrrakk.
Achtersteven beschadigd en ook nog net boven de waterlijn. Henk is, noem het maar teleurgesteld en pakt gelijk de reparatiesetjes tevoorschijn om het op te lossen. Een kanjer want je ziet er niets meer van! In een spiksplinternieuw cafeetje van een Nederlandse krijgen we de eerste bitterballen sinds weken en genieten ervan! Floor heeft haar ervaring opgedaan tijdens de vakanties bij een tante op Ibiza en verwezenlijkt haar droom. We beloven haar de groeten over te brengen aan haar tante als we daar zijn.
Ik ben in Spanje steeds weer verbaasd over de prima voorzieningen voor kleine kinderen, speeltuintjes te kust en te keur en aan het eind van de dag is het er een levendige bedoening met vaders, moeders en opa’s en oma’s.
Met een poeier wind komen we aan in Cartegena, een stad met veel historische waarde.

Een broer van de man die “Carthago” aanzien gaf (door de exploitatie van de zilver en goudmijnen door slaven) is Hannibal, hij trok met de olifanten in een expeditie over de Alpen! Als ik me niet vergis tenminste.

Geen opmerkingen: