Opeens was er veel geschreeuw achter me op de kade, het leken zelfs wel op bevelen…..
Ik hing in de mast bij de buurman en wist gelijk dat het over mij ging. Keek bewust niet om en maakte het klusje af. Een heel irritant klapperende lijn vastzetten, die iedereen uit zijn slaap hield. Het waaide als een gek in de haven en ik had al veel werk gedaan, om de helpende hand te bieden bij het aanleggen van de vluchtende schepen vanuit de kolkende zee.
Wat ik niet wist was, dat het betreffende zeiljacht in handen was van de Port Police. Er was iets met het jacht gebeurt en formeel was her schip op dat moment eigendom van de staat. Toen ik me omdraaide en lenig op de kant sprong viel ik dus in handen van een stuk of zeven politie mensen die mij in het Grieks, Engels en Duits toeschreeuwden hoe ik het in mijn hoofd haalde een voet aan boord te zetten op staatseigendom!
Als een grote crimineel werd ik omringd door de heren en dames gezagdragers en afgevoerd naar het kantoor.
“Zitten daar!!!”
De emotionele druk werd nog meer opgevoerd. “Waar kom je vandaan…, is het bij jullie in Holland normaal dat je zonder toestemming op een vreemd schip komt…, waarom heb je dit gedaan,…. als je last heb van lawaai,…. ga dan maar naar Poros enz enz.
Ik dacht bij mezelf, belachelijk, om zo tekeer te gaan voor zo’n klein akkefietje. Heel de dag zie je ze niets doen en uit het raam hangen.
Zeven man plus een stuk of vier administratieve medewerkers. Ik straalde natuurlijk ook uit wat ik dacht en dat was helaas niet in mijn voordeel. Toch probeerde ik in mijn steenkolen Engels en Duits een en ander uit te leggen en mijn excuses te maken. Het mocht niet baten. Ze moesten me arresteren en de gevangenis was mijn toekomst en ze zouden morgen wel verder zien.
“Met welk schip ben je hier? van wie is dit schip? waar zijn de scheepspapieren? wie zijn er aan boord? wie is de captain?.....
Deze week hebben we vrienden aan boord en Dries, die eigenlijk “medemisdadiger” was en ook was meegenomen naar het kantoor had zich professioneel muisstil gehouden, stelde voor om de scheepspapieren op te halen. “Endaxi!”…onmiddellijk, nu en snel…..ik stelde voor om Niesje ook mee te laten komen …no…no…no
Gelukkig kwam Niesje wel mee en zij kreeg het voor elkaar om toch te blijven, ze ging gewoon niet weg en wist met haar bijzondere sociale vaardigheden een beetje rust in de tent te krijgen.
Toen de scheepspapieren. Alles klopte, behalve het verzekeringsdocument. Ze hadden het gevonden…..Het was uitgeprint!…..het was niet origineel!….de handtekening kon vervalst zijn en mijn eigen handtekening stond er niet op. Kortom de polis was vals en dat is ook een heel grote misdaad. We konden praten als Brugman…het werd niet geaccepteerd en ik werd gevangen gezet totdat we met een originele polis konden bewijzen dat de verzekering geldig was.
Midden tussen het geschreeuw en geketter belde Niesje onze verzekeringsmaatschappij, het was Hemelvaartsdag maar gelukkig werd de telefoon bij de agentuur wel opgenomen. Ook daar snapten ze niet waarom er een officieel document met stempels en handtekeningen met exprespost verstuurd moest worden. Alles gaat in een modern land tegenwoordig digitaal. Alles is geregistreerd en betalingen kunnen worden gecontroleerd. Het zou pas morgen worden voor deze actie eventueel zou kunnen plaatsvinden……
Spiros, een agent die in prima Duits met Niesje communiceerde kon na veel onderling overleg meedelen dat ik aan boord kon gaan, daar moest blijven.
Dus: “je mag terug aan boord en blijft aan boord, morgen om elf uur komt je echtgenote alleen terug en we gaan de zaak verder behandelen. Het minste waar je op kan rekenen is een forse boete”
Niesje had ’s avonds nog snel een verklaring, in het Engels opgesteld voor de “Chef” , met een welgemeend excuus dat door mij werd ondertekend. Het leek verstandig toch maar iets op papier te zetten en uit te leggen dat het in Nederland redelijk vanzelfsprekend is dat men in havens elkaar helpt en ongemakken oplost. Het was voor niemand zichtbaar dat er beslag was gelegd op het betreffende zeiljacht.
Dag twee
De volgende morgen kwam zijn broer bij ons aan boord en belde met uitzicht, op het geopende raam en hangende politie, de “echte” hoofd van de Port Police. Ze kenden elkaar goed. Niet te verstaan wat ze tegen elkaar zeiden maar we merkten dat er prima contact was en dat de oppergod het met onze werfbaas eens was, dat deze zaak wel heel verschrikkelijk overdreven werd behandeld. Het werd ons duidelijk dat hij een paar dagen vrij was en later hoorden we dat hij had gezegd dat elke keer als hij er niet was er weer iets achterlijks gebeurde en de sous-chefs “baasje” speelden. Het moest maar eens afgelopen zijn en hij zou de betreffende agentjes direct naar hun verhaal vragen.
Ik heb niet best geslapen en vol spanning wachten we op de klok van elf..Niesje begaf zich vol zelfvertrouwen naar het hol van de leeuw. Haar contactman Spiros overlegde de Engelse verklaring aan de “Chef”….en in het Duits kabbelde een korte conversatie voort..de wereld zag er opeens heel anders uit. Natuurlijk werd er nogmaals nadrukkelijk vermeld door de onderbaas dat ik tegen de wet had gehandeld. In overleg was bepaald dat het bij een waarschuwing zou blijven en dat de excuus brief werd geaccepteerd. Over het zogenaamde ongeldige document werd niet meer gesproken en toen Niesje nog vroeg hoe het eigenlijk mogelijk was dat alle documenten waren goedgekeurd, toen wij ons aanmelden in de haven was het antwoord dat de dames hun werk niet goed hadden gedaan. Ook flauwe kul natuurlijk. Wij varen inmiddels twee jaar rond in Griekenland en behoudens bij een enkele port of entry is nog nooit ook maar iets gecontroleerd. Eén keer per maand een stempel op het transit log (scheepsvisum) is al meer dan genoeg.
Wat een opluchting en de rest van de dag is, ondanks het heel slechte weer, in een feestelijk stemming beleefd. De overheid van Griekenland waren we weer vergeten en genoten van de gastvrijheid en de hardwerkende horeca medewerkers die hun uiterste best deden hun gasten het goed naar de zin te maken.
Henk 18 mei 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten